En la sekva mateno mi vekiĝis sen la abomenaĵoj de la antaŭa tago; mi nomis tion halucinaĵoj, mi trinkis kafon, tralegis la ĵurnalojn kaj ekstudis aktojn. Capitu kaj kuzino Justina eliris al la meso de la naŭa horo, en Lapa^[72]. La figuro de Sancha tute malaperis inter la argumentoj, neakcepteblaj, nesubtenataj de leĝo kaj de kutimo. Mi konstatis, ke estas facile venki la aferon; mi konsultis Dalloz^[73], Pereira de Souza...

Nur unufoje mi rigardis la portreton de Escobar. Tio estis bela fotografaĵo farita antaŭ unu jaro. Li staris en butonumita jako, kun la maldekstra mano sur seĝdorso, la dekstra sur la brusto, la rigardo foren direktita, maldekstren de la rigardanto. Gi estis eleganta kaj natura. La kadro, kiun mi almetigis al ĝi, ne kovris la donacvortojn verkitajn sube, ne dorse de la kartono: “Al mia kara Benĉjo, via kara Escobar. 20-4-70.” Ĉi tiuj vortoj al mi fortikigis la pensojn en tiu mateno, kaj tute forviŝis la rememoraĵojn de la antaŭa tago. Tiutempe mi havis bonan vidkapablon; mi povis legi ilin de la loko, kie mi sidis. Mi revenis al la aktoj.