Nokto sur la maro. – Ŝarka Haveno. – Konfidoj. – Preparoj por vintro. – Grandaj frostoj. – Internaj laboroj. – Post ses monatoj. – Fotografia kliŝo. – Neatendita akcidento.

Okazis kiel Pencroff antaŭdiris, lia sperto ne povis lin trompi. La vento potenciĝis kaj fine fariĝis perforta ventego. Ĉar la "Bonaventuro" alproksimiĝis al la haveno nur ĉirkaŭ la sesa, kaj la tajdo jam komenciĝis, estis neeble ennaĝi la golfon. Necesis resti sur la alta maro; eĉ se li volus, Pencroff ne povis atingi la elfluejon de la Rivero de Kompato. Do, disetendinte la triangulan velon sur la granda masto, li atendis trankvile, turnante la pruon de la ŝipo al la tero.

Matene la vento malrapide kvietiĝis kaj ŝanĝis en du kvaronoj sian direkton, faciligante al Pencroff gliti tra mallarĝa pasejo kaj poste atingi la halteon.

Ĉirkaŭ la kvara, preternaĝante la maldekstran angulon de la insuleto, li eniris la kanalon dividantan ĝin de la marbordo, kaj je la kvina la "Bonaventuro" ankris ĉe la elfluejo de la Rivero de Kompato. Ayrton atendis sur la bordo, kaj Jup eliris al ili renkonte, ĝoje murmurante je saluto.

Gideon Spilett kun la inĝeniero decidis atentigi siajn kunulojn pri tiuj strangaj faktoj, kiuj okazis sur la insulo, kaj la lasta el kiuj estis la plej mistera.

Cyrus Smith, revenante ankoraŭfoje al tiu fajro, kiun iu nekonata mano ekbruligis, demandis la raportiston eble jam la dudekan fojon:

– Ĉu vi certas, ke vi vidis ĉi tiun fajron? Eble estis ia parta vulkana erupcio aŭ meteoro?

– Ne, Cyrus – respondis la raportisto. – Estis certe fajro ekbruligita de homa mano. Ĉiuokaze, demandu Pencroff-on kaj Harbert-on. Ili vidis la samon kiel mi kaj konfirmos miajn vortojn.

Sekve de tiu ĉi interparolo, kelkajn tagojn poste, vespere de la 25-a de aprilo, kiam ĉiuj kolonianoj estis kolektitaj sur la Granda Altebenaĵo, Cyrus Smith diris ĉi tiujn vortojn:

– Amikoj, mi sentas min devigata atentigi vin pri kelkaj eventoj, kiuj okazis sur nia insulo kaj pri kiuj mi ŝatus aŭdi vian opinion. Tiuj ĉi eventoj estas, por tiel diri, supernaturaj...

– Supernaturaj! – ekkriis la maristo, blovante fumnubon el sia pipo. – kaj eble nia insulo ankaŭ estas supernatura?

– Ne, Pencroff, sed certe ĝi estas mistera – respondis la inĝeniero – krom se vi povus klarigi al ni tion, kion nek Spilett nek mi ankoraŭ povis kompreni.

– Bonvolu paroli, sinjoro Cyrus – respondis la maristo.

– Bone do! Ĉu vi scias – daŭrigis la inĝeniero – kiamaniere, post la balona kraŝo, oni trovis min kvar mejlojn profunden en la insulo sen scii kiel mi alvenis tien?"

– Eble, en senkonscia stato... – diris Pencroff.

– Ne, ne estas maniero klarigi ĝin – respondis la inĝeniero. – Sekve: kiel Top sukcesis trovi vian ŝirmejon, kvin mejlojn for de la kaverno, kie mi kuŝis?

– Denaska instinkto de hundo… – respondis Harbert.

– Eksterordinara instinkto! – diris la raportisto. – Precipe malgraŭ la pluvo kaj vento, kiuj frenezis tiun nokton Top alvenis al Kamentuboj tute seka kaj ne kotkovrita!

– Ni diru daŭre – diris la inĝeniero. – Ĉu vi komprenas, kiamaniere nia hundo estis ĵetita el la akvo post la batalo en la lago kun la mara bovino?

– Jes, tion estas tre malfacile kompreni – respondis Pencroff.

– Simile estas malfacile klarigi la originon de tiu ĉi stranga vundo, kiun la monstro havis sur sia flanko.

– Ni iru ankoraŭ pluen – diris Cyrus Smith. – Ĉu vi komprenis, amikoj, kiamaniere ĉi tiu plumbero troviĝis en la pekarian viandon? kiamaniere la kesto kun la necesaj aĵoj kaj iloj estis elĵetita sur la bordon, kvankam nenie estis spuro de la rompiĝinta ŝipo; kiamaniere nia boato, forŝirinte sian ligoŝnuron, memstare alnaĝis laŭflue, ĝuste kiam ni bezonis ĝin; kiamaniere, dum la atako de la simioj, la eskalo tiel feliĉe glitis malsupren el la fenestro de la Granita Palaco; kaj fine kiamaniere venis en niajn manojn dokumento, kiun Ayrton asertas, ke li neniam skribis?

Harbert, Pencroff kaj Nab rigardis unu la alian, ne sciante, kion respondi; ĝis nun ili atribuis ĉiujn ĉi eventojn al bonŝanca koincido.

– Kaj nun, miaj amikoj – daŭrigis la inĝeniero – al tiuj ĉi eventoj aldoniĝis nova, same neimagebla kiel la aliaj!

– Kia akcidento estas ĉi tio, sinjoro Cyrus? – demandis Harbert fervore.

– Vi diras, Pencroff – plue diris la inĝeniero – ke kiam vi estis revenanta de la insulo Tabor, vi vidis fajron sur la insulo de Lincoln?

– Ne alie – respondis la maristo.

– Ĉu vi certas, ke vi vidis ĉi tiun fajron?

– Jes, kiel mi vidas vin.

– Kaj ankaŭ vi, Harbert?

– Kaj ankaŭ mi, sinjoro Cyrus – ekkriis Harbert. – Ĉi tiu fajro brilis kiel stelo de unua grando!

– Aŭ eble ĝi estis fakte stelo? – demandis la inĝeniero.

– Ne – respondis Pencroff. – La tuta ĉielo estis kovrita de densaj nuboj, kaj ne estis maniero, ke stelo povus brili tiel malalte ĉe la horizonto. Ja sinjoro Spilett vidis la samon kiel ni, do li povas konfirmi niajn vortojn!

– Mi aldonos – diris la raportisto – ke la fajro tre hele brilis kaj donis la impreson de elektra lumo.

– Jes! Jes! Ĝuste same... – respondis Harbert – kaj ĝi certe brilis de la altaĵo de la Granita Palaco.

– Nu, miaj amikoj – respondis Cyrus – tiun nokton, de la 19-a ĝis la 20-a de oktobro, nek mi, nek Nab bruligis iun ajn fajron sur la insulo.

– Kiel? Vi ne lumigis ĝin... – Pencroff ekkriis plej mirigita, kio eĉ ne permesis al li fini la frazon.

– Ni neniam forlasis Granitan Palacon – respondis Cyrus Smith, "kaj se vere aperis fajro sur la insulo, ĝin certe devis ekbruligi alia mano!

Pencroff, Harbert kaj Nab ne plu povis dubi, ke estas iu estaĵo sur la insulo, tre mistera sed favora al la kolonianoj.

Cyrus Smith memorigis al siaj kunuloj pri stranga konduto de Top kaj Jup ĉirkaŭ la buŝo de la puto, kiu kunligis Granitan Palacon kun la maro, kaj aldonis al ili, ke kvankam li ekzamenis la puton de interne, li trovis nenion suspektinda en ĝi. Pro ĉi tiu konversacio, la kolonianoj decidis, ke printempe ili traserĉos la tutan insulon tre zorge por solvi ĉi tiujn multajn enigmojn.

De tiu tago Pencroff fariĝis maltrankvila. Komencis al li ŝajni, ke ĉi tiu insulo, kiun li konsideris sian personan propraĵon, ne plu jam apartenis tute al li kaj ke regadon super ĝi li kundividis kun iu reganto, kies ĉeesto estis konstante rimarkebla. Li ofte parolis pri tio kun Nab, kaj ĉar ili ambaŭ emis kredi je miraklaj aferoj, ili ekpensis, ke Insulo de Lincoln estas sub la potenco de la supernaturaj fortoj.

Dume, en majo – kiu en la nordaj zonoj respondas al novembro – alvenis pluvaj tagoj. Ĉio promesis severan kaj fruan vintron. Tial oni senprokraste tuj komencis preparajn laborojn antaŭ ol la frosto alvenos.

La setlantoj povis elteni la vintron, eĉ la plej severan. Ne mankis al ili feltvestoj, kaj la muflonoj, jam tre multnombraj, provizis multe da lano necesa por fari varmajn ŝtofojn.

Ayrton-on oni ankaŭ provizis per komforta kaj varma vestaĵo. Cyrus Smith sugestis al li, ke li pasigu la vintron kun ili ĉe Granita Palaco, kie estos al li pli bone ol en la gregejo, kaj Ayrton konsentis transmetiĝi post kiam lia laboro estis kompletigita. Ĉi tio okazis meze de aprilo. De tiam Ayrton vivis kun la setlantoj kaj partoprenis en ĉiuj laboroj; sed li estis ĉiam subigita kaj malĝoja, kaj ne partoprenis en la distraĵoj de siaj kunuloj. Plejparton de la tria vintro sinsekve, kiun la kolonianoj pasigis sur Insulo de Lincoln, ili trapasis enfermitaj en la Granita Palaco. Teruraj ŝtormoj kaj ventegoj konstante furiozis, kaj ili ŝajnis skui la rokojn ĝis iliaj fundamentoj. La maro minacis inundi la tutan insulon kaj plej verŝajne ĉiu ŝipo, ankrita proksime de la tero, estus ironta al la fundo kun sia tuta kargo kaj ŝipanaro. Dufoje dum unu el tiuj ŝtormoj, la Rivero de Kompato ŝvelis ĝis tia grado, ke oni timis, ke ĝi ne forŝiru la pontojn, kaj eĉ oni necesis plifortigi ilin ĉe la bordo, kiun la akvo tute inundis, kiam la maro frapis kontraŭ la bordoj.

Estas facile konjekti, ke tiuj teruraj ventoj, similaj al kirlventoj, verŝajne kaŭzis konsiderindan damaĝon sur la Granda Altebenaĵo. La muelejo kaj kokaĵoŝedoj suferspertis la plej grandan difekton. La kolonianoj ofte devis fari la plej urĝajn riparojn, alie la birdoj estus kondamnitaj al formorto.

Dum tiuj ĉi pluvegoj, kelkaj jaguaroj kaj grupo da simioj aliris ĝis la limoj de la Altebenaĵo, kaj estis konstanta timo, ke la pli lertaj kaj aŭdacaj el ili, pelitaj de malsato, transiros la rivereton, kiu, frostiĝinta, fariĝis pli facila por transiri. Tage kaj nokte la kolonianoj devis fortimigi tiujn neinvititajn gastojn per pafado, por protekti siajn domajn bestojn kontraŭ morto kaj protekti siajn kultivaĵojn kontraŭ detruo. Kiel oni vidas, al niaj setlantoj ne mankis devoj, ĉar krom agadoj ekster la hejmo, ĉiam estis urĝa laboro farenda en la Granita Palaco mem.

Dum grandaj frostoj oni ankaŭ organizis kelkajn ĉasojn en Anasaj Kotoj. Gideon Spilett kaj Harbert ne faris tie eĉ unu pafon maltrafan.

Tiel pasis la kvar monatoj de la plej grandaj frostoj, t.e. junio, julio, aŭgusto kaj septembro. Dum la vintro okazis neniu nova mistera akcidento; eĉ Top kun Jup ne plu kuris ĉirkaŭ la puto kaj ne montris signojn de maltrankvilo. Sed por la momento evento de pli granda graveco, kun eble katastrofaj sekvoj, altiris la atenton de Cyrus Smith kaj liaj kunuloj.

Tio estis en oktobro. Printempo rapide alproksimiĝis. La naturo viviĝis sub la influo de sunradioj, kaj freŝaj folioj aperis inter la ĉiame verdaj koniferaj arboj ĉirkaŭantaj la arbaron.

Ni verŝajne memoras, ke Gideon Spilett kaj Harbert ofte fotis vidojn el diversaj lokoj de la Insulo de Lincoln.

Nu do, la 17-an de oktobro, ĉirkaŭ la tria posttagmeze, Harbert, ĉarmita de la bela vetero, ekhavis la ideon foti la tutan Golfon de Usono.

La horizonta cirklo desegniĝis mirakle, kaj la maro, milde balancita de la venteto, estis kvieta kiel lago, nur tie kaj aliloke flagranta per oraj makuloj.

Harbert metis la objektivon en unu el la fenestroj de la granda halo de la Granita Palaco por kovri la tutan marbordon kaj la golfon; post ekspono, li trempis la kliŝon en fiksaĵo. Kiam li ekzakte pririgardis ĝin, li rimarkis etan makuleton, apenaŭ videblan ĉe la horizonto mem. Li provis forlavi ĝin plurfoje, sed malsukcesis.

– Ĝi certe estas ia difekto en la vitro – li pensis.

Pro scivolemo, li komencis ekzameni ĝin per grandiga vitro, kiun li elprenis el la lorno.

Sed apenaŭ li ekrigardis ĝin, li eligis laŭtan krion kaj la kliŝo preskaŭ elfalis el lia mano. Li tuj kuris al la ĉambro, kie estis Cyrus Smith, transdonis al la inĝeniero la kliŝon kun grandiga vitro kaj montris etan makulon.

Cyrus Smith rigardis la makulon, poste eksaltis, kaptis la lornon kaj kuris al la fenestro. Li zorge ekzamenis la tutan horizonton, haltis ĉe la indikita punkto, poste, forprenante la teleskopon de sia okulo, eldiris nur unu vorton: "Ŝipo"!