LA BENlNDA DEKLIVO

Plezuro kunigas intime
florriĉan deklivon kaj min:
meze de ĝia odor’
ĉiun ripozas mi tagon
kun amatin’;
imposton per kantoj ni pagas,
per gaja humor’.

Rigardu:
akrido jen turbe traflugas aeron,
laŭ zum’ ĝi al flugmaŝineto egalas…
en herbon ĝi kape nun falas.

Sur la submonta ŝose’
polva ruliĝas nubaro,
antaŭ ĝi aŭto bojante forkuras,
dormeman aleon teruras.

Scivolan al valoj ni ĵetas rigardon
kaj al bonvolaj vilaĝaj kabanoj:
tiajn kristnaske kunmetas infanoj
el konstru-ŝtonetoj koloraj.

Ha, ĉirkaŭpreni la mondon fervore,
per brakoj liberaj ĝin premi alkore
kredeble ni povus…

Sed ĵus lekanteton rigarde mi tuŝis:
estante malsana ĝi herbe ekkuŝis,
mi klinas min, sentas, ke tremas la brak’,
mortanta floret’ min tro ŝarĝas surmane,
la mondon mi volis brakumi titane,
kaj nun eĉ ne taŭgas por savo de vivo
al floro sur suna deklivo.

1898. (M. Lukaŝ)