Mia patrino, kiam mi revenis kiel bakalaŭro, preskaŭ krevis de feliĉo. Mi ankoraŭ nun aŭdas la voĉon de Jose Dias, kiu rememorigis la Evangelion de Sankta Johano, kaj diris, vidante nin en ĉirkaŭbrakado:

– Virino, jen estas via filo! Filo, jen estas via patrino!

Mia patrino, inter larmoj:

– Fraĉjo Cosme, li samvizaĝas kiel la patro, ĉu ne?

– Jes, li prezentas ion, la okulojn, la trajtojn de la vizaĝo. Li estas kiel la patro, iom pli moderna – li konkludis, moke. – Kaj nun, diru al mi, franjo Gloria, ĉu ne estis pli bone, ke li ne obstinis fariĝi pastro? Vidu, ĉu eblus al ĉi tiu petolulo fariĝi inda pastro?

– Kiel fartas mia anstataŭanto?

– Antaŭen, li ordiniĝos en la proksima jaro, – respondis onklo Cosme. Vi nepre ĉeestos la ordiniĝon; ankaŭ mi, se mia moŝta koro permesos. Decas, ke vi sentu vin en la animo de la alia ulo, kvazaŭ vi mem ricevus la sanktigon.

– Precize! – ekkriis mia patrino. – Sed vidu bone, fraĉjo Cosme, vidu, ĉu li ne faras la saman figuron, kiel mia mortinta edzo. Rigardu, Benĉjo, atente rigardu al mi. Mi ĉiam opiniis, ke vi similas al li, nun multe pli. La lipharoj ja iom malhelpas...

– Jes, franjo Gloria, fakte la lipharoj... sed li tre similas.

Kaj mia patrino kisadis min kun amemo, kiun mi ne scipovas priskribi. Por ĝojigi ŝin, onklo Cosme nomis min doktoro, ankaŭ Jose Dias kaj ĉiuj en la hejmo, la kuzino, la sklavoj, la vizitantoj, Padua, lia filino, kaj ŝi mem ripetadis al mi la titolon.