La unua parto

Aerorompiĝuloj


Ĉapitro XVI

La demando de loĝejo estas konsiderata denove.  La fantazioj de Pencroff.  Esplorado de la norda lagbordo.  La norda ekstremo de plataĵo.  Serpentoj.  La rando de lago.  Maltrankvileco de Top. Top naĝas.  Subakva batalo.

 

Estis la 6-a de Majo, kiu korespondis kun la 6-a de Novembro en ŝtatoj de la duonsfero norda. La ĉielo kovradis per nuboj de post kelkaj tagoj, kaj oni devis pensi pri vintra loĝejo. Kvankam la temperaturo ankoraŭ ne plimalaltiĝis senseble, kaj termometro transportita al la Insulo Linkoln montrus ne malpli, ol dek ĝis dek du gradoj celsiaj. Tiu ĉi temperaturo ne estis surpriza, ĉar la Insulo Linkoln, situanta tre verŝajne inter tridek kvina kaj kvardeka grado de latitudo suda, devis troviĝi en la samaj kondiĉoj klimataj kiel la Sicilio aŭ la Grekio en la norda duonsfero. Tamen simile kiel en la Grekio aŭ en la Sicilio dum certa tempo okazas abrupta falo de temperaturo, kiu kaŭzas neĝadon kaj glaciigon, same sur la Insulo Linkoln dum plena vintro povus okazi malvarmo, kontraŭ kiu oni konvenis asekuriĝi.

Ĉiaokaze, se la malvarmo ankoraŭ ne minacis, tamen la sezono de pluvoj estis alproksimiĝonta, kaj sur tiu ĉi izola insulo, eksponita al ĉiuj tempestoj de alta maro, en vasta oceano Pacifika, pluva vetero devis esti ofta kaj probable terura.

Do oni necesis konsideri la aferon de loĝejo pli komforta, ol la Kamenoj kaj tion rapide solvi. Pencroff, memkompreneble, havis certan sentimenton por tiu ĉi ŝirmejo, kiun li mem estis trovinta; tamen li komprenis, ke oni devas serĉi ion alian. Jam unufoje la Kamenojn vizitis la maro en cirkonstancoj memorindaj, kaj oni ne povis riski elmeti sin denove al simila akcidento.

– Cetere, – aldiris Ciro Smith, kiu tiun ĉi tagon priparolis kun siaj kamaradoj la aferon de loĝejo, – ni devas iome asekuriĝi.

– Kial? La insulo ne estas loĝata, – diris la reportero.

– Tio estas probable, – respondis la inĝeniero, – kvankam ni ankoraŭ ne esploris ĝin tute. Sed, se eĉ homojn ni ne trovis, tiam tie ĉi vivas abunde danĝeraj animaloj. Tial do ni devas asekuri nin kontraŭ ebla agreso, kaj tiamaniere, ke unu el ni ne necesu ĉiam atendi ĉe la fajro. Kaj plue, miaj amikoj, ni devas antaŭvidi ĉion. Ni troviĝas en la parto de Pacifiko, kiun ofte vizitadas la malajaj piratoj...

– Kio? – diris Harbert , – en tia distance de iu tero?

– Jes, mia infano, – respondis la inĝeniero. – Tiuj piratoj estas samtempe kaj kuraĝaj maristoj kaj danĝeraj banditoj, tial ni devas preni taŭgajn rimedojn.

– He bone, – respondis Pencroff, – ni fortikiĝos kontraŭ la sovaĝuloj du- kaj kvar-piedaj. Tamen, sinjoro Ciro, ĉu vi ne pensas, ke estus bone esplori ĉiujn partojn de la insulo, antaŭ ol ni ion entreprenos?

– Certe, tio estus plej bone, – aldiris Gideono Spilet. – Kiu scias, ĉu ni ne trovos sur la kontraŭa bordo ian kavon, kiun ni vane estis serĉintaj cise?

– Tio estas vero, – respondis la inĝeniero, – sed vi forgesas, miaj amikoj, ke ni por ni estas konvena setli ie proksime al la rivero, kaj kiel ni vidis el pinto de la Monto Franklin, okcidenten kuras nek torento, nek rivero. Tie ĉi, kontraŭe, ni troviĝas inter la Rivero de Mizerikordo kaj la Lago Grant, konsiderebla avantaĝo, kiun oni ne povas negi. Kaj, plue, tiu ĉi marbordo, direktita al oriento, ne estas submetata kiel la aliaj al alizeoj blovantaj de la nordoriento sur tiu ĉi duonsfero.

– Do, sinjoro Ciro, – respondis la maristo, – ni konstruu domon sur bordoj de lago. Nun ni havas kaj brikojn kaj ilojn. Ni jam estis brikfaristoj, potistoj, fandistoj, forĝistoj, ni ankaŭ povus esti masonistoj, diable!

– Jes, mia amiko, sed antaŭ preni decidon, ni devas serĉi. Loĝejo preparita de la naturo ŝparus al ni multon laboron, kaj plie ĝi certe estus pli sekura ŝirmejo bone defendanta kontraŭ la malamikoj kaj internaj kaj eksteraj.

– Efektive, Ciro, – respondis la reportero, – tamen ni jam esploris tutan tiun ĉi masivon granitan de marborda flanko kaj trovis nenion, ne eĉ unu fendon!

– Ne, ne eĉ unu! – alĵetis Pencroff. – Aĥ! Se ni povus pioĉi loĝejon en tiu ĉi muro, sur tia alteco, ke ĝi estu ekster ies ajn atingo, tio estus konvena! Mi vidas ĝin enmense, ĝuste en tiu ĉi fasado rigardanta al la maro, kvin aŭ ses ĉambroj...

– Kun fenestroj por prilumigado! – ridante diris Harbert .

– Kaj ŝtuparo por supreniri! – alĵetis Nab.

– Vi ridas, – ekkriis la maristo, – kaj kial do? Kio estas neebla en mia propono? Ĉu ni ne havas pikhakilojn kaj pioĉojn? Ĉu sinjoro Ciro ne fabrikos pulvon por fari minon? Ĉu estas vero, sinjoro Ciro, ke vi faros pulvon, se ĝi estos bezona?

Ciro Smith aŭskultis al entuziasma Pencroff, disvolvanta siajn projektojn iomete fantaziajn. Ataki tiun ĉi mason de granito, eĉ per eksplodo de mino, estis laboro Herkula, kaj estis vere domaĝe, ke la naturo ne faris la plej malfacilan parton de ĝi. Tamen je plendoj de la maristo la inĝeniero nur respondis per propono de pli atenta esploro de la tuta rokmuro, de la rivera elfluejo ĝis la norda angulo de la muro.

Do oni eliris el la Kamenoj kaj faris kun ekstrema atento la esploradon, sur etendeco de du mejloj. Tamen glata kaj rekta muro nenie havis iun kavon. Nestoj de rokkolomboj flugantaj ĉe la supra parto en realo estis en truoj eroziitaj ĉe la kresto mem kaj sur la kornico neregule eltranĉita el granito.

Tio estis cirkonstanco malfavora, tiom pli ke ataki tiun ĉi masivon per pikpioĉo aŭ per pulvo, kaj tiamaniere fari sufiĉan kavon, oni eĉ ne sonĝu. Nur hazarde sur la tuta parto de marbordo Pencroff trovis la unu solan ŝirmejon provizore loĝebla, ĝuste tiuj ĉi Kamenoj, kiuj tamen devis esti forlasotaj.

Post la esploro la kolonianoj trovis sin ĉe la norda angulo de la muro, kiu finiĝis per longaj montetoj mortantaj sur la marbordo. De tiu ĉi loko ĝis la plej malproksima ekstremo en la okcidento deklivaĵo formis certan specon de teraso konsistanta el rokfalaĵoj, tero kaj sablo, ligitaj per plantoj, arbustoj kaj herboj, klinita je angulo de sole tridek kvin gradoj. Tie kaj aliloke montriĝis granito per akraj elstaraĵoj sur tiu krutaĵo. Sur orientaj deklivoj kreskis bukedoj da arboj kaj sufiĉe densa herbo. Sed vegetaĵo ne atingis ekster la deklivoj kaj ĉe la piedo de la krutaĵo komencis sabla plataĵo, etendiĝanta ĝis la marbordo.

Ciro Smith pensis, ne sen kialo, ke ĝuste cise devis fali laga akvo en formo de kaskado. Efektive, estis necese, ke la troo de la akvo alportata de la Torento Ruĝa perdiĝas ie. Kaj ĝis nun la inĝeniero ankoraŭ ne trovis tiun ĉi lokon sur la tuta parto ĝis tiam esploritaj bordoj de la lago, t.e. de la elfluejo de torento en la okcidento ĝis la Plataĵo de Vasta Vido.

La inĝeniero proponis al siaj kompanoj grimpi sur la eskarpon, kiun ili ĵus pririgardis, kaj reveni al la Kamenoj laŭlonge de ĝia spino, esplorante la nordan kaj orientan bordojn de lago.

Oni akceptis la proponon, kaj post kelke da minutoj, Harbert kaj Nab atingis la supran plataĵon. Ciro Smith, Gideono Spilett kaj Pencroff sekvis ilin per pli modera paŝo.

Ducent futojn antaŭ ili, tra la branĉaro, bela supraĵo de akvo videbliĝis en la sunaj radioj. La pejzaĝo estis ĉarma en tiu ĉi loko. La arboj, flaviĝintaj, mirakle grupiĝis iĝante festeno por la okuloj. Kelkaj maljunaj kaj grandegaj trunkoj, falintaj pro la aĝo, kontrastis per sia nigra ŝelo kun la verda tapiŝo kovranta la teron. Tie ĉi ĉirpadis la tuta mondo de kakatuoj bruemaj, veraj prismoj moviĝantaj, kiuj saltis de unu branĉo al la alia. Oni povis diri, ke la lumo iranta tra la foliaro havas ĉiujn kolorojn de ĉielarko.

La kolonianoj, anstataŭ iri direkte al la norda bordo de lago, ĉirkaŭiris la randon de plataĵo por atingi la elfluejon de torento sur ĝia maldekstra bordo. La vojo ĉirkaŭa estis ne pli ol unu kaj duonon da mejlo longa. La promeno estis facila, ĉar la arboj, kreskantaj maldense, lasis inter si liberan pasejon. Oni bone sentis, ke sur tiu ĉi limo haltis la fertila zono, kaj la vegetaĵaro montriĝis malpli vigla, ol en iu ajn alia loko inter la kuro de torento kaj la Rivero de Mizerikordo.

obrazek

Ciro Smith kaj liaj kompanoj ne marŝis sen certa singardemo sur tiu grundo nova por ili. Arkoj, sagoj, bastonoj ĉirkaŭkovritaj per fero, tio estis iliaj solaj armiloj. Ĝis tiam nenia rabbesto montriĝis, kaj estis probable, ke tiuj animaloj loĝas en densaj arbaroj en la sudo; tamen la kolonianoj havis malagrablan surprizon ekvidinte, ke Top haltis vid-al-vide de granda serpento, longa je dek kvar aŭ dek kvin futoj. Nab mortbatis ĝin per bastono. Ciro Smith esploris tiun ĉi reptilion kaj deklaris, ke ĝi ne estis venena, ĉar ĝi apartenis al la specio de serpentoj diamantaj, kiujn manĝas la indiĝenoj en la Nova Sud-Kimirio. Tamen estis eble, ke sur la insulo povis ekzisti la aliaj, kies piko estas mortiga, tiaj kiel surda vipuro kun biforkiĝa vosto, kiu rapide leviĝas inter la piedoj de homo, aŭ tiuj serpentoj flugantaj, havantaj ion similan al du orelflugiloj, kiuj permesas al ili ĵeti sin antaŭen kun fulma rapideco. Top, kiam la unua momento de surprizo pasis, komencis ĉasi la reptiliojn kun tia obstineco, ke ĉiuj timis pro ĝi. Tial ĝia majstro konstante vokis ĝin reveni.

Baldaŭ ili atingis la elfluejon de la Torento Ruĝa, la lokon, kie ĝi enfalis al la lago. La esplorantoj rekonis sur la kontraŭa bordo la punkton, kiun ili estis vizitintaj post la malsupreniro de la Monto Franklin. Ciro Smith konstatis, ke ĝi fluigas konsidereblan amason da akvo; tial do estis necese, ke en iu alia loko la naturo ofertis defluon por la akvotroo de la lago. Oni devis do trovi tiun ĉi defluejon, ĉar sendube ĝi formis akvofalon, kiun oni povus utiligi kiel forto mekanika.

La kolonianoj, marŝantaj laŭvole, sed sen troa disiĝo unu de alia, komencis ĉirkaŭiri la krutajn bordojn de la lago. La akvo ŝajnis esti fiŝplena, kaj Pencroff promesis al si fabriki iajn fiŝkaptilojn por ekspluati ĝin.

Unue oni devis ĉirkaŭiri krudan eskarpon en la nordoriento. Tre verŝajne estis supozi, ke ĝuste en tiu ĉi loko troviĝis la forfluo de akvo, ĉar la ekstremo de lago preskaŭ almetiĝis al la rando de plataĵo. Sed nenio estis tie ĉi, kaj la kolonianoj daŭre esploris la bordon, kiu komence kurbiĝis leĝere, sed poste kuris paralele al la marbordo.

De tiu ĉi flanko la deklivo estis malpli arbarumita, tamen kelkaj bukedoj da arboj, semitaj tie kaj aliloke, faris la pejzaĝon pli pitoreska. La Lago Grant estis videbla en sia tuta etendo, kaj neniu bloveto de vento sulkigis la glatan supraĵon de ĝia akvo. Top, kurante inter arbustoj, flugigis diversajn bandojn da birdoj, al kiuj Gideono Spilett kaj Harbert arkpafis kelkajn sagojn. Unu el tiuj fluguloj estis eĉ trafita de la junulo kaj falis inter marĉajn herbojn. Top ĵetis sin por ĝi kaj alportis en siaj dentoj belan akvobirdon de koloro malhele griza kun mallonga beko, tre disvolvita fruntosto, fingroj larĝigitaj per ĉarpiigita bordero kaj kun flugiloj finiĝantaj per blanka strio. Tio estis "fuliko", alta kiel granda perdiko, apartenanta al tiu ĉi grupo de longfingruloj, kiu formis la transpason el la ordo de cikonioformaj al tiu de naĝbirdoj. Trista ĉasaĵo kun duba gusto. Ĉar Top montris sin malpli kritikema, ol siaj mastroj, oni decidis doni la fulikon al ĝi por vespermanĝo.

La kolonianoj do marŝis laŭ la orienta bardo de lago kaj baldaŭ atingis la jam esploritan porcion. La inĝeniero estis forte surprizita, ĉar nenie estis iu indico de verŝado de akva troaĵo. La reportero kaj la maristo parolis kun li, kaj li ne kaŝis sian miron.

En tiu ĉi momento, Top, kiu ĝis nun kondutis tre kalme, donis signalojn de agitacio. La inteligenta animalo kuris tien kaj reen sur la bordo, subite haltis kaj rigardis la akvon kun levita piedo, kvazaŭ ĝi insidus iun nevideblan ĉasaĵon; poste li ekbojis furie kaj tuj eksilentis denove.

Komence nek Ciro Smith, nek liaj kompanoj donis ian atenton al tiu ĉi konduto de Top; sed baldaŭ la bojado de hundo fariĝis tiel frekventa, ke tio malkvietigis la inĝenieron.

– Kio estis tio, Top? – li demandis ĝin.

La hundo per kelkaj saltoj alkuris al sia mastro, montrante veran malkvietecon per sia tuta aspekto, kaj poste ĝi denove kuris al la bordo. Kaj subite ĝi ĵetis sin en la lagon.

– Tien ĉi, Top! – ekkriis Ciro Smith, kiu ne volis sian hundon serĉi aventurojn en tiu ĉi suspekta akvo.

– Kio okazas tie sub la akvo? – demandis Pencroff, ekzamenante la supraĵon de lago.

– Top sentis iun amfibion, – respondis Harbert .

– Aligatoron, sendube? – diris la reportero.

– Mi tion ne pensas, – respondis Ciro Smith. – La aligatorojn oni ne renkontas en regionoj sur tiu ĉi latitudo.

Intertempe Top revenis je la voko de sia mastro kaj elakviĝis sur la bordon; tamen ĝi ne povis resti en ripozo; ĝi saltis inter altaj herboj kaj, obeante sian instinkton, faris impreson ĉasi ian nevideblan estaĵon, kiu kaŝiĝis en la akvon de lago proksime al la bordo. Tamen la akvo estis kalma kaj eĉ la plej malgranda sulko ne malklarigis la supraĵon. Kelkfoje la kolonianoj haltis sur la bordo kaj observis ĝin kun atento. Nenio aperis. Tio estis ia mistero.

La inĝeniero iĝis tre intrigita.

– Ni kompletigu tiun ĉi esploradon, – li diris.

Post duonhoro ili ĉiuj atingis la sudokcidentan angulon de lago kaj retroviĝis sur la Plataĵo de Granda Vido. En tiu ĉi punkto la esploradon de lagbordoj oni devis konsideri finita, sed la inĝeniero ne estis povinta trovi kie kaj kiel la akvo defluas.

– Tamen tiu defluo ekzistas, – li ripetadis, – kaj se ĝi ne estas ekstere, tiam la akvo devis kavigi ĝin interne de la marborda masivo granita!

– Tamen kioman gravecon aligas vi al ekkono de tio, mia kara Ciro? – demandis Gideono Spilett.

– Tiome grandan, – respondis la inĝeniero, – ke se la akvo defluas tra la masivo, estas verŝajne, ke ie survoje troviĝas kavo, kiun ni facile povus aranĝi loĝebla post alidirekto de akvo.

– Kaj ĉu ne estas verŝajne, sinjoro Ciro, ke la akvo defluas per la fundo mem de lago, – diris Harbert , – kaj forfluas la maron tra subtera kanalo?

– Efektive, tio ankaŭ estas eble, – respondis la inĝeniero, – kaj, se tiel estas, ni mem devos konstrui al ni la domon, ĉar la naturo ne faris la unuajn laborojn de konstruado.

La kolonianoj intencis reveni al la Kamenoj tra la plataĵo, ĉar estis jam la kvina horo posttagmeze, kiam Top denove donis signalojn de agitacio. Ĝi bojis furie, kaj, antaŭ ol la inĝeniero povis ĝin haltigi, ĝi plonĝis duafoje en la lagon.

obrazek

Ĉiuj kuris al la bordo. La hundo estis jam en distanco de dudek piedoj kaj Ciro Smith alvokis ĝin vigle, kiam enorma kapo emerĝis el la supraĵo de akvo, kiu ne ŝajnis tre profunda en tiu ĉi loko.

Harbert tuj rekonis la specon de amfibio, al kiu apartenis tiu ĉi kapo konusa kun grandaj okuloj, kiun dekoraciis longaj, silkecaj lipharoj.

– Manato! – li ekkriis.

Tio ne estis manato, sed specimeno de sama speco, apartenanta al la ordo de marbovoj, kiu portas la nomon de "dugongo" kaj havas siajn nazotruojn en la supra parto de sia muzelo.

La enorma animalo ĵetis sin sur la hundon, kiu vane provis eskapi al la bordo. Ĝia mastro povis fari nenion por ĝin savi, kaj, antaŭ ol Gideono Spilett aŭ Harbert ekpensis pri iliaj arkpafiloj, Top, tirata de la dugongo, malaperis en la akvo.

Nab, tenanta sian lancon kovritan per fero, volis sin ĵeti por savi la hundon, decidema ataki la imponan animalon en ĝia medio.

– Ne, Nab, – diris la inĝeniero, haltigante sian kuraĝan serviston.

Kaj dume en profundo de akvo okazis lukto, lukto neklarigebla, ĉar en tiaj kondiĉoj Top evidente ne povus rezisti, lukto, kiu devis esti terura laŭ la vido de bolanta akva supraĵo, lukto, kiu finfine ne povis finiĝi alie, ol per la morto de hundo! Subite, en ŝaŭmanta akvo aperis Top. Ĵetita per ia nekonata forto, ĝi transkapiĝis sur la alteco de dek futoj super la supraĵo de lago kaj falis en la mezo de profunde malkvieta akvo, kaj baldaŭ ĝi alnaĝis la bordon sen gravaj vundoj, mirakle savita.

Ciro Smith kaj liaj kompanoj rigardis sen kompreno. Plie, en la akvo daŭre okazis io neklarigebla! La lukto sub la supraĵo kvazaŭ daŭris plue. Sendube la dugongo, atakita per ia fortega animalo, post laso de la hundo, batalis nun por sia propra vivo.

Sed tio ne daŭris longatempe. La akvo ruĝiĝis per sango, kaj la korpo de dugongo, emerĝinte inter skarlata ŝaŭmo, kiu larĝe disvastigadis, baldaŭ grundis sur malgranda sablaĵo en la suda angulo de lago.

La kolonianoj kuris al tiu ĉi loko. La dugongo estis morta. Tio estis enorma animalo, longa je dek kvin ĝis dek ses piedoj, kiu devis pezi ne malpli, ol tri aŭ kvar mil funtojn. Sur ĝia nuko troviĝis vundo kvazaŭ farita per akra klingo.

Kia amfibio estis kapabla mortigi per tia terura bato tiun ĉi imponan dugongon? Neniu persono povis trovi respondon, kaj tre emociitaj pro tiu ĉi incidento, Ciro Smith kaj liaj kompanoj revenis al la Kamenoj.

Noto: Ĉi tio estas ekzerca projekto. Tial ĝi povas enteni erarojn kaj mistradukaĵojn. Se vi rimarkas ion neĝustan aŭ eraran, bonvolu min sciigi pri tio. Dankon.


<<  |  <  |  >