Efektive, al mi plaĉis aŭdi lin diri tion. Vi scias mian opinion pri mia patrino. Ankoraŭ nun, kiam mi interrompis ĉi tiun linion por rigardi ŝian portreton sur la muro, mi opinias, ke ŝi portis sur la vizaĝo tiun kvaliton fiksita. Ne alie oni povus kompreni la opinion de Escobar, kiu estis parolinta al ŝi apenaŭ kvar frazojn. Ununura parolo sufiĉis por kapti ŝian intiman esencon; jes, ja, mia patrino estis aminda. Eĉ se ŝi nun devigis min al ne dezirata kariero, tamen mi ne povis ne senti, ke ŝi estas aminda, kiel sanktulino.

Kaj ĉu tamen oni povas aserti, ke ŝi devigis min sekvi religiulan karieron? Jen ĉi tie mi alvenis al punkto, pri kiu mi supozis, ke ĝi venos poste, tiel ke mi jam esploras, en kiu momento mi dediĉos al ĝi ĉapitron. Fakte, ne estis oportune diri nun ion, kion nur poste mi supozeble malkovris; sed ĉar mi jam tuŝis la aferon, tiam pli bone mi tuj ataku ĝin. Gi estas grava kaj kompleksa, delikata kaj subtila, tia, ke aŭtoro devas konsideri, ke li estas filo, kaj la filo aŭskultu la aŭtoron, por ke ambaŭ diru la veron, nur la veron, sed la tutan veron. Decas krome rimarkigi, ke precize ĉi tiu afero igas la sanktulinon des pli aminda, sen spito (male!) pri la homa, surtera parto en ŝi. Sufiĉas ĉi tiu enkonduko; al la ĉapitro.