Oni faris pacon kiel militon, rapide. Se mi celus per ĉi tiu verko mian gloron, tiam mi dirus, ke la repaciĝon iniciatis mi; sed ne, ja ŝi komencis ĝin. Post iom da tempo, ĉar mi tenis la kapon mallevita, ankaŭ ŝi mallevis la kapon, sed turnis la okulojn supren, por vidi la miajn. Mi ŝajnigis ofendiĝon; poste, mi faris movon por leviĝo kaj foriro; sed mi ne leviĝis, kaj mi dubas, ĉu mi forirus. Capitu rigardis per tiel amemaj okuloj, kaj ŝia sinteno igis ilin tiel petegantaj, ke mi restis, almetis la brakon ĉirkaŭ ŝian talion, ŝi prenis al mi la fingropintojn, kaj...

Denove S-ino Fortunata ekaperis ĉe la dompordo; mi ne scias kial, ĉar ŝi eĉ ne donis al mi tempon por depreni la brakon; ŝi tuj malaperis. Eble ĝi estis nura malpezigo de la konscienco, ia formalaĵo, kiel preĝoj pro devo, ne pro pieco, eldirataj galope; tamen, eble ĝi celis certigon al ŝiaj okuloj pri la realaĵo, kiun la koro al ŝi diris...

Iel ajn, mia brako plu ĉirkaŭpremis la talion de la filino, kaj tiel ni repaciĝis. Bele estis, ke nun ĉiu el ni prenis al si la kulpon, kaj ni reciproke pardonpetis. Capitu pretekstis nedormemon, kapdoloron, malvigliĝon de la animo kaj fine “siajn ĉagreniĝojn”. Ĉar tiutempe mi estis tre plorema, mi sentis la okulojn malsekaj... Tio estis pura amo, tio estis rezulto de la suferoj de la amikino, tio estis la milda amemo de repaciĝo.