Mi trovis tion amuza kaj eĉ nun ne neas tion, malgraŭ la pasinta tempo, la okazintaĵoj kaj la ioma simpatio al tiu rato, kiu kuŝas en mi; ĝi estis amuza. Ne premas min tion aserti; kiu amas la naturon tiel, kiel ĝi volas esti amata, sen apartaj rifuzoj kaj sen maljustaj ekskludoj, tiu trovas en ĝi nenion malsuperan. Mi amas raton, mi ne malamas katon. Mi jam konjektis igi ilin kunvivadi, sed konstatis, ke ili estas nekunigeblaj. Fakte, unu ronĝas al mi librojn, la alia fromaĝon; sed estas nenio eksterordinara en tio, ke mi ilin pardonas, se mi jam pardonis hundon, kiu al mi forprenis la trankvilecon, en pli malbonaj cirkonstancoj. Mi rapide rakontos la okazaĵon.

Tio okazis, kiam Ezequiel naskiĝis; la patrino estis febra, Sancha konstante ĉeestis kaj tri hundoj bojadis la tutan nokton. Mi serĉis la kontroliston, kaj tio estis sama, kiel se mi serĉus la leganton, kiu nur nun ĉi tion scias. Tiam mi decidis ilin mortigi; mi aĉetis venenaĵon, ordonis, ke oni faru tri viandobulaĵojn kaj mi mem enmetis en ilin la drogon. Nokte, mi eliris; estis la unua horo; nek la malsanulino, nek la flegantino povis dormi, pro la bruado de hundoj. Kiam ili vidis min, ili iris for, du el ili malsupreniris en la direkto al Plaĝo Flamengo, unu restis je mallonga distanco, kvazaŭ ĝi atendas ion. Mi venis al ĝi, fajfante kaj klakante per la fingroj. La diabla hundo ankoraŭ bojis, sed pro fido je signo de amikeco li iom post iom silentis, ĝis kompleta silento. Ĉar mi plu agis, tial ĝi malrapide venis al mi, svingante la voston, kio estas ties ridmaniero; mi jam havis en la mano la venenitajn bulaĵojn kaj kiam mi estis ĵetonta al li unu el tiuj, tiu speciala rido, kareso, fido aŭ kio ajn ĝi estis, blokis al mi la volon; mi fariĝis tia, ke mi ne scias kiel klarigi, tuŝita de kompato, kaj mi metis en poŝon la bulaĵojn. Eble ŝajnas al la leganto, ke la odoro de viando silentigis la hundon. Mi ne kontraŭdiras; mi supozas, ke ĝi ne emis atribui al mia faro perfidon, kaj ĝi sin donis al mi. La konkludo estas, ke ĝi saviĝis.