EL LA MANOJ DE L’ SORTO

El manoj de l’ sort’ mia vivopren’
similas al teren ĵetita gren’.
Elkreskas en spikon malgranda grener’.
kaj spiko kliniĝas post tempo al ter’.
Ĝerminte spik’ kreskas. De l’ homa la kast’
simile sur tero mi estas nur gast’.
De l’ reĝo kaj sklavo jen homa vivsort’.
Por mi viv’ – konsol’, ne timigas min mort’.
La spiko kliniĝas al tero-patrin’,
min dia ĝarden’ rekreskigos je l’ fin’.

1889. (Josef Fousek)

PRINTEMPO VENOS

Printempo venos ree ĉeĥan landon
rideme, klare, kun naskiga forto,
kaj super tomboj, kie paŝis morto,
ornamos floroj verdan festgirlandon.

Plugiloj ĉeĥaj teron reekplugos,
el brunaj kampoj ŝvite trempigitaj
ni mem rikoltos, mem liberigitaj
dankeme preĝos, dank’ ĉielen flugos.

Printempo venos kaj hirundaj pepoj
la pacon profeteme aŭgurontaj.

Vespere av’ rakontos al genepoj, –
dum ili ludos per la grizaj haroj –
de l’ ĉeha lando pri malĝojcentjaroj
estintaj – sed neniam revenontaj.

1889. (Josef Fousek)