– Nu, finiĝis – mi do diris – ; sed klarigu al mi ĉi tion, kial vi demandis al mi, ĉu mi timas, ke oni batu min?

– Ne gravas – Capitu respondis, post iom da hezito... – Kial tuŝi tion?

– Tamen diru. Ĉu pro la seminario?

– Jes; mi aŭdis, ke tie oni batas homojn... Ĉu ne? Ankaŭ mi ne kredas tion.

La klarigo plaĉis al mi; ŝi ne havis alian. Se, kiel mi pensas, Capitu ne diris la veron, tamen nepre oni akceptu, ke ŝi ne povis diri ĝin, kaj mensogo estas simila al tiuj servistinoj, kiuj tuj respondas al vizitantoj “mastrino forestas”, kiam mastrino ne emas babili. Estas en tia kompliceco ia aparta ĝuo; komuna peko momente egaligas la personajn kondiĉojn, kaj krome oni ĝuas la mienojn de trompitaj vizitantoj, kaj iliajn dorsojn dum foriro... La vero ne aperis, ĝi restis hejme, en la koro de Capitu, lulante sian penton. Kaj mi ne foriris malĝoja, nek kolera; mi trovis la servistinon ĉarma, alloga, pli bona ol la mastrino.

Hirundoj venis nun laŭ la kontraŭa direkto, aŭ eble ili ne estis la samaj. Ni ja estis la samaj; tie ni restis, kunigante niajn iluziojn, niajn timojn, ekkunigante jam niajn resopirojn.