Jen estas tio, kion ni faris. Ni puŝis nin al Eŭropo, ne por promeni, nek por vidi ion novan, nek malnovan; ni haltis en Svisio. Instruistino el Rio Grande^[86], kiu vojaĝis kun ni, akompanis Capitu kaj instruis sian gepatran lingvon al Ezequiel, kiu lernos la ceteron en la lernejoj de tiu lando. Tiel aranĝinte la vivon, mi revenis Brazilon.

Post kelkaj monatoj, Capitu komencis skribi al mi leterojn, kiujn mi respondis mallonge kaj seke. Siaj leteroj estis submetiĝemaj, sen malamo, eventuale amemaj, kaj fine resopiraj; ŝi petis, ke mi iru vidi ŝin. Mi enŝipiĝis post unu jaro, sed mi ne serĉis ŝin, kaj mi refaris la vojaĝon, kun la sama rezulto. Post mia reveno, tiuj homoj, kiuj memoris pri ŝi, emis ricevi informojn kaj mi informis al ili, kiel se mi ĵus kunestis kun ŝi; kompreneble, la vojaĝoj estis faritaj kun la celo ŝajnigi precize tion, kaj trompi ties opinion. Unu tagon, fine...