– Ĉu pastro Cabral atendis longan tempon?

– Hodiaŭ mi ne ricevis lecionon; mi libertempis.

Mi klarigis al ŝi la kaŭzon de la libertempo. Mi rakontis al ŝi ankaŭ, ke pastro Cabral parolis pri mia eniro en la seminarion, apoge al la decido de mia patrino, kaj mi diris pri li malbelaĵojn kaj krudaĵojn. Capitu pripensis dum iom da tempo, kaj fine demandis al mi, ĉu ŝi rajtas gratuli la pastron, posttagmeze, en mia hejmo.

– Vi rajtas, sed kial?

– Ankaŭ paĉjo nature volos iri, sed estas pli dece, ke li iru al la hejmo de la pastro, estas pli elegante. Ne mi, ĉar mi estas iom juna – ŝi finis, ridante.

La rido animis min. La vortoj ŝajnis moko de ŝi al si mem, ĉar de la mateno ŝi estis plena virino, kiel mi estis plena viro. Mi amuziĝis, kaj por ĉion diri, mi volis pruvi al ŝi, ke ŝi estas plena junulino. Mi milde prenis ŝian dekstran manon, poste la maldekstran, kaj tiel mi restis gapanta kaj tremanta. Tio estis ideo kun brakoj. Mi emis tiri la brakojn de Capitu, por devigi ŝin sekvi post ili, sed ankoraŭ nun la ago ne respondis al la intenco. Tamen, mi konsideris min forta kaj aŭdaca. Mi imitis neniun; mi ne kunvivis kun junuloj, kiuj povus instrui al mi amaferojn. Mi ne konis la perforton al Lukrecia^[32]. Pri romianoj mi sciis nur, ke ili parolis laŭ la metodo de pastro Pereira^[33] kaj estis patricioj de Poncio Pilato. Mi konsentas, ke la fino de la matena frizado estis granda paŝo survoje al amrealigo, sed la tiama gesto estis precize la kontraŭo de ĉi tiu. Matene, ŝi mallevis la kapon, nun ŝi forfuĝis de mi; kaj ne nur en tio la movoj malsamis; en alia aspekto, kvankam ŝajne okazis ripeto, tamen estis kontrasto.

Mi pensas, ke mi tiris ŝin al mi. Mi ne plene asertas tion, mi estis tiel incitita, ke mi ne plene konsciis pri miaj faroj; sed mi konkludas, ke jes, ĉar ŝi retroiris kaj emis forpreni la manojn for de la miaj; poste, eble ĉar ŝi jam ne povis retroiri, ŝi metis unu piedon antaŭen kaj la alian posten, kaj detiris la bruston. Ĉi tiu gesto igis min reteni ŝiajn manojn forte. La brusto fine laciĝis kaj cedis, sed la kapo ne emis same cedi, kaj falinte malantaŭen ĝi nuligis ĉiujn miajn klopodojn, ĉar tiam mi jam klopodis, amika leganto. Ĉar mi ne konis la instruon de Alta Kanto, ne venis al mi en la kapon aligi la maldekstran manon sub ŝian kapon; krome, ĉi tiu gesto supozigas konsenton de bonvolemo, kaj Capitu nun rezistis, kaj ŝi kaptus la okazon por liberigi la alian manon kaj tute forkuri. Ni restis en tia batalo, senbrue, ĉar malgraŭ la atako kaj defendo ni ne perdis la necesan prudenton por ke oni ne aŭdu nin de interne; animo estas misterplena. Nun mi sciis, ke mi tiras ŝin; la kapo plu retroiĝis; ĝis ĝi laciĝis; sed tiam venis la vico de la buŝo. La buŝo de Capitu ekfaris kontraŭan movon, rilate al la mia, ĝi moviĝis unuflanken, kiam mi celis ĝin de la alia flanko. Ni restis en tiu malakordo, kaj mi ne aŭdacis iom pli, kaj sufiĉus iom pli...

En tiu momento ni aŭdis, ke iu frapas la pordon kaj parolas en la koridoro. Tio estis la patro de Capitu, kiu revenis de la oficejo iom pli frue, kiel foje okazis. “Malfermu, Fortunjo! Capitu, malfermu!” Laŭŝajne, tio estis la sama okazaĵo matena, kiam la patrino venis al ni, sed nur ŝajne; fakte, ĝi estis alia. Konsideru vi, ke matene ĉio estis jam okazinta, kaj la alpaŝado de Sino Fortunata estis averto, ke ni rearanĝu nin. Nun, ni bataladis kun interprenitaj manoj, kaj nenio ajn komenciĝis.

Ni aŭdis la riglilon de la pordo kiu kondukis al interna koridoro; tio estis la patrino, kiu malfermis. Ĉar mi ĉion konfesas, ĉi tie mi diras, ke mi ne havis tempon ellasi la manojn de mia amikino; mi pensis pri tio, mi eĉ provis tion, sed antaŭ ol la patro tute eniris, Capitu faris neatenditan movon, nome ŝi tuŝis mian buŝon per sia buŝo. Kaj ŝi volonte cedis tion, kion ŝi perforte rifuzis. Mi ripetas, animo estas misterplena.