Ho, sed ne nur seminarianoj al mi eliĝadis el tiuj malnovaj folioj de la Panegiro. Ili venigis al mi ankaŭ pasintajn sentojn, tiajn kaj tiomajn, ke mi ne povas ilin ĉiujn diri sen forpreno de spaco al la cetero. Unu el ili, inter la ĉefaj, mi volus rakonti ĉi tie en la latina lingvo. Ne temas pri tio, ke por la afero ne troviĝas honestaj vortoj en nia lingvo, kiu estas ĉasta por ĉastuloj, kaj povas esti malvirta por malvirtuloj. Jes, ĉastega legantino, kiel dirus mia forpasinta Jose Dias, vi povas legi la ĉapitron ĝis la fino, sen timo kaj sen honto.

Jam nun mi metas la rakonton en alian ĉapitron. Eĉ se ĉi tiun mi faras plene deca, tamen ja troviĝas en la afero io malpli serioza, kiu meritas iujn liniojn ripozajn kaj preparajn. Ĉi tiu taŭgu kiel preparo. Kaj ĉi tio estas multo, mia amiko leganto; kiam la koro observas la venontajn eblecojn, la proporciojn de la okazaĵoj kaj ilian kopion, tiam ĝi fortikiĝas kaj pretiĝas, kaj malbono fariĝas malplia. Cetere, se ne en tiuj okazoj, do neniam. Kaj jen vi vidos iaspecan ruzaĵon miaflanke; ĉar leginte tion, kion vi legos, probable vi trovos ĝin malpli kruda ol tio, kion vi atendis.