Mi asertas, ke mi preskaŭ ekkredis, ke mi estas viktimo de granda iluzio, de halucinula fantomaĵo; sed la subita eniro de krianta Ezequiel: – “Panjo! panjo! estas horo de meso!” revenigis min al konscio pri realo. Capitu kaj mi nevole rigardis la bildon de Escobar kaj poste reciproke unu la alian. Ĉi-foje ŝia konfuziĝo fariĝis pura konfeso. Unu estis la alia; certe ekzistis iu bildo de infanaĝa Escobar, kiu egalus nian etan Ezequieln. Pervorte ŝi tamen nenion konfesis; ŝi ripetis la lastajn vortojn, prenis la filon kaj ili eniris mesen.