Ĉio, kion mi rakontis fine de la pasinta ĉapitro daŭris apenaŭ unu momenton. Kio sekvis, tio estis eĉ pli rapida. Mi saltis, kaj antaŭ ol ŝi forskrapis la muron, mi legis ĉi tiujn du nomojn, najle sulkitajn kaj ĉi tiel aranĝitajn:

BENTO

Capitolina

Mi turnis min al ŝi: Capitu rigardis al la grundo. Ŝi tuj levis la okulojn, malrapide, kaj ni restis en rigardado unu al la alia... Konfeso de infanoj, vi meritus ja du aŭ tri paĝojn, sed mi ne emas. Fakte, ni nenion diris; la muro parolis, anstataŭ ni. Ni ne movis nin, la manoj etendiĝis iom post iom, ĉiuj kvar, kaj sin reciproke prenis, premis, alkroĉiĝis. Mi ne memoras la precizan horon de tiu gesto. Mi devus memori; mi sentas, ke mankas al mi noto skribita en tiu sama vespero, kiun mi metus ĉi tien, kun la eventualaj skrib-eraroj, malgraŭ ke tiaj ne ĉeestus, pro la diferenco inter la lernanto kaj la adoleskanto. Mi konis la skribregulojn, sed ne supozis pri amreguloj; mi orgiis en la latina lingvo kaj virgis je virinoj.

Ni ne detiris la manojn, kaj ili ne falis de laciĝo aŭ de malstreĉiĝo. La okuloj reciproke sin rigardis kaj sin deturnis, kaj post ĉirkaŭvagado sin remetis unuj en la aliajn... Kiel estonta pastro, mi tiel staradis antaŭ ŝi kvazaŭ antaŭ altaro, kaj unu vango estus Epistolo kaj la alia, Evangelio. La buŝo povus estis la kaliko, la lipoj, la pateno. Mankis nur eldiri la meson en la latino, kiun neniu lernas, kaj estas la katolika lingvo de homoj. Ne konsideru min sakrilegia, mia pia legantino; la pureco de intenco lavos tion, kio estos iom ne kurieca en la stilo. Ni tie staradis kun la ĉielo en ni. La manoj kunigis la nervojn kaj faris el du estuloj unu solan, tamen unu solan serafan estulon. La okuloj daŭre diradis senfinajn diraĵojn, la buŝaj paroloj eĉ ne emis eliĝi, sed revenadis en la koron same silentaj...