Inter lumo kaj krepusko, ĉio estas efemera kiel tiu momento. Nia adiaŭo ne estis longedaŭra, sed kiel eble plej longa, en ŝia hejmo, en la vizitĉambro, antaŭ la bruligo de kandeloj; tiam, ni fine adiaŭis. Denove ni ĵuris, ke ni geedziĝos, kaj ne nur manpremo sigelis la interkonsenton, kiel en la korto, ĝi estis la kunigo de niaj amemaj buŝoj... Eble mi forstrekos ĉi tion el la teksto, se ĝis la presigo mi ne pensos alie; se mi pensos, tiam ĝi restos. Kaj tamen ĝi restu, ĉar efektive ĝi estas nia defendo. La Dia ordono estas, ke oni ne false ĵuru per la sankta nomo de Dio. Mi ne malveros en la seminario, ĉar mi kunportis kontrakton faritan en la ĉiela notariejo. Koncerne la sigelon, Dio faris la lipojn puraj, same kiel puraj la manojn, kaj malnaivo kuŝas ja en via pekema kapo, ne en la kapoj de tiu adoleskanta paro... Ho mia dolĉa kunulino de knabaĝo, mi estis pura, kaj pura mi restis, kaj pura mi eniris en la lernejon de Sankta Jozefo, kaj ŝajne mi celis la sacerdotan postenon kaj antaŭ ĉi tio la alvokiĝon. Sed la alvokiĝo estis al vi, la posteno estis vi.