SODOMO

Ras’ finvivinta elsternas sin sur kuseno lita.
Floris sen cel’ por ni rozoj. Velki, ilia sort’.
Dancojn, orgiojn, jubilojn! Fajru nun hejm’ bruligita!
Vian, hetajro, nudecon! Poste alvenu mort’!
Kuŝas varmego sur strat’. Ĉielo malalten ruĝas.
Suno el kupro, blazon’ krevinta, jen lum’ por splen’!
Peste odoras aer’. Paŝantoj malvigle fuĝas
trovi embuskon, kaŝantan ombron post la kurten’.
Sed en loĝejoj de ĉiuj, arde en ama pozo,
korpoj volupte klinitaj luktas en furiozo.
Vanto! Perdiĝis el nudo ĉia loganta fort’.
Jahve, ĉu kreis vi nin, ke niaj malbenu lipoj?
Sentoj, velksekaj de vant’ egalas al herboripoj.
Celon ni perdis jam. Naŭzas vivo, enuas mort’.

(Stan. Kamarýt)