Mia patrino konsterniĝis, kiam mi petis de ŝi, ke mi ĉeestu la sepulton.

– Forperdi unu tagon en la seminario...

Mi rimarkigis ŝin pri la amikeco, kiun Manduca sentis pri mi, krome ili estis malriĉaj homoj... Ĉion, kio venis al mi en la kapon, mi diris. Kuzino Justina opiniis nee.

– Ĉu vi pensas, ke ili devas ne iri? – al ŝi demandis mia patrino.

– Mi pensas, ke ne. Kiaspeca amikeco estas tiu, kiun mi neniam vidis?

Kuzino Justina venkis. Kiam mi raportis pri la okazaĵo al la adoptito, tiam ĉi tiu ridetis kaj diris, ke la kaŝita kialo de la kuzino probable estis ne liveri al la sepulto “la brilon de mia persono”. Iel ajn, mi ĉagreniĝis; en la sekva tago, kiam mi pensis pri la kialo, ĝi ne malplaĉis al mi; pli poste, mi trovis en ĝi apartan guston.