S-ino Sancha, mi petas, ke vi ne legu ĉi tiun libron; aŭ, se vi legis ĝis ĉi tiu punkto, ke vi forlasu la ceteron. Sufiĉas fermi ĝin; plej bone bruligi ĝin, por ke vi ne havu la tenton remalfermi ĝin. Se malgraŭ la averto vi emos sekvi ĝis la fino, tiam kulpos vi; mi ne respondecas pri la malbono, kiu trafos vin. Kion mi jam faris al vi, inkluzive de la gestoj de tiu sabato, tio estingiĝis, ĉar la okazaĵoj, kaj mi kune, forneis mian iluzion; sed kio atingos vin nun, tio estos neforviŝebla. Ne, mia amikino, ne plu legu. Fariĝu iom post iom maljuna, sen edzo kaj sen filino, kaj mi faros la samon, kaj tio ja estas la plej bona faro post junaĝo. Iam ni iros de ĉi tie ĝis la pordo de ĉielo, kie ni troviĝos renovigitaj, kiel novaj plantoj, come Rinovellate di novellefronde^[78].

La ceteron ĉe Dante.