Se mi ne rigardus al Ezequiel, probable mi nun ne sidus ĉi tie, verkante ĉi tiun libron, ĉar mia unua impulso estis rapidi al la kafo kaj trinki ĝin. Mi eĉ prenis la tason, sed la knabo kisis al mi la manon, kiel kutime, kaj vidi lin kaj lian geston instigis min al alia impulso, kies priskribo estas al mi embarasa; tamen, mi ĉion diru. Vi eĉ nomu min murdkapabla; mi ne neas, nek kontraŭdiras; mia dua impulso estis krima. Mi klinis min kaj demandis al Ezequiel, ĉu li jam trinkis kafon.

– Jes, paĉjo; mi iros al la meso kun panjo.

– Trinku alian tason, nur duonon de taso.

– Kaj paĉjo?

– Mi venigos plian; jen, trinku!

Ezequiel malfermis la buŝon. Mi alproksimigis al li la tason, tiel treme, ke mi preskaŭ elverŝis la enhavon, sed mi decidis engorĝigi al li la likvaĵon, se la gusto malplaĉus al li, aŭ la temperaturo, ĉar la kafo estis malvarma... Sed ia nekonata sento haltigis min. Mi metis la tason sur la tablon kaj subite mi freneze kisis la kapon de la knabo.

– Paĉjo! Paĉjo! – ekkriis Ezequiel.

– Ne, ne, mi ne estas via patro!