Mi forkuris de la adoptito, mi forkuris de mia patrino, ĉar mi ne iris al ŝia ĉambro, sed mi ne forkuris de mi mem. Mi rapidis al mia dormoĉambro, kaj mi eniris post mi mem. Mi parolis al mi, mi persekutis min, mi ĵetis min surliten, mi rulis min kun mi mem, kaj ploris, kaj sufokis la singultojn per la bordo de la littuko. Mi ĵuris, ke mi ne iros viziti Capitu tiun vesperon, kaj neniam plu, kaj ke mi fariĝos pastro, nepre. Mi vidis min ordinita, antaŭ ŝi, kaj ŝi ploris pente, kaj ŝi pardonpetis, sed senemocie kaj serene mi tenis min nur spiteme, tre spiteme; mi turnis al ŝi la dorson. Mi epitetis ŝin perversa. Dufoje mi ekkonsciis, ke mi kunpremas la dentojn, kvazaŭ ŝi estus inter ili.

De la lito mi aŭdis ŝian voĉon, ĉar ŝi venis pasigi la ceteran posttagmezon kun mia patrino, kaj kompreneble kun mi, same kiel alifoje; sed malgraŭ plej vigla skuo farita al mi, tio tamen ne igis min elĉambriĝi. Capitu laŭte ridis, laŭte parolis, kiel se ŝi avertus min; mi plu restis surda, sola kun mi mem kaj kun mia spitemo. Mia impulso estis unge piki ŝin je la kolo, ĝisfunde piki ŝin, ĝis vidi, ke ŝia vivo elfluas kun la sango...