Skuu la kapon, leganto; faru ĉiajn gestojn de nekredemo. Eĉ forĵetu ĉi tiun libron, se enuo jam antaŭe ne igis vin tion fari; ĉio eblas. Tamen, se vi ne faris tion antaŭe sed nur nun, tiam mi fidas, ke vi reprenos la libron kaj ĝin malfermos sampaĝe, eĉ se vi ne kredas la veremon de la aŭtoro. Tamen, nenio estas pli ĝusta. Ja tiel parolis Capitu, per tiuj vortoj kaj manieroj. Ŝi menciis la unuan idon kiel la unuan pupon.

Koncerne mian miron, ĝi estis granda kaj miksita al stranga sento. Fluidaĵo min trakuris. Tiu minaco pri unua ido, la unua ido de Capitu, ŝia edziniĝo al aliulo, sekve kompleta disiĝo, la perdo, la nuligo, ĉio ĉi kaŭzis tian efikon, ke mi ne trovis parolon, nek geston; mi stultiĝis. Capitu ridetis; mi vidis la unuan idon ludanta surplanke...