La unua parto

Aerorompiĝuloj

Ĉapitro VIII

Ĉu Ciro Smith vivas? La rakonto de Nab.  La postsignoj sur sablo. Demando nerespondebla. La unuaj vortoj de Ciro Smith. Piedsignoj. La reveno al la Kamenoj. Malespero de Pencroff!

 

Nab ne moviĝis. La maristo ĵetis al li nur unu vorton.

– Viva? – li ekkriis.

Nab ne respondis. Gideono Spilett kaj Pencroff iĝis palaj, Harbert kunmetis siajn manojn kaj staris senmove. Estis evidente, ke la povra negro, absorbata de la doloro, ne vidis siajn kamaradojn kaj ne aŭdis la demandon de la maristo.

La reportero genufleksis apud tiu ĉi senmova korpo kaj metis sian orelon sur la bruston de la inĝeniero, kie li disbutonis lian veston. Unu minuto ŝajnis esti unu jarcento, dum kiu li provis ekaŭdi la plej malfortan batadon de koro.

Nab ekrektiĝis kaj rigardis antaŭ si sen vido. Malespero montriĝis sur lia vizaĝo. Elĉerpita de laciĝo kaj frakasita de doloro, Nab estis nerekonebla. Li pensis, ke lia mastro jam estas morta.

Gideono Spilett, post longa kaj atenta aŭskultado, ekleviĝis kaj diris:

– Li vivas!

Pencroff siavice ekgenuis ĉe Ciro Smith; lia orelo ekaŭdis kelkajn batojn de koro, kaj liaj lipoj alproksimigitaj al la buŝo de la inĝeniero eksentis malprofundan spiron.

Harbert , vorte komisiita de la reportero, tuj elkuris eksteren por serĉi la akvon. Post cent paŝoj li trovis klaran torenton, kiu filtriĝis tra la sablo. Sed li havis nenion por porti la akvon, nek unu konkon sur tiuj ĉi dunoj! Do la junulo devis kontentiĝi per akvumo de sia tuko en la torento, kaj li tuj kure revenis al la groto.

Feliĉe tiu humida tuko sufiĉis al Gideono Spilett, kiu nur volis malsekigi la lipojn de la inĝeniero. La molekuloj de akvo faris tujan efikon. Spiro eskapis el la brusto de Ciro Smith, kaj al la ĉeestantoj ŝajnis, ke li eĉ strebis elparoli kelkajn vortojn.

– Ni savos lin! – diris la reportero.

Nab regajnis esperon post tiuj ĉi vortoj. Li malvestis sian mastron por vidi, ĉu lia korpo ne prezentas iujn vundojn. Nek la kapo, nek la torso kaj nek la membroj havis kontuzaĵojn, eĉ iajn grataĵojn, konsiderinte ke Ciro Smith devis esti ruliĝinta sur ŝtonoj, tio estis almenaŭ surpriziga. Liaj manoj estis sendifektaj kaj vere malfacile klariĝis la fakto, kiamaniere la inĝeniero, transpasinte la zonon da rifoj, tute ne estis vundiĝinta.

Sed la klarigo de tiuj cirkonstancoj venos poste. Kiam Ciro Smith povos jam paroli, tiam li mem diros, kiel tio estis pasinta. Nun oni devis lin revivigi, kaj estis probable, ke frotado plej rapide efikos, ili tuj tion komencis fari uzante la bluzon de la maristo. La inĝeniero, plivarmigita per energia masaĝo, leĝere movis la brakojn kaj lia spiro iĝis pli regula. Li estis mortanta de laciĝo, kaj certe sen la alveno de la reportero kaj liaj kamaradoj la fato de Ciro Smith estus findecidita.

– Vi do pensis, ke via mastro estas morta? – Pencroff demandis la negron.

– Jes! morta! – respondis Nab, – kaj se Top ne estus vin trovinta, se vi ne estus tie alveninta, mi enterigus mian mastron kaj mem mortus sur lia tombo!

Jen oni vidis, de kio dependis la vivo de Ciro Smith!

Poste Nab rakontis, kio estis okazinta. La antaŭan tagon, post kiam li tagiĝe forlasis la Kamenojn, li tuj ekmarŝis norden kaj atingis la parton de marbordo, kiun li estis vizitinta lastfoje.

Tie, sen ia espero, kiel li konfesis, li serĉadis sur la bordo, inter rokoj kaj sur la sablo la plej leĝeran spuron, kiu kondukus lin sur la ĝustan vojon. Precipe zorgeme li esploradis la parton de bordo, kiun ne atingas la fluso, ĉar sur la mara rando flusoj kaj malflusoj devis esti forlavintaj ĉiujn spurojn. Nab plue ne esperis trovi sian mastron viva. Efektive li serĉis lian kadavron por entombigi ĝin propramane!

Nab serĉadis longe. Liaj penoj restis senfruktaj. Ŝajnis, ke sur tia dezerta bordo neniam paŝis iu homo. Konketoj, kiujn la maro ne povis atingi – kaj super la flusa linio estis milionoj da ili – kuŝis netuŝitaj. Nek unu konketo dispremita. Sur la spaco ducent aŭ tricent jardojn longa (la angla unuo de longo, unu jardo egalas 0,91444 m) oni vidis nenian piedsignon, nek freŝan nek malfreŝan.

Nab do decidis marŝi laŭlonge de la bordo kelkajn mejlojn plue. Eblis, ke kurentoj estis portintaj la korpon ie pli malproksime. Se iu kadavro flosas ĉe malkruta bordo, malofte okazas, ke ondoj ne elĵetas ĝin pli aŭ malpli frue. Nab sciis tion kaj li volis revidi sian mastron lastafoje.

– Mi marŝis plue laŭ la bordo ĉirkaŭ du mejlojn, traserĉante la subakvajn rokojn, kiuj elmergiĝis dum la malfluso; kaj mi estis jam perdinta la tutan esperon ion trovi, kiam hieraŭ, ĉirkaŭ la kvina posttagmeze, mi rimarkis sur la sablo paŝosignojn.

– Paŝosignojn? – ekkriis Pencroff.

– Jes! – respondis Nab.

– Kaj tiuj paŝosignoj komenciĝis tuj apud la rifoj? – demandis la reportero.

– Ne, – respondis Nab, – nur ekde la loko, kiun ne atingas la fluso, ĉar la paŝosignoj pli proksime al la rifoj estis forviŝitaj.

– Rakontu plue, Nab, – diris Gideono Spilett.

– Kiam mi ekvidis tiujn paŝosignojn, mi preskaŭ frenezis de ĝojo. Ili estis tre distingeblaj kaj direktiĝis al la dunoj. Mi sekvis ilin kvaronan mejlon, kurante, sed mi gardis min ilin forviŝi. Post kvin minutoj, kiam estis falinta la nokto, mi ekaŭdis la bojadon de hundo. Tio estis Top kaj ĝi alkondukis min tie ĉi, al mia mastro!

Fine Nab rakontis, kiel grandan malmalesperon li eksentis trovinte senmovan korpon. Li provis distingi en ĝi la plej leĝerajn restaĵojn de vivo! Nun, kiam li estis trovinta lin morta, li volis lin viva! Ĉiuj liaj penoj montriĝis vanaj! Restis al li nur doni la lastan servon al tiu, kiun li tiel amis!

Tiam al Nab venis penso pri siaj kamaradoj. Ili verŝajne estis volontaj lastafoje vidi la malfeliĉan inĝenieron. Top estis tie. Ĉu oni ne povus fidi al la saĝeco de tiu fidela animalo? Nab prononcis plurfoje la nomon de la reportero, ĉar li estis la kamarado de la inĝeniero, kiun Top plej bone konis. Poste li montris la sudon, kaj la hundo ekkuris en la direkto, kiun li al ĝi estis indikinta.

Jam oni scias, en kiaj cirkonstancoj la hundo, gvidata de instinkto, kiu povas ŝajni supernatura, ĉar la animalo neniam estis en la Kamenoj, alvenis ĝis tie.

La kamaradoj de Nab aŭskultis plej atente lian rakonton. Al ili ŝajnis iom neeksplikeble, ke Ciro Smith, post siaj penoj faritaj por eskapi el akvokirliĝo kaj transiĝi trans la rifojn, ne havis sur sia korpo eĉ la plej malgrandan signon de gratvundo. Ili ankaŭ ne povis kompreni, kiamaniere la inĝeniero estis povinta trairi la pli, ol mejlan distancon por atingi tiun ĉi groton perditan inter la dunoj.

– Do, Nab, – diris la reportero, – ĉu tio ne estas vi, kiu alportis tie ĉi vian mastron?

– Ne, tio ne estas mi, – respondis Nab.

– Estas tre evidente, ke sinjoro Smith sole alvenis tie ĉi, – diris Pencroff.

– Estas evidente, efektive, – rimarkis Gideono Spilett, – sed samtempe nekredeble!

Tiun ĉi fakton povis klarigi nur la buŝo de la inĝeniero. Oni do devis atendi ĝis li regajnos la parolkapablon.

Feliĉe, la vivo malrapide revenadis al li. La frotado restarigis la cirkuladon de sango. Ciro Smith denove movis siajn brakojn, poste la kapon, kaj kelkaj nekompreneblaj vortoj eskapis ankoraŭfoje el lia buŝo.

Nab, klinanta sin super li, vokis lin laŭnome, tamen la inĝeniero ne ŝajnis aŭskulti, kaj liaj okuloj estis ĉiam fermitaj. La sola signo de vivo estis liaj movoj. Sed liaj sensoj restis dormantaj.

Pencroff tre bedaŭris, ke oni ne povis fari fajron, ĉar malfeliĉe li forgesis preni kun si la bruligitan tolon, kiun oni facile ekflamigus per fajrero elbatita el ŝtono. En poŝoj de inĝeniero troviĝis nenio, escepte de horloĝo en poŝeto de lia surĉemizo. Do oni devis transporti Ciron Smith al la Kamenoj, kaj eble plej rapide. Tiel opiniis ĉiuj.

Dume la frotado aplikita al la inĝeniero rehavigis al li la konscion pli frue, ol oni tion esperis. La akvo, per kiu oni malsekigis liajn lipojn, iom post iom reanimis lin.

Pencroff ekhavis la ideon aldoni al la akvo iometon da saŭco elpremita el rostitaj tetroj, kiujn li estis alportinta kun si. Harbert , kurinte ĝis la marbordo, revenis kun du grandaj konkoj de bivalvoj. La maristo komponis ion similan al miksaĵo kaj enverŝis ĝin en la buŝo de la inĝeniero, kiu englutis la fluidon avide.

Liaj okuloj malfermiĝis fine. Nab kaj la reportero ekklinis sin super li.

– Mia mastro! Mia mastro! – ekkriis Nab.

La inĝeniero ekaŭdis lin. Li rekonis la negron kaj la reporteron, poste siajn du ceterajn kamaradojn, Harbert n kaj la mariston, kaj li leĝere ekpremis liajn manojn.

Kelkaj vortoj eskapis el lia buŝo – vortoj, kiujn li jam estis provinta elparoli antaŭe, sendube, kaj kiuj klare montris la pensojn penetrantajn lian spiriton eĉ en tiuj ĉi cirkonstancoj. Ĉi-foje ĉiuj komprenis ilin.

– Insulo aŭ kontinento? – li murmuris.

– Ha! – ekkriis Pencroff, kiu ne povis reteni tiun ĉi eksklamacion. – Al ĉiuj diabloj, tio nin ne interesas nun, nur vi vivu, sinjoro Ciro! Insulo aŭ kontinento? Oni vidos poste.

La inĝeniero faris leĝeran signon afirman kaj endormiĝis.

Ĉiuj respektis lian dormon, kaj la reportero tuj donis siajn dispoziciojn por ke la inĝeniero povu esti transportata en la plej oportunaj kondiĉoj.

Nab, Pencroff kaj Harbert forlasis la groton kaj direktiĝis al alta duno kovrita per rakitaj arboj. Kaj dumvoje la maristo ne povis sin reteni de rediradi:

– Insulo aŭ kontinento! Sonĝi pri tio kiam li apenaŭ spiras! Kia homo!

Grimpinte al supron de la duno, Pencroff kaj liaj du kamaradoj, sen aliaj iloj ol siaj propraj manoj, derompis pli dikajn branĉojn de mizera arbo, speco de mara pino, malfortigita de ventoj; poste ili faris el ĝiaj branĉoj portilon, kiu, kovrota per folioj kaj herboj, permesis transporti la inĝenieron.

La laboro daŭris ĉirkaŭ kvardek minutojn, kaj estis la deka horo, kiam la maristo, Nab kaj Harbert revenis al Ciro Smith, kiun Gideono Spilett ne estis forlasinta.

La inĝeniero ĵus vekis el sia dormo, pli taŭge el la stato de nekonscio, en kiu ili lin estis trovintaj. La koloro revenis al liaj vangoj, kiuj ĝis nun estis kovritaj per la morta paleco. Li leviĝis iomete kaj rigardis ĉirkaŭ si, kvazaŭ demandante kie li troviĝas.

– Ĉi vi povas min aŭskulti sen laciĝo, Ciro? – diris la reportero.

– Jes, – respondis la inĝeniero.

– Kaj mi opinias, – ekparolis la maristo, – ke sinjoro Smith vin aŭskultos pli bone post kiam li manĝos tiun ĉi saŭcon el tetroj, ĉar tio estas tetroj, sinjoro Ciro – li aldiris donante al li la saŭcon, en kiun li ĉi-foje enmetis kelkajn pecetojn da viando.

Ciro Smith manĝis iomete da rostaĵo de tetroj, la restaĵoj estis disdonitaj inter liajn tri kamaradojn, kiuj suferis malsaton kaj trovis la manĝon tro mizera.

– Bone! – diris la maristo, – pli abunda nutraĵo atendas nin en la Kamenoj, ĉar estas bone, ke vi sciu, sinjoro Ciro, ni havas tie en la sudo domon kun ĉambroj, litoj kaj fajrejo, kaj en la provizejo kelkajn dekduojn da birdoj, kiujn Harbert nomas trogonoj. Via portilo estas preta, kaj nur kiam vi sentos vin forta, ni vin transportos al nia loĝejo.

– Dankon, mia amiko, – respondis la inĝeniero, – ankoraŭ unu aŭ du horoj, kaj ni povos ekmarŝi... Kaj nun, parolu, Spilett.

La reportero recitis ĉion, kio estis okazinta ĝis nun. Li rakontis pri okazintaĵojn, kiujn Ciro Smith ne povis koni, pri la katastrofo de balono, pri la surteriĝo sur tiun nekonatan teron ŝajnantan esti dezerto, ĉu ĝi estis insulo, ĉu kontinento, pri malkovro de Kamenoj, pri la serĉado por retrovi la inĝenieron, pri la alligiteco de Nab, pri ĉio, kion ili ŝuldis al la inteligencio de fidela Top, ktp.

– Do, – demandis Ciro Smith per ankoraŭ malforta voĉo, – vi ne trovis min sur marbordo?

– Ne, – respondis la reportero.

– Kaj tio ne estas vi, kiuj alportis min al tiu ĉi groto?

– Ne.

– Kioma distanco estas de tiu ĉi groto al rifoj?

– Pli malpli duona mejlo, – respondis Pencroff, – kaj se vi miras, sinjoro Ciro, tiam ni mem estas ne malpli mirigitaj vin vidi ĝuste ĉi tie!

– Efektive, – respondis la inĝeniero, kiu ekvigliĝis kaj ekinteresiĝis pri tiuj detaloj, – efektive, tio estas tre strange!

– Ja, – demandis la maristo, – ĉu vi povus diri al ni kio okazis al vi post kiam vi estis forprenita de ondo?

Ciro Smith komencis rememori pasintaĵojn. Li sciis malmulte. La ondo forportis lin de reto de la aerostato. Komence li subakviĝis kelkajn klaftojn profunde. Kiam li emerĝis sur la marsurfacon, li eksentis en duona obskuro ian vivantan estaĵon moviĝantan apud si. Tio estis Top, kiu estis sin ĵetinta lin savi. Rigardante supren, li jam ne vidis la balonon, kiu, senbalastigita de lia kaj hunda pezoj, ekflugis rapide kiel sago. Li vidis sin meze de freneze ondanta maro, ne malpli, ol duonan mejlon for de la bordo. Li vigle naĝis, provante batali kontraŭ la ondoj. Top lin subtenis je lia vesto; sed subite ilin kaptis rapida kurento, kiu forpuŝis ilin norden, kaj post duonhora penado li dronis, tirante kun si la hundon en abismon. Kio okazis al li de tiu momento ĝis kiam li retroviĝis en brakoj de siaj amikoj, li ne memoris.

– Tamen, – rediris Pencroff, – la maro devis vin elĵeti sur la bordon kaj vi estis sufiĉe forta marŝi ĝis tie ĉi, ĉar Nab ja trovis la signojn de viaj paŝoj!

– Jes... ĝi devis... – respondis la inĝeniero enpense. – Kaj ĉu vi ne trovis spurojn de homaj estaĵoj sur tiu bordo?

– Nek unu spuron, – respondis la reportero. – Cetere, se hazarde ia savinto renkontus vin tie en ĝuste tiu ĉi tempo, tiam kial li forlasus vin post kiam li vin eltiris el la ondoj?

– Vi pravas, kara Spilett. Diru al mi, Nab, – aldiris la inĝeniero turnante sin al sia servanto, – ĉu tio ne estis vi... ĉu vi ne havis maldaŭran foreston de spirito... kaj tiam... Ne, tio estas absurdo... Ĉu ekzistas ankoraŭ iu ajn de tiuj paŝosignoj? – demandis Ciro Smith.

– Jes, mia mastro, – respondis Nab, – tie, apud la eniro, sur la alia flanko de tiu duno, en la loko ŝirmata kontraŭ vento kaj pluvo. La aliajn paŝosignojn forviŝis la tempesto.

– Pencroff, – respondis Ciro Smith, – bonvolu preni miajn ŝuojn kaj vidi, ĉu ili bone konformas al tiuj signoj.

La maristo faris kion estis petinta la inĝeniero. Harbert kaj li, gvidata de Nab, ekiris al la loko, kie troviĝis la signoj, dume Ciro Smith diris al la reportero:

– Okazis tie ĉi aferoj neeksplikeblaj!

– Neeksplikeblaj, efektive! – respondis Gideono Spilett.

– Tamen ĉi-momente ni ne cerbumos pri ili, mia kara Spilett, ni interparolos poste.

Post momento la maristo, Nab kaj Harbert revenis.

Ne estis ia dubo ebla. La ŝuoj de la inĝeniero konformis ekzakte al konservitaj paŝosignoj. Do, tio estis Ciro Smith, kiu faris ilin sur la sablo.

– Do, – li diris, – mi devis havi tiun ĉi halucinon, pri kiu mi kulpigis mian servanton! Verŝajne mi iris kiel somnambulo, sen konscio pri la irado, kaj Top instinkte min gvidis tien ĉi post kiam ĝi min savis kontraŭ la maro... Venu, Top! Venu, mia hunĉjo!

La impona animalo bojante ĵetis sin al sia mastro, kaj tiu ne avaris al ĝi la karesojn.

Oni devas konsenti, ke ne ekzistis alia ekspliko por la faktoj, kiuj kondukis al la savo de Ciro Smith kaj la tutan meriton oni atribuis al Top.
Ĉirkaŭ la tagmezo Pencroff demandis Ciron Smith, ĉu li jam povas esti transportata; Ciro Smith por la tuta respondo, kaj kun peno atestanta la volon pli energian, leviĝis. Tamen li devis apogi sin sur la maristo, ĉar alie li falus.

– Bone! Bone! – diris Pencroff, – La portilon de la sinjoro inĝeniero.

Oni alportis la portilon. La transversajn branĉojn oni kovris per musko kaj longaj herboj. Sur ili oni metis Ciron Smith, Pencroff kun Nab prenis la ekstremojn de la portilo kaj la marŝo direktiĝis al la marbordo.

Ili havis por trairi la distancon de ok mejloj, sed pro tio ke ili ne povis iri rapide kaj devis kalkuliĝi kun oftaj haltoj, por la aliro al la Kamenoj oni devis kalkuli almenaŭ ses horojn.

La vento plue blovis forte, sed feliĉe jam ne pluvis. Kuŝante sur la portilo kaj apogante sin sur sia brako, la inĝeniero observis la marbordon, pleje la parton kontraŭan al la maro. Li ne parolis, sed rigardis, kaj en lia memoro fiksiĝadis la skizo de tiu ĉi lando kun ĝiaj malglataĵoj de tero, ĝiaj arbaroj kaj la riĉeco de la naturo. Tamen post du horoj li laciĝis kaj endormiĝis sur la portilo.

Post kvin horoj kaj duono la malgranda taĉmento alvenis al la abruptaĵo, kaj iomete pli poste al la Kamenoj.

Ĉiuj haltis, kaj oni metis la portilon sur la sablon. Ciro Smith dormis profunde kaj ne vekiĝis.

Pencroff kun sia ekstrema surprizo konstatis, ke la hieraŭa tempesto estis ŝanĝinta la aspekton de la ĉirkaŭaĵo. Abundaj rokglitoj estis fariĝintaj. Sur la bordo kuŝis grandaj rokaj blokoj, kaj dika tapiŝo de maraj herboj kaj diversaj algoj kovris la tutan marbordon. Estis evidente, ke ondoj ruliĝintaj super la insuleto estis atingintaj la piedon de la granda muro de granito.

Antaŭ la orifico de la Kamenoj la grundo, profunde subfosita, montris, ke la atako de ondoj estis tie ĉi fortega.

Pencroff trafita de malbona antaŭsento ekĵetis sin en la koridoron.

Preskaŭ tuj li elkuris el tie kaj haltis senmova, rigardante al siaj kamaradoj...

La fajro estis estingiĝinta. La superakvita cindro estis transformiĝinta en ŝlimon. La bruligita tolo, kiu estis servonta kiel tindro, malaperis. La maro estis penetrinta la fundon de koridoroj kaj detruinta la tutan aranĝon de la Kamenoj!

Noto: Ĉi tio estas ekzerca projekto. Tial ĝi povas enteni erarojn kaj mistradukaĵojn. Se vi rimarkas ion neĝustan aŭ eraran, bonvolu min sciigi pri tio. Dankon.