Unu tagon – ĝi estis vendredo – mi ne plu eltenis. Ideo, kiu nigrumis ene de mi, malfaldis la flugilojn kaj ilin eksvingis plurdirekten, kiel kutime faras ideoj, kiuj emas liberiĝi. La fakto, ke ĝi okazis vendrede, supozeble estis hazardo, sed eble estis ankaŭ koncerna; oni edukis min terurita pro tiu tago; mi hejme aŭdis baladojn, kiuj devenis de kamparo kaj de la antikva metropolo^[82], laŭ kiuj vendredo estas malbonsorta tago. Tamen, ĉar ne estas almanakoj en la cerbo, probable la ideo svingis la flugilojn nur pro la bezono veni al libera aero kaj al vivo. Vivo estas tiel bela, ke eĉ la ideo pri morto devas unue atingi ĝin, antaŭ ol plenumiĝi. Vi tuj komprenos min; legu nun alian ĉapitron.