Tiel priploru min ĉiuj okuloj de amikoj kaj amikinoj, kiujn mi lasas en ĉi tiu mondo, sed tio ne estas probabla. Mi agas tiamaniere, ke oni forgesas min. Mi loĝas for kaj malofte mi iras el la hejmo. Ne temas pri tio, ke mi efektive kunligis la du ekstremaĵojn de la vivo. Ĉi tiu domo en Engenho Novo reproduktas tiun de Matacavalos, sed ĝi apenaŭ rememorigas min pri la alia, kaj pli laŭ komparo kaj pripensado ol laŭ sento. Mi jam diris tion al vi.

Eble vi demandos kial, se mi havis la malnovan domon, ĉe la sama malnova strato, mi ne evitis, ke oni malkonstruu ĝin, anstataŭ reprodukti ĝin ĉi tie. Ĉi tiun demandon oni povus fari en la komenco, sed jen estas la respondo. La kialo estas, ke tuj post la morto de mia patrino mi emis translokiĝi tien, unue mi faris longan, kelktagan esplorviziton, kaj la tuta domo ne rekonis min. En la korto, la lentisko kaj la pitangarbo, la puto, la malnova sitelo kaj la lavpelvo nenion sciis pri mi. La kazuarino estis tiu sama, kiun mi postlasis, tamen la trunko ne estis rekta, kiel en pasinta tempo, sed nun sin tenis kvazaŭ demande; certe ĝi miris pro la fremdulo. Mi ĉirkaŭrigardis en la malplenon, serĉante iun penson tie lasitan, kaj mi trovis neniun. Male, la branĉoj komencis susuri ion, kion mi ne tuj komprenis, kaj ŝajne ĝi estis la kanto de novaj matenoj. Ĉe tiu belsona, gaja muziko, mi aŭdis kvazaŭ la gruntadon de la porkoj, iaspecan koncentritan, filozofian mokadon.

Ĉio estis al mi fremda kaj kontraŭa. Mi lasis, ke oni malkonstruu la domon kaj poste, kiam mi venis al Engenho Novo, mi havis la ideon fari ĉi tiun reproduktaĵon laŭ indikoj, kiujn mi liveris al la arkitekto, kiel jam rakontite.