Vi jam scias, ke mia animo, eĉ se ĝi estis plej ĉifita, ne restis flanken ĵetita, kiel pala, soleca floro. Mi ne tiel ĝin kolorigis, aŭ senkolorigis. Mi vivis kiel eble plej bone, kaj ne mankis al mi amikinoj, kiuj konsolis min koncerne la unuan amikinon. Tiuj estis mallongdaŭraj kapricoj, fakte. Ili min forlasis mem, kiel homoj, kiuj vizitas retrospektivan ekspozicion kaj laciĝas de la rigardado, aŭ senlumiĝas la salono. Nur unu el tiuj vizitantoj disponis kaleŝon ĉe la pordo kaj koĉeron en livreo. La aliaj modeste, piede alvenis, kaj se pluvis mi iris al la placo por venigi luĉaron, kaj mi enkondukis ilin, kun grandaj adiaŭoj kaj plej grandaj rekomendoj.

– Ĉu vi kunportos la katalogon?

– Mi kunportos; ĝis morgaŭ.

– Gis morgaŭ.

Ili ne plu revenis. Mi restadis ĉe la pordo, en atendado, mi paŝadis ĝis la stratangulo, mi serĉadis, rigardadis la horloĝon kaj vidis nenion kaj neniun. Tiam, se aperis alia vizitantino, tiam mi prezentis al ŝi la brakon, ni eniris, mi montris al ŝi la pejzaĝojn, la historiajn aŭ alispecajn pentraĵojn, akvarelon, paŝtelon, gouache^[88], kaj ankaŭ ĉi tiu laciĝis kaj foriris kun la katalogo enmane...