Mi dormis liberaere inter la soldatoj. La ĉielo estis nuboplena, la luno ne brilis, do ni kuŝiĝis frue.

Sed mi ne kapablis dormi. Ankoraŭ hodiaŭ mi ne estas sklavo, eĉ nun mi povas reiri pro ia kaŭzo. Kio okazos, se pli malproksime en la lando mi jam bedaŭros mian agon? Tiam jam ne estos revojaĝeblo. Tiam jam ne estos apud mi Vigilanto kaj Eslanto, kiuj povos atesti, ke mi ne estas fuĝanta sklavo. Povas esti, ke mi dungiĝos al sinjoro Ĉat kaj de tiu mi fuĝos for. Kiel mi transiru la limon? Ja la limgardistoj forte gardas la imperian landlimon kiel vivanta ĉeno kaj eble ankaŭ aliloke sammaniere romimaniere punas la fuĝantojn konatajn kiel romianoj.

Teruroj de la apokalipso turmentis min. Mi ŝvitis pro la penso. Sed kiam mi pensis pri tiu fraŭlino, rozkoloriĝis la nokto, kaj anstataŭ teruraĵoj kolomboj kveris ĉirkaŭ mi. En la historio trovatas ekzemploj, ke elitulinoj iĝis malliberulinoj de sklavoj. Homan leĝon oni ne povas aldevigi al homa koro. La leĝoj de la homa koro estas apartaj. La rozo kaŝiĝis en papereto sur mia brusto super mia koro. Ĝi estis jam velkinta, sed mi flaris ĝian bonodoron.

– Emeke, via odoro estas en ĉi rozo! En ĉi rozo vi donis al mi vian animon!