PASTORALO

Ho, Ondoj de la Nokto, bruu nur,
malriĉan bordon batu via kur’;
mi lasos pensojn flugi kun la vent’
kaj mem senmova restos en silent’.

Sur la Paŝtej’ de Revoj en montar’
embuskas nekonata ĉasistar’:
revenos multaj kun danĝera vund’
kaj multajn eĉ englutos la profund’.

Post kiam estingiĝos nokta lamp’,
mi hundon sendos al la paŝta kamp’,
kaj ĝi, la nigra Hundo de Malĝoj’,
repelos ilin al la hejma voj’…

1901 (M. Lukáš)

JUNA AMO

Amato diris, kion povis li
per la demand’, kiu en vido bolis.
Li diris ja eĉ multe, multe pli…
pli ol ŝi volis…

La amon plii povas al pasi’
nenio krom’ la suk’ de l’ flor’ papava.
Ĝardeno ardas. Trinkis li kaj ŝi.
okul’ nokthava…

Ĉevalo blanka per averta hen’
forrajdon urĝis sur la bord’ de l’ lago…
Sed vane ja: Jam ambaŭ dormis jen
en ĉirkaŭbrako…

Ĉevalo vadis en bluakva ban’,
la herb’ susuris sub la ventotiklo,
kaj muĝis ond’ en arboakompan’
tra nokta nigro…

Surbordis la ĉeval; dum sia vag’
ĝi huf-al-ŝtone vekis ferotintojn…
Per ros’ matena spiris la ektag’
sur geamintojn…

Kun flirta har’ kaj laca la knabin’
kolharon kaptis kun sel-salt’ kuraĝa.
per forta brako li alpremis ŝin…
Ĝojkri’ sovaĝa…

Kapturna rajdo, hej! Tra rokoj nun,
tra pinopintoj, tra la nuboj, turoj
de l’ fuma urb’, kaj kie brilas sun’
sur herbveluroj…

Surtere tondris sonoriloj kaj
la fagojn skuis vent’, nubnaĝis aglo,
kvazaŭ sunkreve brilis hela maj’:
printempmiraklo…

Nenio tondras pli ol juna sang’,
ol am’ unua en kuraĝa drivo:
nur ruĝa sang’, nur blanka blank’,
nur viva vivo…

1907 (T. Pumpr)

KAJ URAGANAS FORTE RIBELVENTOJ…

La pinobranĉojn taŭzis forta vent’
kaj ni ekmarŝis pretaj por la ago.
Timkriis mev’ en ŝtormo-antaŭsent’
en la mateno de l’ ribel-ektago.

Ankoraŭ dormis ter’ kaj al popol’
tempiojn pezis ĉiam ŝarĝ’ magneta,
povrulojn tenis Kruco de l’ konsol’,
bonstate maskis sin la viv’ vegeta.

Sentetoj nanaj dormis sur la bord’
de l’ vasta mar,’ en venenstratoj urbaj,
publikulin’ per triste rida vort’
kortuŝis per malĉastaj gestoj kurbaj.

Kaj kiel ponte: moment’ post moment’
palp-iris homoj en la idilio.
Iliaj nepoj – klare kun talent’
de l’ instruistoj lernis – pri nenio.

Timigis ilin ja la fajrokrak’
de l’ ribelflam’, kiun ni subpreparis.
Defende levis sin ilia brak’,
de-fore ili incendion flaris.

Iliajn nestojn priventumis ŝtorm’,
fajreroj tuŝis eĉ iliajn sentojn…
Vekiĝis mondo el ĝisnuna dorm’…
Kaj uraganis forte ribelventoj…

1896. (T. Pumpr)