“Li vundas, sed ankaŭ bandaĝas!” Kiam poste mi eksciis, ke ankaŭ la lanco de Aĥilo resanigis vundon de ĝi kaŭzitan, tiam mi ekhavis iajn pretendojn verki eseon pri tio. Mi eĉ prenis malnovajn librojn, mortintajn librojn, sepultitajn librojn, malfermis iun, komparis ilin inter si, serĉante en la teksto kaj en la senco, por trovi la komunan originon de la pagana orakolo kaj de la israelida penso. Mi eĉ plukis vermojn en la libroj, por ke ili diru al mi, kio estas en la tekstoj de ili ronĝitaj.

– Mia sinjoro – respondis al mi longa, dika vermo – ni scias absolute nenion pri la tekstoj, kiujn ni ronĝas, ni eĉ ne elektas tion, kion ni ronĝas, kaj ni nek amas, nek malamas tion, kion ni ronĝas; ni nur ronĝas. Mi prenis de li plu nenion. Ĉiuj aliaj, kvazaŭ ili cedus al aliaj la parolon, ripetadis la saman litanion. Eble tiu diskreta silento pri ronĝitaj tekstoj estis ia maniero ronĝi la ronĝitaĵon.