Jen estas tio, ke post tiom da laciĝo, ni tamen alvenis al haveno, kiun ni tuj devus jam atingi. Ne kritiku nin, malbonsorta piloto, oni ne navigas korojn kiel ceterajn ĉi-mondajn marojn. Ni estis kontentaj, ni ekparolis pri la estonteco. Mi promesis al mia edzino trankvilan, belan vivon en kamparo aŭ for de la urbo. Unufoje en ĉiu jaro ni venos ĉi tien. Se tio estos for de la urbo, tiam ĝi devos esti malproksima, kie neniu ĝenos nin. Miaopinie, la domo devos esti nek granda, nek malgranda, sed mezgranda; mi plantis ĉe ĝi florojn, mi elektis meblojn, ĉaron kaj hejmaltaron. Jes, ni nepre havos belan, altan, jakarandan altaron, kun la figuro de Nia Sinjorino de Koncipiĝo. Ni restis en ĉi tio iom pli ol en la ceteraj, parte pro tio, ke ni estis religiemaj, parte por kompensi la sutanon, kiun mi ĵetos for; sed restis ankoraŭ unu parto, kiun mi atribuas al la sekreta, senkonscia intenco kapti la protekton de la ĉielo. Ni nepre bruligos kandelon ĉiusabate...