Unu el la agoj, kiuj plej bone esprimas mian esencon estis la pieco, per kiu mi rapidis en la sekvanta dimanĉo ĉeesti meson en la preĝejo de Sankta Antono de Malriĉuloj. La adoptito emis veni kun mi kaj li ekvestis sin, sed tiel malrapidis pri siaj ŝelkoj kaj laĉoj, ke mi ne povis atendi lin. Krome, mi emis resti sola. Mi sentis bezonon eviti ian ajn interparolon, kiu devojigos mian penson de la celo, kaj tio estis mia repaciĝo kun Dio, post la okazaĵoj de ĉapitro 67. Temis ne nur pri pardonpeto, sed ankaŭ pri danko por la resaniĝo de mia patrino, kaj mi ĉion diras, igi lin malpostuli la pagon de mia promeso. Javeo, kvankam dieca, aŭ precize tial, estas ia Rothschild^[48] multe pli homeca, kaj li ne dekretas moratoriojn, li komplete pardonas la ŝuldojn, se fakte la ŝuldanto emas reĝustigi sian vivon kaj fortondi elspezojn. Nu, mi precize tion volis; de nun mi ne plu promesos tion, kion mi ne povos pagi kaj tuj pagos tion, kion mi promesis.

Mi ĉeestis la meson; stariĝinte antaŭ Dio, mi dankis la vivon kaj sanon de mia patrino; poste mi petis pardonon por la peko kaj indulgon por la ŝuldo, kaj mi ricevis la finan benon de la mesfaranto kiel solenan agon de repaciĝo. Fine, mi memoris, ke la Eklezio starigis per konfesejo ian sekuran notariejon, kaj per konfeso plej aŭtentikan ilon por alĝustigo de moralaj kalkuloj inter homo kaj Dio. Sed mia nevenkebla timemo al mi fermis ĉi tiun oportunan pordon: mi timis ne trovi vortojn, per kiuj mi povus diri al la konfesprenanto mian sekreton. Kiel ŝanĝiĝas homo! Hodiaŭ mi eĉ publikigas ĝin.