BAPTO DE SANK’I’A VLADIMIRO

3-a kanto: Mastrumado de dio Perun.

Unu monto estas alta,
dua monta fuŝo.
Kiam mankas muzikantoj,
fajfu per la buŝo!

Kiam caraj korteganoj
trinkis. vinon oran,
havis rusa dio Perun
tagon senhumoran.

Se neniam di’ vi estis,
false vi konjektas,
ke metio tre facilas,
kiel ĝi aspektas.

Sed ve! Tuj matene devas
dio kampon rosi,
en la suno fajre hejti
kaj la lunon ŝlosi.

Kaj diablojn, noktfantomojn
fermi en la sakojn,
kaj steletojn milde voki
en koncernajn fakojn.

Ĉiu birdo kaj skarabo
kulo kaj mamuto
havas nutron tuj malene
en la dia puto.

”Sed ve, kiam hom’ vekiĝas!
Fi! Jen administro!
Ofte mi jam devis ŝanĝi
kapon je tornistro.

Ne komprenos ne-spertinto
la insekt-atencojn.
Tiajn havas dio Perun
tagajn aŭdiencojn.

Jen kriado, jen preĝado
la orelojn fiksas.
Kantoj, flustroj, ĝemoj ardaj
sin kun psalmoj miksas.

Ĉion ili de mi volas!
Ho, longega listo!
Kiu ĝin memori volus,
iĝus frenezisto.

Unu sanon, dua manĝon,
tria volas idon,
kvara de la ŝpinfabrikoj
tuj – tuj la likvidon.

Li petegas, ke mi gardu
herbon kaj kamparon,
ŝi deziras, ke mi benu
la gebovan paron.

Jen farmisto petas pluvon,
semis al si linon,
dua petas varman tempon
por rikolti vinon.

Brilan sunon kun nebulo!
Jen plenumo ĝua!
Unu volas grenon kara,
sed senpage dua.

Plej mi hontas, ke mi kreis
maljunulinaĉojn.
Estus taŭge detruigi
la tedantajn klaĉojn.

Fulmo-tondro ilin batu,
min incitas tio,
se kaprino ne tro laktas,
kuras ŝi al dio!

Mem neniu volas zorgi,
ĉion petas preĝe,
kvazaŭ ĉiu havus dion
nur por sidi seĝe.

Al li sekon, al li akvon,
al li kampan sterkon.
Se li porke sanon perdis,
mi riparu verkonl

Ŝi min urĝas tage nokte,
ke fianĉo venu.
Tiu preĝas, ke la Morto
la edzinon prenu.

Volas gajni lotbileton,
oferaĵon metas,
kaj dum floras asekuro,
ankaŭ fajron petas.

Ho vi bestoj! Se mi ne tro
bonkorulo estus,
mi vin premus kiel prunojn,
kaĉo el vi restus”.

Nazon dotis per tabako,
bombe dio ternis.
Ĝi ektondris, fulmis, ŝprucis,
nubo pluvi lernis.

Vere, Venĉjo, dio esti
ĝi ne estas ŝerco.
Kontraŭ tio Briksen estas
bona tre komerco.

En la nokt-silento, kiam
homoj ĉesis zumi,
volis Perun torturita
sian pipon fumi.

Kiam li tabakon ”ŝiras”
ŝtopis nargilion,
tuj komencis Perunino
kanti litanion.

”Mi tra pord’ ja bone aŭdis
vian stultan faron,
kiel ci per vort’ regalis
Vladimiron caron!

Ne disputu kun la caro,
mi cin diras daŭre,
ke kun cia oponado
ci nur sidos kaŭre.

Ĉion ci sinoere diras,
kvazaŭ malamike,
kvankam dentoj devas kaŝi
langon politike.”

Se l’ edzino tutan tagon
nure gramblas, bojas,
nek la dio, nek la homo
dum vespero ĝojas.

Ho Peruno, ho Perunĉjo,
mi bedaŭras vin tre,
morgaŭ vin atendas marŝo
nudpieda vintre.

Ho Peruno malfeliĉa,
mankas al vi timo.
Ĉu mallaŭdi caron-mastron
restos sen viktimo?

Fuĝu, fuĝu! Ho Peruno,
malfeliĉa dio!
Kuru! Se vin oni kaptos,
vin atendas io.

1851 (Stan. Kamaryt)