Priamo^[75] pensas, ke li estas la plej malfeliĉa el la homoj, ĉar li devis kisi la manon de tiu, kiu mortigis al li la filon. Homero tion rakontas kaj li estas bona aŭtoro, kvankam li tion rakontas verse, sed ekzistas precizaj rakontoj versaj kaj eĉ fuŝversaj. Vi komparu la situacion de Priamo kun la mia; mi ĵus laŭdis la virtojn de viro, kiu ricevis, post morto, tiujn rigardojn... Neeble, ke ia Homero ne prenus el mia situacio pli bonan efekton, aŭ almenaŭ egalan. Ne diru, ke mankas al ni Homeroj, pro tio, kion montris Camoes^[76]; tute ne, certe ili mankas al ni, sed la kialo estas, ke Priamoj alvokiĝas al ombro kaj silento. Larmojn, se ili havas tiujn, ili sekigas malantaŭ pordo, tiel ke vizaĝoj aperu puraj kaj trankvilaj; iliaj paroladoj estas ĝojaj kaj ne melankoliaj, kaj ĉio pasas kvazaŭ Ahilo ne mortigus Hektoron.