Fine, alvenis la momento de beno kaj adiaŭo. Sancha volis adiaŭi la edzon kaj tiu afliktega momento ĉiujn konsternis. Ankaŭ multaj viroj ploris, kaj ĉiuj virinoj. Nur Capitu apogis la vidvinon kaj ŝajne superis sin mem. Si konsoladis la alian, ŝi emis forpreni ŝin de tie. Estis ĝenerala konfuzo. Meze de tio, Capitu rigardis dum kelkaj momentoj la kadavron tiel fikse, tiel pasie fikse, ke ne estis mirige, ke saltis el ŝi kelkaj silentaj, malmultaj larmoj.

Miaj larmoj tuj ĉesis. Mi rigardadis la ŝiajn; Capitu rapide ilin sekigis, kaŝe rigardante la homojn, kiuj staris en la vizitĉambro. Si duobligis la karesojn al sia amikino kaj emis forporti ŝin; sed ŝajne la kadavro retenis ankaŭ ŝin. Estis momento, kiam la okuloj de Capitu rigardis la mortinton kiel tiuj de la vidvino, sen la plorado kaj sen ties paroloj, sed vaste malfermitaj, kiel ondo de la ekstera mondo, kvazaŭ ankaŭ ŝi emas engluti la matenan naĝanton.