Tamen, estas tempo reveni al tiu novembra posttagmezo, en tago hela kaj mildvetera, trankvila kiel nia domo kaj la stratpeco, kie ni loĝis. Fakte, tio estis la komenco de mia vivo; ĉio, kio okazis antaŭe estis kvazaŭ ŝminki kaj vesti la homojn, kiuj devos veni sur la scenejon, kvazaŭ la prilumigo, la preparado de violonoj, la uverturo... Nun komenciĝos mia opero. “Vivo estas opero”, diradis al mi maljuna itala tenoro, kiu vivis kaj mortis ĉi tie... Kaj li klarigis al mi la difinon, tiamaniere, ke li igis min kredi pri ĝi. Eble valoras la penon prezenti ĝin; nur unu plia ĉapitro.