La unua parto

Aerorompiĝuloj

Ĉapitro V

Aranĝo de la Kamenoj. Grava problemo pri fajro. Skatolo da alumetoj. Serĉado sur la strando. Reveno de la reportero kaj de Nab. Lasta alumeto. Brulanta fajro. Unua vespermanĝo. Unua nokto sur la tero.

 

La unua zorgo de Pencroff, post kiam la ligno estis deŝarĝita, estis fari la Kamenojn loĝeblaj. Tiucele li ŝtopis fendojn, tra kiuj eniris la vento. Sablo, ŝtonoj kaj implikiĝintaj branĉoj kun malseka grundo hermetike fermis la koridorojn atingeblajn por sudaj ventoj kaj disbaris de ili la supran truon. Ili nur lasis en la flanka parto mallarĝan kaj zigzagan fendon, kiu estis servonta por forkonduki fumon kaj samtempe provoki aertiron super la fajrejo. Tiamaniere la Kamenoj estis dividitaj je tri aŭ kvar ĉambroj, se oni tiel povas nomi malhelajn kavojn, kiuj ne plaĉus multe eĉ al sovaĝaj bestoj. Tamen ili protektis loĝantojn kontraŭ pluvo kaj oni povis en ili konservi staran pozicion, almenaŭ en la ĉefa ĉambro troviĝanta en la mezo. Ĉie la plankon kovris etgrajna sablo. Konsiderante tion, la Kamenoj prezentis sufiĉe elporteblan ŝirmejon ĝis kiam oni trovos ion pli bonan.

Dum la laboro Harbert kaj Poncroff interbabilis.

– Eble niaj kamaradoj trovos pli bonan ŝirmejon? – diris Harbert .

– Jes, eble – respondis al li la maristo – sed la duboj ne detenu vin de la agado! Pli bona io, ol nenio!

– Ho! Ili nur trovu sinjoron Smith, ili nur trovu lin! Tiam ni povos danki pro tio al la ĉielo! – ripetis Harbert .

– Jes! – murmuris Pencroff. – Li estis vere granda homo!

– Li estis?... Ĉu vi perdis vian esperon lin revidi?

– Dio gardu min! – respondis la maristo.

La laboroj super la aranĝo de la loĝejo rapide atingis finon kaj Pencroff laŭte esprimis sian kontenton.

– Nun – li konstatis – niaj amikoj povas reveni. Ili trovos tie ĉi sufiĉe kontentigan ŝirmejon.

Restis al ili nur aranĝo de la fajrejo kaj preparo de manĝo. Oni povus pensi, ke tio estas simpla kaj facila tasko. Dekstre en la profundo de la unua koridoro oni metis grandajn, platajn ŝtonojn tuj sub la elfluo de la speciale tiucele lasita truo. La varmo, kiu ne forflugos kun fumo, certe sufiĉos por teni interne la konvenan temperaturon. La provizon de ligno oni kolektis en unu de ĉambroj. La maristo metis sur la ŝtonojn de la fajrejo kelkajn ŝtipojn miksitaj alterne kun etaj branĉoj.

Kiam Pencroff okupiĝis pri tiu ĉi laboro, Harbert demandis lin, ĉu li havas alumetojn.

– Certe – respondis Pencroff – kaj mi devas aldoni: feliĉe, ĉar sen alumetoj kaj sen tindro ni estus en serioze granda embaraso!

– Ni ĉiam povus elfroti fajron sammaniere kiel faras tion la sovaĝuloj, frotante du pecojn da seka ligno unu kontraŭ la alia – respondis Harbert .

– Ehe bone! Do provu, mia knabo, kaj ni ekvidos, ĉu tiamaniere vi suksesos atingi ion alian, ol nur la laciĝon.

– Tamen ĉi tio estas la maniero simpla kaj larĝe disvastigita sur insuloj de la Pacifiko.

– Mi ne neas – respondis Pencroff – sed la sovaĝuloj scias kiel tion fari, aŭ ili uzas ian specialan specon de ligno. Mi neniam sukcesis tion, kvankam multfoje mi provis elfroti fajron tiamaniere. Mi atestas, ke mi preferas alumetojn! Kie estas miaj alumetoj?
Pencroff ekserĉis en poŝoj de sia vesto la skatolon, kun kiu li neniam disiĝis, ĉar li estis pasia fumanto. Tamen li ĝin ne trovis. Do li traserĉis la poŝojn de sia pantalono, sed kun granda miro li ankaŭ tie ne trovis la alumetojn.

– Stulta afero, kaj eĉ pli, ol stulta! – li diris rigardante Harbert n. – La skatolo verŝajne elfalis el mia poŝo kaj mi perdis ĝin. Ĉu vi, Harbert , havas ian fajrilon aŭ ion similan, kio povus servi por fari fajron?

– Ne, Pecroff!

Gratante al si la kapon kun malpacienco, la maristo eliris kaj lin sekvis la junulo.

Ili ambaŭ faris zorgeman serĉadon sur la sablo, inter la rokoj kaj sur la bordo de la rivero, sed vane. La skatolo estis latuna kaj ĝi certe altirus iliajn okulojn.

– Pencroff – demandis Harbert – ĉu vi ne forĵetis la skatolon el la balona nacelo?

– Mi gardis min tion fari – respondis la maristo. – Sed kiam iu baskulas kiel ni estis baskulantaj, tia eta aĵo facile povus perdiĝi. Eĉ mia pipo min forlasis! Malbenita skatolo! Kie ĝi povas esti?

– Komencas la malfluso – diris Harbert – ni kuru al la loko, kie ni surteriĝis.

Estis malgranda probablo, ke ili sukcesos trovi la skatolon, kiun la ondoj dum fluso rulis inter ŝtonoj, sed tion ili devis ekzameni. Harbert kaj Pencroff rapide iris al la loko, kie ili surteriĝis la antaŭan tagon, pli malpli ducent paŝojn for de la Kamenoj.

Tie ili precize traserĉis marbordajn ŝtonojn kaj rokajn kavojn. Nenia rezulto. Se la skatolo falis en tiu ĉi loko, tiam la ondoj forportis ĝin. Kiam la akvo estis grade malleviĝanta, la maristo traserĉadis ĉiujn rokajn fendojn, sed trovis nenion. En la cirkonstancoj tio estis grava perdo, eĉ neriparebla.

Pencroff ne kaŝis sian grandan malkontentiĝon. Sur lia frunto aperis profundaj sulkoj. Li ne estis diranta eĉ unu vorton. Harbert , volante lin konsoli, rimarkis, ke la alumetoj tre verŝajne estus malsekaj fare de la marakvo kaj maluzeblaj.

– Ne ja, mia knabo – respondis la maristo – ili estis bone fermitaj en akvimuna, metala skatolo! Kion ni nun faros?

– Ni trovos certe manieron fari fajron – konsolis lin Harbert . – Sinjoroj Smith kaj Spilett solvos la problemon pli bone, ol ni!

– Jes – respondis Pencroff – sed dume ni ne havas fajron kaj niaj kamaradoj renkontos tre mizeran manĝaĵon post sia reveno!

– Tamen – vive diris Harbert – tio ne estas eble, ke ili havu nek tindron, nek alumetojn!

– Mi tre dubas – respondis la maristo, kapneante. – Unue Nab kaj sinjoro Smith ne fumadas. Kaj se temas pri la sinjoro Spilett, mi timas, ke pli verŝajne li konservis sian notlibron, ol skatolon kun alumetoj!

Harbert ne respondis. La perdo de la skatolo estis evidente malplezura okazintaĵo. Tamen la junulo supozis, ke ili sukcesos fari fajron iamaniere. Sed Pencroff, pli sperta, opiniis alie, kvankam li ne apartenis al homoj facile embaraseblaj. Ĉiaokaze restis al li nenio alia, ol atendi la revenon de Nab kaj de la reportero. Oni devis rezigni malmole kuiritajn ovojn, kiujn li volis prepari por ili, kaj nekuirita manĝaĵo ne estis agrabla perspektivo nek por ili, nek por li mem.

Antaŭ la reveno al la Kamenoj la maristo kaj Harbert kolektis kelkajn litodomojn en kazo, se ili ne sukcesos fari fajron, kaj silente direktiĝis al ilia ŝirmejo.

Pencroff, kun siaj okuloj fiksitaj sur tero, seninterrompe serĉis sian maltrovitan skatolon. Li eĉ iris laŭ la dekstra bordo de la rivero ekde ĝia defluo ĝis la bendo, kie ili estis surakvigintaj la floson. Li grimpis sur la granita plataĵo, trakuris ĝin en ĉiuj direktoj, traserĉis altan grason ĉe la rando de la arbaro – ĉio vane.

Jam estis la kvina posttagmeze, kiam li kaj Harbert revenis al la Kamenoj. Malutile diri, ke ili traserĉis la plej mallumajn angulojn de koridoroj, antaŭ ol ili rezignis pri plua serĉado de alumetoj.

Ĉirkaŭ sesa horo, en la momento kiam la suno jam estis subiranta malantaŭ la altaĵo en la okcidento, Harbert , kiu iradis tien kaj reen sur la marbordo, signalis la revenon de Nab kaj de Gideono Spilett.

Ili estis revenantaj sole!... La junulo eksentis neesprimeblan premon de la koro. La mariston ne trompis siaj antaŭsentoj. La inĝenieron Ciruson Smith oni ne trovis!

La reportero eksidis sur ŝtono dirante nenion. Konsumita de laco, mortanta de malsato, li ne havis forton por prononci unu vorton!
La ruĝigitaj okuloj de Nab esprimplene montris, ke li ploris antaŭe, kaj la nova torento da larmoj, kiun li ne povis deteni, diris plej klare, ke li estis perdinta la tutan esperon!

La reportero rakontis pri la serĉado farita cele al trovi Ciruson Smith. Kune kun Nab li trairis la marbordon je la distanco de pli, ol ok mejloj, tio estas li alvenis pli malproksime, ol kie estis la loko de la antaŭlasta falo de balono, post kiu malaperis la inĝeniero kun sia hundo Top. La marbordo estis dezerta. Nenie nek trako, nek postsigno, nek freŝe movita ŝtono;nur tuŝita sablo; sur tiu tuta spaco de la marbordo nek unu homa piedkalo. Estis evidente, ke neniu el insulanoj estis vizitinta tiun ĉi parton de la bordo. La maro same estis dezerta kiel la bordo kaj ĝuste tie, kelkcent futojn de la strando la inĝeniero Smith estis trovinta sian tombon.

En tiu ĉi momento, Nab ekleviĝis kaj per korŝira voĉo montranta, ke la lastaj eroj de espero ankoraŭ restas en li, li ekvokis:

– Ne! – li ekploris – Li ne estas mortinta! Ne! Neeble! Li! Kia ideo! Mi! Iu ajn alia, eblas! Sed li! Neniam! Tio estas homo ĉiam helpanta al si!

Poste la forto lin abandonis:

– Ah! Mi ne eltenos tion! – li murmuris.

Harbert alkuris al li.

– Nab – diris la junulo – ni lin trovos! La Dio redonos lin al ni! Sed vi estas ja malsata! Manĝu, manĝu eĉ iomete, mi petegas vin!

Kaj dirinte tion, li alportis al la povra negro kelkajn plenmanojn da musloj, magra kaj nesufiĉa nutraĵo!

Nab ne manĝis jam de multaj horoj, tamen li rifuzis. Sen sia mastro Nab ne povis kaj ne volis plu vivi!

Se temas pri Gideono Spilett, li manĝegis la moluskojn; poste li kuŝe streĉiĝis ĉe piedo de roko. Li estis elĉerpita, sed trankvila. Tiam Harbert alproksimiĝis al li kaj, prenante lian manon, li diris:

– Sinjoro, ni trovis ŝirmejon, kie vi ripozos pli bone, ol tie ĉi. Jam noktiĝas. Bonvolu iri ripozi! Morgaŭ ni vidos, kion fari plue...

La reportero leviĝis kaj, gvidata de la junulo, li direktiĝis al la Kamenoj.

En tiu ĉi momento Pencroff alproksimiĝis al li kaj per la plej natura voĉo demandis, ĉu hazarde li ne havas ĉe si unu alumeton.

La reportero haltis, traserĉis siajn poŝojn, trovis nenion kaj diris:

– Mi havis ilin, sed probable mi forĵetis ĉiujn...

Do la maristo alvokis la negron Nab, demandis la samon al li kaj ricevis la saman respondon.

– Malbeno! – ekkriis la maristo, ne povante reteni tiun ĉi vorton.

La reportero aŭdis tion kaj direktis sin al Pencroff:

– Nek unu alumeton?

– Nek unu, kaj pro tio ni ne havas fajron!

– Ah! – ekkriis Nab – se mia mastro estus tie ĉi, li certe solvus vian problemon!

La kvar rompiĝuloj restis senmovaj kaj rigardis unu la alian kun malkvieteco. Harbert estis la unua, kiu rompis la silenton dirante:

– Sinjoro Spilett, vi ja estas fumanto, vi ĉiam portadas alumetojn kun vi! Ĉu vi serĉis sufiĉe bone? Serĉu refoje! Unu sola alumeto sufiĉos por ni!

La reportero denove traserĉis poŝojn de pantalono, de veŝto, de palto kaj fine, kun granda ĝojo de Pencroff, kaj kun same granda miro de si mem li eksentis peceton da ligno sub la subŝtofo de sia veŝto. Perfingre li kaptis la peceton tra la ŝtofo, sed ne povis ĝin eltiri. Ĉar tio certe estis alumeto, kaj unu sola, oni devis agi singarde por ke ne forgrati la fosforon de ĝia pinto.

– Bonvolu lasi fari tion al mi – diris al li la junulo.

Kaj tre lerte li eltiris tiun ĉi peceton da ligno, mizeran kaj samtempe ege multekostan ligneron, tiel gravan por tiuj ĉi povraj homoj! Ĝi estis sendifekta.

– Alumeto! – ekkriis Pencroff. – Estas same kiel ni havus alitempe la tutan kargon da alumetoj!

Li prenis la alumeton kaj, sekvata de siaj kompanoj, li iris en la direkto de la Kamenoj.

Tiu ĉi malgranda lignero, kiun en loĝataj landoj oni malŝparas kun tia indiferenteco kaj kies valoro estas nulo, tie ĉi oni devis trakti kun ekstrema zorgemo. La maristo certiĝis, ke la alumeto estis bone seka. Plue li diris:

– Mi bezonas paperon.

– Jen estas – respondis Gideono Spilett, kiu, post momenta hezito, deŝiris unu paĝon de sia notlibro.

Pencroff prenis la pecon da papero, kiun al li donis la reportero, kaj kaŭretis antaŭ la fajrejo. Tie, sub ŝtipoj oni metis kelkajn plenmanojn da sekaj folioj, herboj kaj musko tiamaniere, ke la aero povu senbare enflui kaj la ligno rapide ekflamu.

Tiam Pencroff rulis la paperan folion en formo de korneto, kiel tion faras fumantoj de pipo dum forta vento, kaj sekve li metis ĝin inter la muskojn. Prenante kelkiom aspran ŝtonon, li zorgeme purigis ĝin kaj delikate ekfrotis la alumeton spirhalte, kaj la koro freneze batis en lia brusto.

La unua ekfroto produktis nenian efikon. Pencroff ne sufiĉe forte alpremis la alumeton, timante forfroti la fosforon.

– Ne, mi ne povas – li diris – mia mano tremas... Mi detruos la alumeton... Mi ne povas... ne volas... – kaj leviĝante li ŝarĝis Harbert n, ke li lin anstataŭu.

Certe, la junulo ne havis dum la tuta sia vivo tian impreson. Lia koro batis forte. Prometeo, ŝtelante la fajro el la ĉielo, sendube ne estis pli impresita. Tamen li ne hezitis kaj frotis rapide la alumeton kontraŭ la ŝtono. Oni aŭdis malfortan krakon, kaj poste ekbrulis blueta fajreto kaj disvastiĝis akra odoro de fumo. Harbert delikate turnis la alumeton, por ke ĝi pli bone ekflamu, kaj sekve li enŝovis ĝin en la paperan korneton. La papero ekflamis en kelkaj sekundoj, kaj de ĝi ekbrulis la muskoj.

Post kelkaj momentoj la seka ligno krakadis kaj baldaŭ gaja flamo, ekscitata per fortaj blovoj de la maristo, ekbrilis en obskuro.

– Fine – ekkriis Pencroff leviĝante – neniam en mia vivo mi estis tielgrade emociita!

Estis tute certa, ke la fajro aspektis bele sur la plataj ŝtonoj en la fajrejo. La fumo tute forkuradis tra la mallarĝa truo, la kameno bone tiris aeron kaj baldaŭ agrabla varmo disvastiĝis ĉirkaŭe.

Nun ili devis gardi, ke la fajro ne estingiĝu kaj ĉiam konservi subcindre kelkajn ardajn karbetojn. Sed tio apartenis nur al la afero de zorgemo kaj de la atento, ĉar la ligno ne mankis, kaj la provizojn oni povis ĉiam renovigi en la ĝusta tempo.

Unue Pencroff zorgis pri tio, ke, utiligante la fajron, prepari la vespermanĝon pli nutran, ol la manĝaĵon el litodomoj. Harbert alportis du dekduojn da ovojn. La reportero, kuŝanta en la angulo, rigardis tiun ĉi preparadon ne dirante unu vorton. Lian menson okupadis tri demandoj. Ĉu Ciro vivas? Se li vivas, tiam kie li povas esti? Se li saviĝis post la katastrofo de la balono, kiel oni klarigus, ke li ne sukcesis trovi iun ajn rimedon komuniki sian ekziston. Nab vagadis sencele sur la marbordo. Li nun estis nur senanima korpo.

Pencroff, kiu sciis kvindek du manierojn prepari la ovojn, ĉi-momente havis nenian alian opcion. Li devis limigi sin al enmeto de ili al varma cindro, por ke ili bakiĝu per malgranda fajro.

Post kelkaj minutoj la "bakado" finiĝis kaj la maristo invitis la reporteron al la vespermanĝo. Tia estis la unua manĝaĵo de la rompiĝuloj sur nekonata marbordo. La ovoj malmole kuiritaj estis bonegaj, kaj ĉar ovo entenas ĉiujn necesajn nutrajn elementojn, la povraj homoj denove sentis sin fortaj kaj plifortigitaj.

Ho! Se nur neniu mankus ĉe tiu ĉi manĝaĵo! Se la kvin malliberuloj, kiuj estis eskapintaj el Riĉmondo, estus ĉiuj tie en la roka ŝirmejo, antaŭ la fajro brulanta hele kaj gaje, sur la seka sablo, tiam ili povus danki nur al la ĉielo! Sed malfeliĉe la plej genia, la plej instruita homo, kiu fakte estis ilia ĉefo nedisputebla, Ciro Smith ne ĉeestis inter ili, kaj eĉ lian korpon oni ne povis enterigi.

Jene pasis la tago de la 25-a de Marto. Eknoktiĝis. Elde ekstere aŭdiĝis bruo de vento kaj monotona plaŭdado de ondoj batantaj la marbordon. La akvo ruladis ŝtonoj tien kaj reen kun surdiga frakaso.

La reportero retiris en la profundon de malluma koridoro post kiam li mallonge resumis en sia notlibro la okazintaĵojn de la tago: la unua apero de la nova tero, la malapero de la inĝeniero, la serĉado sur la marbordo, la incidento de alumetoj, ktp. Fine laciĝo lin venkis kaj li profunde endormiĝis.

Ankaŭ Harbert baldaŭ ekdormis. Dume la maristo, maldormante perunuokule, trapasis la nokton apud la fajro, malavare metante en ĝi brullignon.

Nur unu el la rompiĝuloj ne ripozis en la Kamenoj. Tio estis nekonsolita, malesperanta Nab, kiu la tutan nokton, ne donante atenton al tio, ke liaj kompanoj volontigis lin preni ripozon, vagadis sur la strando kaj vokadis sian mastron!

Noto: Ĉi tio estas ekzerca projekto. Tial ĝi povas enteni erarojn kaj mistradukaĵojn. Se vi rimarkas ion neĝustan aŭ eraran, bonvolu min sciigi pri tio. Dankon.