Jose Dias iradis tiel feliĉa, ke li ŝanĝiĝis de tia homo de severaj momentoj, kiel li kutimis esti surstrate, al ia fleksiĝema, malkvieta homo. Li moviĝadis, li parolis pri ĉio, li haltigis min post ĉiu paŝo antaŭ montrofenestro aŭ antaŭ teatra afiŝo. Li rakontadis la historiojn de iuj dramoj, recitadis versajn monologojn. Li faris ĉiujn avizojn, pagis kalkulojn, ricevis lupagojn; al si li aĉetis dudekonan parton de loteribileto. Fine, la rigida homo anstataŭis la fleksiĝeman kaj komencis paroli malrapide, per superlativoj. Mi ne rimarkis, ke la ŝanĝo estas natura; mi timis, ke li ŝanĝis la konsentitan decidon kaj mi ektraktis lin per karesaj vortoj kaj gestoj, ĝis nia enbusiĝo.