La dua parto

FORLASITO

Pro la grajno de plumbo. – Konstruado de boato. – Ĉaso. – Sur la supro de la arbo. – Ne estas pruvoj pri homa ĉeesto. – La fiŝkapta ekskurso de Nab kun Harbert. – Renversita testudo. – La malapero de la testudo. – Klarigoj de Cyrus Smith.

Sep monatoj pasis de kiam la kolonianoj aperis sur la Insulo de Lincoln. Dum ĉi tiu tuta tempo, malgraŭ multaj serĉoj, ili ne renkontis homon. La plej eta fumnubeto ne malkaŝis la ĉeeston de homoj sur la insulo; neniuj spuroj de laboro pruvis, ke iu restis ĉi tie. La Insulo de Lincoln ne nur ŝajnis esti neloĝata, sed oni devis supozi, ke ĝi neniam estis tia. Kaj subite tiu ĉi plena rezonado disfalis pro unu eta grajno de plumbo trovita en la korpo de senkulpa ronĝulo.

Kiam Pencroff metis la plumban grajnon sur la tablon, liaj kunuloj rigardis ĝin kun la plej profunda surprizo. Cyrus Smith ekparolis unua; li kaptis grajnon de plumbo, turnis ĝin ĉiudirekten, tuŝis ĝin, tenante ĝin inter sia dikfingro kaj montrofingro, kaj fine demandis al Pencroff:

– Ĉu vi certas, ke la pekario vundita de tiu ĉi grajno estis nur tri monatojn aĝa?

– Jes, sinjoro Cyrus, nur tri monatojn, – respondis Pencroff. – Ĝi ankoraŭ suĉis sian patrinon, kiam mi trovis ĝin.

– Do ĉi tio pruvas – diris la inĝeniero – ke antaŭ maksimume tri monatoj iu uzis pafarmilon sur la Insulo de Lincoln."

– Kaj ke unu grajno de plumbo – aldonis Gideon Spilett – vundis, sed ne morte, tiun ĉi besteton.

– Jes, tio estas nedubeble – daŭrigis Cyrus Smith – kaj la konjektoj, kiujn oni povas fari el ĉi tiu akcidento, estas jenaj: aŭ ĉi tiu insulo estis loĝata antaŭ nia alveno, aŭ homoj surteriĝis tien ĉi antaŭ tri monatoj. Ĉu ili venis ĉi tien volonte aŭ kontraŭ sia volo; Ĉu ili surteriĝis aŭ kraŝis? Mi kredas, ke la homoj, kiuj troviĝis sur la insulo, aŭ alteriĝis tie lastatempe aŭ nur vizitis ĝin; ĉar se homoj estus ĉi tie dum nia vojaĝo al Monto de Franklin, ni vidus ilin, aŭ ili vidus nin.

– Sinjoro Cyrus – demandis la maristo. – Ĉu ne estus necese, ke ni konstruu boaton, per kiu ni povus naĝi supren laŭ la rivero aŭ ĉirkaŭ la marbordo? Ni devas esti pretaj por ĉio.

– Bonega ideo – respondis la inĝeniero – sed estas pli bone ne prokrasti kaj iri skolti kiel eble plej baldaŭ. Dume necesas almenaŭ monato por konstrui boaton...

– Veran boaton, kompreneble – respondis la maristo – sed ni nur bezonas ian ajn boaton, kiu povas resti flosanta, kaj tian ĉi mi povas konstrui en kvin tagoj; ĝi sufiĉos por navigi laŭ la Rivero de Kompato.

La vespermanĝo finiĝis malpli gaje ol Pencroff atendis.

Do ĉi tiu insulo havis aliajn loĝantojn, nun aŭ en la pasinteco, krom niaj setlantoj. Ekde la tempo, kiam la grajno de plumbo estis trovita, tio estis nekontestebla fakto, kaj la malkovro vekis grandan maltrankvilon en la mensoj de la kolonianoj.

La sekvan tagon Pencroff komencis laboron. La ideo estis ne konstrui veran boaton, sed simplan, platfundan kanuon, kiu flosis sur la akvo, destinita por navigado sur la Rivero de la Kompato, precipe proksime de ĝiaj fontoj kie la akvo estis tre malprofunda.

Necesis trovi arbojn, kies ŝelo estis fleksebla kaj forta kaj plej taŭgus por tia uzo. Feliĉe, la lasta uragano faligis kelkajn abiojn kiuj tute respondis al tiu ĉi celo.

Kiam la maristo, kun la helpo de inĝeniero, laboris pri konstruado de boato, Gideon Spilett kaj Harbert ankaŭ ne malŝparis tempon provizante manĝaĵon por la setlejo. Ofte dum ĉi tiuj ĉasoj, Harbert engaĝiĝis en konversacion kun Gideon Spilett pri la grajno de plumbo kaj la konkludoj, kiujn la inĝeniero tiris el tiu ĉi okazintaĵo.

– Ĉu ne ŝajnas al vi strange, ke la ŝiprompuloj – se ili alteriĝis sur nian insulon, ankoraŭ ne montris sin en la ĉirkaŭaĵo de la Granita Palaco?

– Efektive, tio estas tre strange – respondis la raportisto – se ili estas ankoraŭ ĉi tie; sed mi ne surprizus, se ili ne estus ĉi tie jam delonge! Se ili estus ĉi tie dum longa tempo, ili fine malkaŝus sian ĉeeston. Eblas, ke la ŝtormo ĵetis ilin sur ĉi tiun insulon sen difekti la ŝipon, kaj ke post kiam la ŝtormo pasis ili denove fornaĝis.

— Oni devas konfesi — diris Harbert — ke sinjoro Smith ĉiam pli timis ol deziris renkonti homojn sur la insulo.

– Jes, ĉar li supozas, ke krom la danĝeraj malajoj, neniu alia vizitas ĉi tiujn forajn akvojn.

– Unu penso venas al mi, sinjoro Gideon – diris Harbert. – Se mi grimpus al la supro de unu el la arboj ĉirkaŭantaj nin, mi povus pririgardi grandan areon de la ĉirkaŭaĵo.

– La penso estas bona – respondis la raportisto – sed ĉu vi povas grimpi ĝis la supro de unu el ĉi tiuj gigantoj?

– Mi provos – respondis Harbert.

La facilmova kaj lerta knabo, kaptante la malsuprajn branĉojn, ene de kelkaj momentoj atingis la supron elstarantan super tiun ĉi vastan ebenon de verdaĵo formita de la rondformaj arbokronoj.

De la alteco de sia observatorio, Harbert povis rigardi pli detale tiun nekonatan parton de la insulo donantan al povantan doni ŝirmejon al fremduloj, kies ĉeesto estis suspektata.

Li ĉirkaŭrigardis kun granda atento. Unue al la maro, sed estis nenio videbla sur ĝia surfaco. Neniu velo ĉe la horizonto aŭ en ajna punkto por alteriĝi sur la insulon. Tamen, ĉar la densaĵo de arboj parte vualis la marbordon, estis eble ke ŝipo, precipe ŝipo sen veloj, alteriĝis proksime al la tero kaj tiel estis nevidebla por Harbert.

Ankaŭ proksime de la Arbaro de Malproksima Okcidento estis nenio videbla. Do Harbert malsupreniris de la arbo, kaj la du ĉasistoj revenis al la Granita Palaco. Tie Cyrus Smith, aŭskultinte la rakonton de la knabo, skuis la kapon kaj diris nenion.

Du tagojn poste okazis alia evento. Vagante sur la marbordo, du mejlojn for de Granita Palaco, Harbert kaj Nab feliĉe trovis valoran kaptaĵon. Ĝi estis testudo el la specio de gigantaj testudoj, kun ŝelo briletanta per verdecaj nuancoj.

Harbert rimarkis ĝin ĝuste kiam la testudo estis rampanta al la maro.

– Helpu, Nab, helpu! – li ekkriis. Nab venis kurante.

– Kia bela specimeno! – li diris. – Sed kiel trakti ĝin...

– Nenio pli facila, Nab – respondis Harbert. – Ni renversos ĝin sur ĝian dorson kaj tiel ĝi ne povos eskapi de ni. Prenu la ĵetlancon kaj helpu min.

La reptilio, sentante danĝeron, kaŝis sin en sian ŝelon. Ĝiaj kapo kaj kruroj ne plu estis videblaj kaj ĝi kuŝis senmove kiel roko.

Harbert kaj Nab iom malfacile sukcesis renversi ĝin sur ĝian dorson. La testudo, tri futojn longa certe pezis almenaŭ kvarcent funtojn.

– Bonege! – Nab ekkriis. – Pencroff estos kontenta.

Fakte, Pencroff certe ĝojus, ĉar la viando de tiuj herbmanĝantaj testudoj havas bonegan guston.

– Nun kion ni faros kun nia kaptaĵo? – demandis Nab. – Ni ja ne povos treni ĝin la tutan vojon ĝis Granita Palaco.

– Do ni lasos ĝin ĉi tie – respondis Harbert, – kaj, certa, ke ĝi ne eskapos, ĉar ĝi ne povas sin turni, ni revenos por ĝi kun la ĉaro."

– Tiel estos plej bone.

Tamen, antaŭ ol ili foriris, por pli granda sekureco, Harbert subtenis la beston per grandaj ŝtonegoj. Du horojn poste ili revenis kun la ĉaro al la loko, kie kuŝis la testudo. Bedaŭrinde, ĝi jam ne plu estis tie!

– Kio do?... Do ĉi tiuj estaĵoj povas turni sin mem – diris Nab.

– Tiel ŝajnas – respondis Harbert, ne komprenante la eventon kaj rigardante la ŝtonegojn disĵetitajn sur la sablo.

Alveninte al la laborejo, kie laboris la maristo kaj la inĝeniero, Harbert rakontis pri la mistera malapero de la testudo.

– Ah! Mallertuloj! – ekkriis la maristo. – Ili perdis almenaŭ kvin aŭ dek supojn!

– Sed Pencroff – defendis sin Nab. – Ne estis nia kulpo, ke la besto eskapis: ni renvers ĝin sur la dorson!...

– Do ĝi ne estis sufiĉe renversita – la maristo diris ŝerce.

– Tute sufiĉe – protestis Harbert.

Kaj li rakontis, kiel li subtenis la testudon per ŝtonegoj.

– Do devis esti miraklo! – ekkriis Pencroff.

– Al mi ŝajnis, sinjoro Cyrus – diris Harbert – ke testudoj, unufoje renversitaj sur la dorson, ne povas leviĝi memstare, precipe se ili estas tiel grandaj.

– Kaj vi pensis ĝuste, mia infano – respondis Cyrus Smith. – Kiomdistance de la maro vi forlasis ĉi tiun testudon?

– Ĉirkaŭ dek kvin futoj – respondis Harbert.

– Kaj ĉi tio estis ĉe malfluso?

– Jes, sinjoro Cyrus.

– Nu do, kion la testudo ne povis fari sur la sablo, tion ĝi verŝajne faris en la akvo. Kiam la tajdo ĝin levis, ĝi turnis sin kaj naĝis plej trankvile en la larĝan maron...

– Ho, kiel mallertaj ni estas! – Nab ekkriis.

– Tion mi ĵus havis la honoron jam diri al vi – diris Pencroff. Cyrus Smith donis ĉi tiun klarigon, sendube eblan. Sed ĉu li mem konvinkiĝis pri ĝia vero? Ni ne garantius tion.