La unua parto

Aerorompiĝuloj


Ĉapitro XII

La alĝustigo de horloĝoj.  Pencroff estas kontenta.  Suspekta fumo.  La vojo de Torento Ruĝa.  La floro de la Insulo Linkoln.  La faŭno.  La agutioj.  La Lago Grant. Reveno al Kamenoj.

 

La kolonianoj de la Insulo Linkoln ĵetis lastan rigardon sur la ĉirkaŭaĵon, trapasis mallarĝan randon de kratero kaj post duona horo atingis la unuan terason ĉe sia nokta bivakejo.

Pencroff opiniis, ke jam estis bona tempo por matenmanĝi. Ĉe tio aperis afero de alĝustigo de horloĝoj apartenantaj al Ciro Smith kaj al la reportero.

obrazek

Oni scias, ke la horloĝo de Gideono Spilett ne havis kontakton kun akvo, ĉar la reportero estis ĵetita sur sablon ekster la atingo de ondoj. Ĝi estis vera poŝkronometro, kiun Gideono Spilett neniam forgesis streĉi ĉiun tagon.

Dume la horloĝo de la inĝeniero haltis en tiu tempo, kiam Ciro Smith estis inter la dunoj.

Do la inĝeniero streĉis ĝin kaj, estimante proksimume laŭ la alto de la suno, ke estas ĉirkaŭ la naŭa horo matene, li alĝustigis sian horloĝon al tiu ĉi horo.

Gideono Spilett jam estis lin imitonta, kiam la inĝeniero detenis lin per movo de sia mano kaj diris al li:

– Ne, mia kara Spilett, atendu. Vi konservis la tempon de Riĉmondo, ĉu ne?

– Jes, Ciro.

– Sekve, via horloĝo estas alĝustigita laŭ la meridiano de tiu ĉi urbo, aŭ ĉirkaŭ laŭ la meridiano, kiu trapasas Vaŝingtonon?

– Sen dubo.

– Bone, konservu tion. Streĉu la horloĝon tre regule, sed ne reguligu la montrilojn. Tio povos nin servi.

– Kiacele? – pensis la maristo.

Oni komencis manĝi kaj la apetitoj estis tiel grandaj, ke la rezervo de rostaĵo kaj de amandoj tute elĉerpiĝis. Tamen Pencroff ne estis malkvieta pro tio. La provianton oni kompletigos dumvoje. Top, kiu ricevis tre mizeran porcion, certe elflaros en arbetaĵa densejo iun novan ĉasaĵon. Krom tio la maristo intencis tute simple peti al la inĝeniero, ke li fabriku pulvon kaj unu aŭ du fusilojn, supozante, ke li tion faros sen pli grandaj malfacilaĵoj.

Ĉe forlaso de plataĵo, Ciro Smith proponis al siaj kamaradoj, ke ili revenu al la Kamenoj laŭ alia vojo. Li deziris ekkoni la Lagon de Grand, ĉirkaŭkadritan per imponaj arbaroj. Do ili ekiris laŭ spino de unu el deklivoj, el inter kiuj verŝajne elfluis la torento nutranta la lagon. En konversacio la kolonianoj jam uzis nur nomojn de si elpensitajn, kio faciligis la interŝanĝon de iliaj ideoj. Harbert kaj Pencroff – unu juna kaj la alia naiva kiel infano – estis ravitaj. Marŝante, la maristo diris:

– Nu! Harbert ! Kiel bonege! Jam ni ne povas perdi la vojon, ĉar senkonsidere pri tio, ĉu ni iros laŭ la vojo al la Lago Grant, aŭ tra la Arbaroj de Fora Okcidento al la Rivero de Mizerikordo, ni ĉiam aliros al la Plataĵo de Vasta Vido, kaj sekve al la Golfo de l' Unio!

Ĉiuj konkorde decidis, ke ili ne formu kompaktan trupon, sed ankaŭ ili ne iru tro malproksime unu de la alia. Tre certe, ke danĝeraj animaloj loĝis en densaj arbaroj de la insulo kaj tial ili devis esti singardemaj. Plej ofte Pencroff, Harbert kaj Nab iris fronte, kaj antaŭ ili kuris Top serĉante inter arbustaĵoj. La reportero kaj la inĝeniero iris unu apud la alia, Gideono Spilett pretis noti ĉiun eventon, la inĝeniero, plejparte silenta, flankeniĝis de tempo al tempo por levi jen ian ŝtonon, jen plantojn, kiujn li enpoŝigis sen ia ajn klarigo.

obrazek

– Kion, diable, li tiel kolektas? – murmuris Pencroff. – Mi malfermegas miajn okulojn, tamen ne vidas ion tiel valoran, ke mi por tio kliniĝu!

Ĉirkaŭ la deka horo, la malgranda trupo jam estis malsuprengrimpanta de sur la lastaj deklivoj de la Monto Franklin. Tie kreskis nur arbustoj kaj solaj arboj. Flaveta kaj forbruligita grundo formis plataĵon longan je ĉirkaŭ unu mejlo, atingantan ĝis la rando de arbaro. Tie kaj aliloke kuŝis grandaj blokoj da bazalto, kiu laŭ la esploroj de Bischof bezonis tricent kvindek ses milionojn da jaroj por malvarmiĝi. Tamen, tie estis neniaj postsignoj de lafo, ĉar ĝi estis malsuprenfluinta sur la nordaj deklivoj.

Ciro Smith supozis, ke ili senincidente atingos la vojon de torento, kiu laŭ lia opinio devis flui proksime al arboj ĉe la rando de la plataĵo; subite li ekvidis Harbert n kurantan al li, dume la maristo kaj Nab rapide kaŝiĝis inter la rokoj.

– Kio okazas, mia knabo? – demandis Gideono Spilett.

– Fumo, – respondis Harbert . – Ni ekvidis fumon cent paŝojn antaŭ ni, inter la rokoj!

– Homoj en tiu loko? – ekkriis la reportero.

– Ni evitu montri nian ĉeeston, antaŭ ol ni ekscios, kun kiu ni havas aferon, – ordonis Ciro Smith. – Se sur la insulo troviĝas indiĝenoj, tiam ni pli bone timu antaŭ ili, ol deziru ilin renkonti. Kie estas Top?

– Top estas antaŭe.

– Kaj ĝi ne bojas?

– Ne.

– Tio estas strange. Ni provu alvoki ĝin.

En kelkaj momentoj la inĝeniero, Gideono Spilett kaj Harbert alliĝis al siaj du kamaradoj, kaj, same kiel ili, kaŝis sin malantaŭ la rubaĵoj de bazalto.

De tie ili tre klare ekvidis fumon, kiu volvumis en la aero kaj havis tre karakterizan, flavan koloron.

Top revenis alvokita per mallaŭta fajfo de sia mastro. La inĝeniero signalis al siaj kamaradoj, ke ili lin atendu, kaj englitis inter la rokojn.

La kolonianoj, senmovaj, estis atendantaj kun certa anksieco la rezulton de tiu ĉi esplorado, kiam subite ili ekaŭdis la inĝenieron voki ilin kaj tuj alkuris al li. Antaŭ ĉio ili eksentis malagrablan odoron, per kiu estis saturita la tuta atmosfero.

Tiu ĉi odoro, facila por ekkoni, sufiĉis plene al la inĝeniero, ke li trovu, el kie eliĝis tiu fumo, kiu lin komence ektimigis ne sen kialo.

– Tiu fajro, – li diris, – kaj prefere tiu fumo estas kaŭzata ekskluzive de naturaj fortoj. Tio estas sulfura fonto, kiu donos al ni eblon por efike kuraci ĉiujn malsanojn de spirvojoj.

– Bonege! – ekĝojiĝis Pencroff, – Kia malutilo, ke mi ne mukas!

Kolonianoj proksimiĝis al la loko, kie eliĝis la fumo. Tie ili ekvidis sulfuran fonton, kiu elfluis el inter la rokoj. La akvo de tiu fonto, post ensorbo de oksigeno el la aero, eligis akran odoron de sulfata acido.

Ciro Smith trempis la manon en la akvon kaj konstatis, ke ĝi ankaŭ estas malfluema. Li gustumis ĝin kaj certiĝis, ke ĝi havas iomete dolĉetan guston. Ĝian temperaturon li taksis je naŭdek kvin gradoj de Farenhejto (tridek kvin gradoj de Celsio). Kaj Harbert ekdemandis lin, sur kio li bazis tiun ĉi takson.

– Tute simple, mia infano, – li respondis, – Kiam mi trempis mian manon en tiun akvon, mi sentis nek malvarmon, nek varmon. Do la akvo havas temperaturon proksiman al tiu de la homa korpo, nome de ĉirkaŭ naŭdek gradoj de Farenhejto.

Ĉar la sulfura fonto aktuale prezentis nenian utilecon, la kolonianoj, jam ne perdante plu tempon, ekmarŝis al densa arbaro, kiu komenciĝis je kelkcent da paŝoj.

Tie, kiel ili supozis, baldaŭ ili ekvidis torenton rapide kurigantan siajn vivajn kaj travideblajn akvojn inter altaj montetoj el ruĝa tero, kies koloro montris la ĉeeston de la feroksido. Pro tiu ĉi koloro ili tuj nomis ĝin "la Torento Ruĝa".

Tio estis nur larĝa torento, profunda kaj klara, nutrata de montaj akvoj, kiu alterne jen fluis trankvile en sabla fluejo kiel kutima rivereto, jen kiel monta torento brue kuregis sur ŝtonegoj aŭ kaskade malsuprenfluis, direktiĝante al la lago; la longo de la torento estis ĉirkaŭ unu kaj duonan mejlon, kaj ĝia larĝo variis de tridek ĝis kvardek futoj. Ĝia akvo estis dolĉa, sekve oni devis supozi, ke la lago ankaŭ estas dolĉakva. Tio estis favora cirkonstanco por la kazo, se sur ĝia bordo oni trovus pli bonan ŝirmejon, ol tiun en la Kamenoj.

La arboj, kiuj kelkcent futojn pli malproksime ombradis la bordojn de torento, apartenis plejparte al specoj superabundantaj en moderaj zonoj de la Aŭstralio aŭ de la Tasmanio, kaj ili ne estis koniferoj, kiuj kreskis sur la jam esplorita parto de la insulo, kelkajn mejlojn for de la Plataĵo de Vasta Vido. En tiu ĉi sezono de la jaro, tio estas komence de Aprilo, kiu reprezentas sur tiu duonsfero nian oktobron, do komence de la aŭtuno, ili ne estis ankoraŭ senfoliigitaj. Pleje abundis kazuarenoj kaj eŭkaliptoj, naskantaj printempe dolĉan manaon, tre similan al la manao de Oriento. Bukedoj da Aŭstraliaj cedroj kreskis sur maldensejoj kovritaj de alta herbo, kiun oni nomas en la Nova Nederlando "tussac". La kolonianoj entute ne rimarkis tie kokospalmojn, tiel abunde kreskantajn sur la arkipelagoj de Pacifiko; evidente la insulo estis tro malproksime de la ekvatoro.

– Kia domaĝo! – konstatis Harbert . – Tiel utila arbo, kiu donas tiel bongustajn nuksojn!

Svarmoj da birdoj ŝvebis inter eŭkaliptoj kaj kazuarenoj, kies relative maldensaj branĉoj ne malhelpis al ilia flugo. Kakatuoj nigraj, blankaj kaj grizaj, diversaj specoj de papagoj kun plumaro ĉielarka, brilege flavaj kun ruĝaj kapetoj, bluetaj, unuvorte – la tuta gamo de tonoj kaj de koloroj movanta en la aero meze de surdiga kriado.

Subite en la densejo eksonis bizara ĥoro de senakordaj voĉoj. La kolonianoj aŭdis laŭvice la kanton de birdoj, la blekon de kvarpieduloj kaj ian ŝmacadon, kvazaŭ eligatan per homa buŝo. Nab kaj Harbert ĵetis sin en arbustaĵojn, forgesante la elementajn principojn de la prudento. Tre feliĉe tie estis nek danĝeraj rabbestoj, nek danĝeraj indiĝenoj, sed tute simple duona dozeno da kantantaj kaj mokimitantaj birdoj, en kiuj oni rekonis montajn fazanojn. Per kelkaj lertaj batoj de bastonoj oni finigis la koncerton kaj akiris bonegan rostaĵon por la vespera manĝo.

Harbert ankaŭ atentigis ilin pri belegaj kolomboj kun bronzaj flugiloj; kelkaj havis imponajn krestojn, aliaj havis verdan plumaron, simile al iliaj samgeneranoj de Port-Macquarie; tamen oni ne sukcesis atingi ilin, same kiel korvojn kaj pigojn, ĉar ili eskapis amase. Unu ŝargo da kugletaĵo pafita kaŭzus veran hekatombon inter tiuj birdoj. Tamen malfeliĉe la ĉasantoj devis limigi sin per ŝtono kiel ĵetarmilo kaj per bastono kiel klabo, kaj certe tiuj primitivaj armiloj estis tre nesufiĉaj.

La nesufiĉecon de tiuj armiloj oni konstatis pli okulfrape, kiam en proksimaĵo persalte trakuris aro da kvarpieduloj, saltante sur la altecon de tridek futoj; tiuj flugantaj mamuloj forkuris super arbustaĵoj tiel rapide kaj per tiaj saltoj, kiel sciuroj saltantaj de sur unu arbo al la alia.

– Kanguruoj! – ekkriis Harbert .

– Manĝeblaj? – konkrete demandis Pencroff.

– Ilia viando, kuirita, – respondis la reportero, – apartenas al grandaj bongustaĵoj!

La reportero apenaŭ finis paroli tiujn ĉi ekscitajn vortojn, kiam la maristo kune kun Nab kaj Harbert ĵetis sin postkuri la kanguruojn. Vane Ciro Smith vokis ilin reveni. Sed same vane la ĉasantoj postkuris tiun rapidpiedan ĉasaĵon, kiu resaltis kiel pilko. Post kvinminuta postkuro ili estis tute elĉerpitaj, kaj la aro da animaloj malaperis en densejo. Top ne sukcesis pli bone, ol siaj mastroj.

– Sinjoro Ciro, – diris Pencroff kiam la inĝeniero kaj la reportero aliĝis al ili, – sinjoro Ciro, vi mem vidas bone, ke estas necese fabriki fusilojn. Ĉu tio estos ebla?

– Eble, – respondis la inĝeniero, – sed antaŭe ni komencos fabriki arkojn kaj sagojn, kaj mi ne dubas, ke vi ilin utiligos tiel lerte kiel Aŭstraliaj ĉasistoj.

– Arkoj, sagoj! – diris Pencroff kun malestima grimaco. – Ili estas bonaj por infanoj!

– Ne kapricu, amata Pencroff, – respondis la reportero. – Jarcentojn la arkoj kaj sagoj sufiĉadis por sangigi la mondon. La pulvon oni eltrovis relative antaŭnelonge, kaj la milito estas malfeliĉe tiel aĝa kiel la homa raso!

– Vi pravas, sinjoro Spilett, – konstatis la maristo. – Mi diris malsaĝaĵon. Pardonu min!

Dume Harbert , tute absorbita per sia favora scienco, la naturo, revenis al kanguruoj, dirante:

– Cetere, ni havis aferon kun speco la plej malfacile kaptebla. Tio estis gigantoj kun longaj kaj grizaj haroj; se mi ne trompiĝas, ekzistas ankaŭ kanguruoj nigraj kaj ruĝaj, kanguruoj rokaj kaj kanguruoratoj, kiujn oni povas kapti pli facile. Estas eble dekduo da diversaj varioj...

– Harbert , – replikis mallaŭte la maristo, – por mi ekzistas nur unu speco de kanguruoj – "la kanguruo turnrostita" kaj precize tio mankos al mi ĉi-vespere!

Oni ne povis deteni sin de ekridi pro la nova klasifiko de sinjoro Pencroff. La brava maristo ne kaŝis sian bedaŭron, ke li devu kontentiĝi nur per fazanoj por vespermanĝo, tamen la fortuno ankaŭ ĉi-foje montriĝis favora por li.

Efektive, Top, mem interesita en ĉasado, kuradis kaj flaradis kun instinkto duobligita de furioza apetito. Ŝajnis eĉ, ke se li ekflaros iun ĉasaĵon, tiam li ne lasos ĝin al la ĉasantoj, sed ĉasos ĝin je sia propra kalkulo; tamen Nab gardis ĝin bone, kaj li estis prava.

Ĉirkaŭ la tria horo la hundo malaperis en arbustaĵon, el kie aŭdiĝis obtuza graŭlado indikanta, ke ĝi batalas kontraŭ iu animalo.

Nab ekkuris al la arbustaĵo kaj ekvidis la hundon avide vorantan iun kvarpiedulon. Nur dek sekundojn poste jam ne estis eble rekoni la akiraĵon, ĉar ĝi trafis en la stomakon de Top. Feliĉe la hundo trovis plenan neston kaj atakis samtempe tri animalojn; la du aliaj ronĝuloj (la animaloj apartenis al tiu ĉi ordo) kuŝis sufokitaj sur la grundo.

Nab revenis kun triumfo, tenante en ĉiu mano po unu ronĝulon, pli grandan, ol leporo. Ilia flava hararo estis semita per verdetaj makuloj, kaj iliaj vostoj estis rudimentaj.

Civitanoj de la Unio ne povis heziti doni al tiuj ronĝuloj la nomon, kiu estis al ili konvena. Tiuj estis "dolikotoj", speco de agutio, iomete pli grandaj, ol iliaj samgeneranoj el landoj tropikaj, veraj Amerikaj leporoj kun longaj oreloj kaj makzeloj armitaj per kvin mueldentoj ĉe ambaŭ flankoj, kio precize distingas ilin de agutio.

– Hura! – ekkriis Pencroff. – La rostaĵo alvenis! Kaj nun ni povas reveni hejmen!

La marŝado, interrompita por unu momento, daŭris. La Torento Ruĝa daŭre fluigis siajn akvojn sub arkaĵoj de kazuarenoj, de Banka-pinoj kaj de gigantaj benzoarboj. Belegaj liliacoj atingis tie la altecon de dudek futoj. Aliaj specoj de arboj, kiujn nia juna natursciencisto ne povis rekoni, kliniĝadis super la torento mallaŭte bruetanta inter la verdaĵo.

Dume, la vojo de akvo senteble plilarĝiĝis, kaj Ciro Smith supozis, ke baldaŭ ili atingos ĝian elfluejon. Efektive, kiam ili eliris el densejo formita de belaj arboj, la elfluejo tuj videbliĝis.

obrazek

La esplorantoj fine atingis la okcidentan bordon de la Lago Grant. La ĉirkaŭaĵo estis mirinda. La akva plato de ĉirkaŭ sepmejla cirkonferenco kaj de ducent-kvindek-akra surfaco (ĉirkaŭ 100 hektaroj) kuŝis kadre de plej diversaj arboj. En la oriento, tra la vualo de verdaĵo pitoreske levita en certaj lokoj montriĝis brilanta horizonto de maro. Norde la lago leĝere rondiĝadis kontraste al akra linio de suda bordo. Multaj akvobirdoj svarmis sur la bordoj de tiu malgranda Ontario, kaj "mil insulojn" de ĝia Amerika ekvivalento tie anstataŭigis roko emerĝanta el akvo kelkcent futojn for de la suda bordo. Tie, sur ŝtonoj sidis grave kaj senmove multaj paroj da alcionoj kaj atendis apudnaĝantajn fiŝojn; de tempo al tempo ili ekleviĝis kaj plonĝis kun surdiga krio por aperi post momento kun akiraĵoj en bekoj. Tie kaj aliloke sur la insuleto promenadis sovaĝaj anasoj, pelikanoj, galinoloj verdkruraj kaj melifagedoj kun langoj pinĉilformaj kaj malmultaj specimenoj de birdoj nomataj menuroj, kies disetendita vosto formas gracian liron.

La lago estis dolĉakva; ĝia travidebla akvo havis iomete malhelan tonon, kaj la veziketoj de aero kaj cirkloj, aperantaj sur la surfaco, montris, ke subakve svarmis la fiŝoj.

– Ĝi estas vere bela! Tiu lago, – konstatis Gideono Spilett. – Estus bone loĝi sur ĝiaj bordoj!

– Ni loĝos! – respondis Ciro Smith.

La kolonianoj, volante reveni al la Kamenoj per la plej mallonga vojo, aliris al akre kurbigita suda bordo de la lago. Trairante la densejon kaj arbustaĵojn, kiujn ĝis nun ne disŝovis la homa mano, ili direktiĝis al la marbordo por atingi la nordan parton de la Plataĵo de Vasta Vido. Du mejlojn ili iris en tiu ĉi direkto, kaj malantaŭ la lasta kurteno de arboj aperis la plataĵo, kovrita de densa herbo, kaj en la foraĵo la senfina maro.

Por reveni al la Kamenoj oni sufiĉis nur marŝi unu mejlon oblikve trans la plataĵo kaj malsupreniri al la unua kurbiĝo de la Rivero de Mizerikordo. Tamen la inĝeniero deziris ekkoni, kie eskapas la troeco de laga akvo, kaj la esploro estis plilongigita unu kaj duonan mejlon laŭlonge la rando de arbaro norden. Probable ekzistis iu superverŝo tra fendo en granita roko. Sume la lago estis granda konkego, grade plenigata de la torento, kies troeco de akvo devis iamaniere eskapi al la maro. Se estis tiel, la inĝeniero intencis utiligi la akvofalon kaj ekspluati ĝian forton, kiu ĝis nun senutile perdiĝadis. Do ili daŭre marŝis sur la teraso ĵus apud la bordo de la Lago Grant. Sed ankaŭ post unumejla irado Ciro Smith ne trovis la defluejon, kiu ja devis ekzisti.

Estis la kvara kaj duono. La kolonianoj decidis reveni hejmen, ĉar oni devis prepari manĝon. Do la malgranda trupo turniĝis kaj marŝante sur la maldekstra bordo de la Rivero de Mizerikordo aliris al la Kamenoj.

Tie oni faris fajron, kaj Nab kun Pencroff prenis sur sin la funkcion de kuiristoj kaj rapide rostis la kuniklojn, kiujn ĉiuj manĝis kun granda apetito.

Post manĝo, en la momento kiam ili estis ĵus kuŝontaj por dormi, Ciro Smith eltiris el sia poŝo specimenojn de diversaj mineraloj kaj diris koncize:

– Miaj amikoj, tio estas erco de fero, jen pirito, jen argilo, jen kalko, kaj tie ĉi karbo. Ĉion ĉi donas al ni la naturo kaj tio estas ĝia kontribuaĵo al la komuna laboro! Morgaŭ estos nia vico!

Noto: Ĉi tio estas ekzerca projekto. Tial ĝi povas enteni erarojn kaj mistradukaĵojn. Se vi rimarkas ion neĝustan aŭ eraran, bonvolu min sciigi pri tio. Dankon.


<<  |  <  |  >