La unua parto

Aerorompiĝuloj

Ĉapitro VII

Pripensoj de la reportero. Nab ankoraŭ ne revenis. La vespermanĝo. Anonciĝas malserena nokto. Terura pluvego. Ekmarŝo en la nokto. Batalo kontraŭ la pluvo kaj la vento. Je ok mejloj de unua kampadejo.

 

Gideono Spilett, senmova, mankruce staris sur la marbordo kaj rigardis la maron, kiu en la horizonto kunfandiĝis kun granda, nigra nubo, rapide leviĝanta al la zenito. La vento blovis forte kaj plimalvarmiĝadis laŭgrade kun la finiĝado de tago. La tuta ĉielo havis minacan aspekton, kaj la unuaj simptomoj de ventego jam iĝis videblaj.

Harbert eniris en la Kamenojn, kaj Pencroff proksimiĝis al la reportero. Tiu, tre absorbita, ne rimarkis lin veni.

– Do ni havos malbonan nokton, sinjoro Spilett! – diris la maristo. – Pro la pluvo kaj la vento ĝojus la petreloj (maraj birdoj, kiuj ŝatas malbonan veteron)!

La reportero turnis sin kaj nur tiam rimarkis la mariston, kaj liaj unuaj vortoj estis jenaj:

– En kia distanco de la marbordo, laŭ via opinio, la nacelo ekricevis tiun ĉi baton de maro, kiu forportis nian kunulon?

La maristo ne atendis tian demandon. Tial li pensis por momento kaj respondis:

– Ne pli, ol du kablojn.

– Sed kiom estas tiu ĉi kablo? – demandis Gideono Spilett.

– Cent dudek klaftojn aŭ sescent futojn.

– Kaj do – diris la reportero – ĉu Ciro Smith estus droninta ne pli, ol mil ducent futojn de bordo?

– Pli malpli – respondis Pencroff.

– Kaj ankaŭ lia hundo?

– Jes.

– Kio mirigas min – aldonis la reportero, – se nia kunulo vere estus droninta, tiam la plej stranga estas tio, ke la hundo dronis kune kun li kaj nek la korpo de la hundo, nek tiu de ĝia mastro estis ĵetitaj sur la bordon!

– Tio ne estas tiel stranga kun la tiomgrade malkvieta maro – respondis la maristo. – Cetere eblas, ke la marfluoj forportis kaj ĵetis lin ie pli malproksime sur la bordon.

– Do, ĉu vi decideme opinias, ke nia kunulo dronis en la ondoj? – demandis ankoraŭfoje la reportero.

– Tiel mi opinias.

– Kaj mi opinias – diris Gideono Spilett – ne malestimante vian sperton, Pencroff, ke tia absoluta malapero de Ciro Smith kaj de Top, vivantaj aŭ mortaj, estas iomgrade maleksplikebla kaj malprobabla.

– Mi volus pensi kiel vi, sinjoro Spilett – respondis Pencroff. – Bedaŭrinde, mi estas konvinkita pri io kontraŭa.

Dirinte tion, la maristo iris al la Kamenoj. Sur la fajrejo brulis gaja fajro. Harbert alĵetis plenbrakon da seka ligno kaj la fajro hele prilumis la plej sombrajn partojn de koridoro. Pencroff tuj okupiĝis pri preparado de vespermanĝo. Li konvinkis sin, ke ĝi estu satiga, ĉar ĉiuj havis bezonon riapri siajn fortojn. La girlandojn da trogonoj oni konservis por la venonta tago, kaj interrompe oni senplumigis du tetrojn, trapikis ilin per stangetoj kaj finrostis en flamanta fajro.

Estis la sepa horo posttagmeze, kaj Nab ankoraŭ ne revenis. Pencroff tre maltrankviliĝis pri tiu ĉi malesto de la negro. Li timis, ĉu ia malbonaĵo ne estis okazinta al li sur tiu ĉi nekonata tero aŭ ĉu la malfeliĉa Nab ne estis farinta ian frenezaĵon dum la bato de malespero. Sed Harbert eltiris el tiu ĉi malesto tute malsimilajn konkludojn. Por li, se Nab ne estis revenanta, tio estis tial, ke okazis iaj novaj cirkonstancoj, kiuj necesigis lin pluigi sian serĉadon. Kaj ĉiu nova cirkonstanco povis nur plibonigi la situacion de la inĝeniero Ciro Smith. Kial Nab ne estus reveninta, se lin ne retenus iu nova espero? Eble li estis trovinta iajn spurojn, piedsignon aŭ restaĵon de balono, kiuj direktigis lin sur la ĝustan trakon? Eble en la momento li estis iranta laŭ iu certa postsigno? Kaj eble li jam estis ĉe sia mastro?...

Jen estis la rezonado de la junulo. Tiel li diris. Liaj kompanoj aŭskultis lin paroli. Nur la reportero geste konstatis. Sed por Pencroff tio estis verŝajne, ke serĉante Nab estis forvadinta pli malproksime sur la marbordo, ol hieraŭ, kaj simple ankoraŭ ne povis reveni.

Dume Harbert , tre agitita per vagaj antaŭsentoj, kelkfoje manifestis intencon iri eksteren por renkonti la negron. Sed Pencroff komprenigis lin, ke tio estas vana peno, en la mallumo kaj dum tia malica vetero li certe ne sukcesos trovi spurojn de Nab, tial plej bone estos atendi. Se Nab ne estos reveninta ĝis la mateno, tiam Pencroff ne hezitos aliĝi al Harbert por iri serĉi lin.

Gideono Spilett aprobis la opinion de la maristo en la punkto, ke oni ne dispartiĝu, sekve do Harbert devis rezigni pri sia projekto; tamen du grandaj larmoj ruliĝis el liaj okuloj.

La reportero ne povis gardi sin brakumi la noblan infanon.

La vetero iĝis pli kaj pli terura. Super la marbordo furiozis kun eksterordinara forto nord-okcidenta ventego. Oni aŭdis la muĝon de falanta maro, kiu frakasiĝis kontraŭ apudbordaj rokoj. La pluvgutoj, nebuligitaj de uragano, aerportiĝis kiel nebulo, kaj deŝiritaj pecoj da tiu ĉi nebulo transflugis super la bordo. La ŝtonoj, ruligitaj per akvo, faris bruegon similan al tiu de malplenigataj baskulkamionoj. La sablo, portata supren de vento, miksiĝis kun la furioza pluvego; en la aero estis same multe da sablo kiel da akvo. Inter la defluo de la rivero kaj la roka muro interfrapiĝis kontraŭaj fluoj de aero, kaj ĝiaj amasoj, kiuj sukcesis eskapi el tiu ĉi malstromo, ne havis alian forfluon, ol la valon, en la profundo de kiu fluis la rivero, kaj ili invadis ĝin kun nekontraŭstarebla forto. La fumo de fajrejo, enigita reen tra la mallarĝa aperturo, śvebis malalte super la grundo kaj plenigis la koridorojn tiel, ke ili grade iĝadis neloĝeblaj. Tial post kiam la tetroj finrostiĝis, Pencroff tuj estingis la fajron, konservante nur kelkajn ardajn brulŝtipojn en cindro.

Je la oka horo Nab ankoraŭ ne revenis, sed nun oni povis ja opinii, ke la vetero haltigis kaj devigis lin serĉi ŝirmejon en iu kavaĵo, kie li estis atendanta la finon de ventego aŭ almenaŭ la tagiĝon. En la cirkonstancoj oni ne kapablis iri lin trovi.

La rostaĵo estis la sola plado por la vespermanĝo. Ĉiuj volonte komencis manĝi la viandon, kiu estis bonega. Pencroff kaj Harbert , havantaj tre akriĝintan apetiton post la longa ekskurso, manĝegis.

Poste ĉiu el ili iris al la loko, kie li trapasis la antaŭan nokton, kaj Harbert tuj ekdormis flanke de la maristo streĉita apud la fajrejo.

Ekstere la nokto iĝis pli kaj pli malluma, kaj samtempe la tempesto alprenis terurigajn proporciojn. Ekformiĝis uragano komparebla kun tiu, kiu estis forportinta la kaptitojn el Riĉmondo kaj ĵetinta ilin sur tiun ĉi teron de Pacifiko. Tiaj tempestoj ofte okazantaj dum la ekvinokso kaj kaŭzantaj multajn katastrofojn, furiozas kun terura forto sur tiu ĉi granda akva ebenaĵo, kie kontraŭ ilia furiozeco oponas neniu obstaklo!

Estas do kompreneble, ke marbordo ekspozita al oriento, t.e. senpere elmetita al la uragano kaj al ĝia furia blovado, estis batata per forto, kies vorta priskribo maleblas.

Tre feliĉe, la rokaj rompitaĵoj, kiuj formis la Kamenojn, estis sufiĉe solidaj. Tamen kelkaj blokoj de granito, ne tro sufiĉe ekvilibrigitaj, kvazaŭ tremetis ĉe siaj bazoj. Pencroff sentis tion, ĉar lia mano, apogita sur la roko, ankaŭ tremetis. Konsole li rediris al si, tute prave, ke oni ne timu la disfalon de ilia provizora ŝirmejo. Tamen li aŭdis, kiel el la supro de la plataĵo derompiĝadis ŝtonoj, forportataj de la bato de vento, kaj faladis sur la marbordon. Kelkaj de ili, falantaj de alte, frapis la supran parton de la Kamenoj kaj frakasiĝis je pecoj. Dufoje la maristo leviĝis kaj rampis ĝis la elirejo de koridoro por observi kion okazas ekstere. Ĉar la falado de ŝtonoj ne estis konsiderinda kaj konstituis nenian danĝeron, li revenis al sia loko apud la fajro, kie la ardantaj karbetoj krakadis en cindro.

Malgraŭ la furiozaj batoj de la uragano, la bruo de tempesto kaj la tondroj, Harbert dormis profunde. Fine ankaŭ Pencroff endormiĝis, ĉar marista vivo alkutimigis lin al ĉiuj ventegoj. Nur Gideono Spilett ne povis dormi, turmentata de ĉagreno. Li riproĉis al si, ke li ne akompanas Nab. Lin ankoraŭ ne abandonis la tuta espero. La antaŭsentoj, kiuj estis agitintaj Harberon, lin ankaŭ ne ĉesis agiti. Lia penso koncentriĝis sur Nab. Kial Nab ne estis reveninta? Li turniĝis sur sia sabla kuŝejo, almenaŭ donante atenton al tiu lukto de elementoj. De tempo al tempo liaj okuloj, senfortigitaj de laciĝo, fermis por unu momento, sed tuj malfermis pro ia subita penso.

Tiel estis pasanta la nokto, kaj ĉirkaŭ dua horo Pencroff, profunde dormanta, eksentis, ke iu vigle estis skuanta lin.

– Kio okazas? – ekkriis li vekante kaj regajnante konscion kun rapideco kutima al maristoj.

La reportero, kliniĝanta super li, rediris:

– Aŭskultu, Pencroff, aŭskultu!

La maristo akrigis la orelojn kaj ne povis distingi ion alian de la bruo de vento.

– Tio estas la vento, – li diris.

– Ne, – respondis Gideono Spilett, fiksaŭskultante denove – ŝajnas al mi, ke mi aŭdas...

– Kion?

– La bojadon de hundo!

– De hundo? – ekkriis Pencroff, tuj ekstaranta rapide.

– Jes... la bojadon...

– Ne eblas! – respondis la maristo. – Kaj cetere en tia muĝo de tempesto...

– Nune... aŭskultu... – ekdiris la reportero.

Pencroff aŭskultis atente kaj efektive, kiam la vento iom silentiĝis por momento, ekŝajnis al li, ke li aŭdas malproksiman bojadon.

– Kaj do!... – diris la reportero, premante la manon de la maristo.

– Jes... jes!... – respondis Pencroff.

– Tio estas Top! Tio estas Top!... – ekkriis Harbert , kiu ĵus vekiĝis, kaj ĉiuj tri alkuris al la elirejo de la Kamenoj.

Kun granda peno ili sukcesis eliri eksteren. La vento puŝis ilin reen. Fine ili iamaniere elrampis, tamen ili devis apogi sin kontraŭ la rokoj por stari surkrure. Blovis tiel, ke ili ne povis interparoli.

La mallumo estis absoluta. La maro, la ĉielo, la tero dense krepuskiĝis. El nenie alvenis eĉ la plej eta ero de lumo difuza en la atmosfero.

Dum kelkaj minutoj la reportero kaj liaj du kamaradoj tiel staris premataj de la vento, malsekigataj de la pluvego, kun okuloj plenaj de sablo. Poste, kiam la ventego por momente silentiĝis, ankoraŭfoje ili aŭdis la bojadon venantan el malproksime.

Tio povis esti nur Top bojanta tie! Sed ĉu ĝi estis sola aŭ akompanata? Verŝajne ĝi estis sola, ĉar se Nab estus trovinta la hundon, li alkurus al la Kamenoj.

La maristo premis la manon de la reportero, ĉar li ne povis sin aŭdigi, tio signifis: "Atendu!", kaj li revenis al la koridoro.

Post unu momento li eliris kun flamanta fasko da brulligno, ĵetis ĝin en la mallumon kaj ekfajfis laŭtege.

Je tiu ĉi signalo, kvazaŭ atendita, la bojado proksimiĝis kaj baldaŭ hundo ĵetis sin en la koridoron. Pencroff, Harbert kaj Gideono Spilett tuj sekvis ĝin.

Unu plenbrako da brulligno estis ĵetita en la fajron kaj viva flamo eklumigis la koridoron.

– Tio estas Top! – ekkriis Harbert .

Tio estis Top, efektive, impona anglonormanda hundo, kiu estis heredinta post siaj du rasoj facilmovajn krurojn kaj neerarigan flarsenton, la du necesajn kvalitojn de ĉashundo.

Ĝi estis la hundo de la inĝeniero Ciro Smith.

Sed ĝi estis sola! Nek ĝia mastro, nek Nab akompanis ĝin!

Tamen kiamaniere povis ĝia instinkto alkonduki ĝin ĝis la Kamenoj, kie ĝi neniam estis? Tio ŝajnis nekomprenebla, tiom pli ke la nokto estis tiel nigra kaj la tempesto tiel forta! Kaj ankoraŭ pli malkomprenebla estis tio, ke Top ne penspiris, ne estis laca, kaj eĉ ne estis makulita per koto aŭ per sablo!...

Harbert altiris ĝin al si kaj prenis ĝian kapon en siajn manojn. La hundo permesis tion kaj kunfrotigis sian nukon kontraŭ la manoj de la junulo.

– Se la hundo estas retrovita, ĝian mastron oni ankaŭ retrovos! – diris la reportero.

– Dio donu! – respondis Harbert . – Ni ekmarŝu! Top nin gvidos!

Pencroff ne oponis. Li sentis bone, ke la alveno de Top povas dementi liajn konjektaĵojn.

– Survojen! – li diris.

Pencroff zorge ĉirkaŭkovris la karbetojn per cindro. En cindron li metis kelkajn pecojn da ligno, por ke la fajro ne estingiĝu, antaŭ ol la rompiĝuloj revenos. La hundo elkuris la unua, kvazaŭ volontigi ilin per sia mallaŭtaj bojetoj, kaj tial la maristo rapide kolektis restaĵojn de vespermanĝo kaj elkuris kun la reportero kaj Herberto el la Kamenoj.

La tempesto furiozis kun sia tuta abrupteco, kaj eble ĉi-hore ĝi atingis sian maksimuman intenson. La Luno estis nova tiam kaj tra la nuboj ne penetradis eĉ unu radio da lumo. Malfacile estis iri rektlinie, tial ĉiuj konfidis la instinkton de Top. Alie oni ne povis fari. La reportero kun la junulo iris tuj malantaŭ la hundo, kaj la maristo fermis la marŝon. Nenia interŝanĝo de vortoj estis ebla. La pluvo ne estis densa, ĉar pro furiozaj batoj de la uragano ĝi transformiĝis en akvan polvon. Nur unu cirkonstanco estis favora por la maristo kaj liaj du kamaradoj. Efektive la vento blovis el la sudorienta direkto, do ĝi puŝis ilin de dorse. Sablo brutale ĵetata de vento ne kaŭzis malplezuron al ili, ĉar ĝi ĉirkaŭŝutis nur iliajn dorsojn kaj ne povis malhelpi en la marŝado, kondiĉe, ke ili ne retrorigardu. Rezulte ili iris eĉ pli rapide, ol ili intencis kaj devis akceli la marŝon por ke ne lasi sin renversi. Cetere la espero duobligis iliajn fortojn. Ĉifoje ili iris laŭlonge de la marbordo, ne laŭhazarde. Ili ne dubis, ke Nab estis retrovinta sian mastron kaj sendinta al ili la fidelan hundon. Sed ĉu la inĝeniero estis viva kaj ĉu Nab ne venigis siajn kamaradojn nur por doni la lastan servon al kadavro de la nefortuna Smith?

Post kiam ili preterpasis la breĉon en kruta bordo, de kiu ili antaŭzorge foriĝis, Harbert , la reportero kaj Pencoff haltis por regajni spiron. La roka elstaraĵo protektis ilin kontraŭ la vento, kaj tie ili devis ripozi post tiu ĉi marŝado aŭ, pli ĝuste, kurado unu kvaronan horon. En la momento, kiam oni povis sin aŭdi, la junulo elparolis la nomon de Ciro Smith kaj Top ekbojis kelkfoje, kvazaŭ ĝi volis diri, ke ĝia mastro estas savita.

– Savita, ĉu ne? – ripetis Herberto, – savita, Top?

Kaj la hundo bojis kvazaŭ ĝi respondis jese.

La marŝado pluiĝis. Estis ĉirkaŭ duono post la dua matene. Komencis la fluso, kaj ondoj, pelitaj de vento, montriĝis minacaj. La grandaj ondegoj brue frakasis kontraŭ subakvaj rokoj kaj atakis ilin per tia forto, ke plej verŝajne traruliĝis super la insuleto, kiu estis absolute nevidebla. Tiu longa digo jam ne sekuris la bordon plene elmetitan al la impeto de profunda maro.

Tuj kiam la maristo kaj liaj kamaradoj malproksimiĝis de la breĉo en la roka muro, la vento atakis ilin kun ekstrema furiozo.

Kurbiĝantaj, metante dorsojn al vento, ili marŝis rapide post Top, kaj la hundo senhezite kuris en la ĝusta direkto. Ili turnis sin norden, havante sur sia dekstra flanko nefiniĝantajn krestojn de ŝaŭmantaj ondoj batantaj la bordon kun surdiga frakaso, kaj sur sia maldekstra flanko obskuran landon, kiun oni ne povis ekkoni perokule. Ili nur sentis, ke la lando devis esti prefere plata, ĉar la uragano pasis nun super ili kaj ne returnis, kion certe okazus, se ĝi frapus kontraŭ la muro de granito.

Ĝis la kvara matene ili trairis ĉirkaŭ kvin mejlojn. La nuboj leviĝis supren kaj ne tiriĝis jam sur la tero. La aero estis malpli humida kaj la vento, daŭre tre forta, iĝis seka kaj rimarkinde pli malvarma. Nesufiĉe protektataj per siaj vestoj, Pencroff, Harbert kaj Gideono Spilett kruele suferis pro malvarmo, sed eĉ unu plendo ne eliĝis el iliaj buŝoj. Ili estis decidemaj sekvi la hundon Top, kien la inteligenta animalo ilin kondukos.

Ĉirkaŭ kvina ektagiĝis. Supre, kie la vaporoj ne estis tiel densaj, eksiluetiĝis grizecaj konturoj de nuboj, kaj poste, sub malbrila rubando de firmamento pli luma linio de maro aperis en la horizonto. La krestoj de ondoj palflave plibriliĝis, kaj la ŝaŭmo denove iĝis blanka. Samtempe sur la maldekstra flanko ekvidebliĝis la krutaj partoj de marbordo, kontrastante per griza koloro kun la nigra fono.

Je la sesa matene la tago jam estis hela. La nuboj kuris kun ekstrema rapideco sur sufiĉe granda alteco. La maristo kun kamaradoj estis ĉirkaŭ ses mejlojn for de la Kamenoj. Ili marŝis sur la bordo tre plata, finiĝanta flanke de la maro per vico da rokoj, nun, post la fluso, el maro emerĝis nur iliaj pintoj. Maldekstre etendiĝis vasta, sabla dezerto, kies monotonon de tempo al tempo interrompis dunoj ĉirkaŭkreskitaj de kardo. La bordo estis malalta, kaj solan ŝirmejon flanke de la Oceano formis neregula ĉeno da montetoj. Tie kaj aliloke oni vidis kadukajn arbojn kurbiĝantajn okcidenten, kun branĉoj kreskantaj en la sama direkto. Malproksime en la sudokcidento elmontriĝis duoncirkla rando de arbaro.

En tiu ĉi momento Top donis signojn de senduba agitado. Ĝi kuris antaŭen, revenis al la maristo kaj kvazaŭ volontigis lin akceli la paŝon. Poste la hundo forlasis la bordon kaj senhezite enkuris inter la dunojn.

Ĉiuj ĝin sekvis. La ĉirkaŭaĵo faris impreson de absoluta dezerto. Neniu vivanta estis videbla.

Senorde disĵetitaj dunoj formis ion similan al la miniatura Svislando el sablo kaj vere maltrompa instinkto estis necesa por ne perdi la vojon inter ili.

Kvin minutojn post forlaso de la bordo, la reportero kaj liaj kamaradoj alvenis al kavigaĵo en deklivo de unu el la dunoj. Tie Top ekhaltis kaj komencis gaje boji. Spilett, Harbert kaj Pencroff eniris en tiun ĉi groton.

Nab estis tie, genuanta apud korpo etendita sur lito el herboj...

Tiu ĉi korpo apartenis al inĝeniero Ciro Smith.
 

Noto: Ĉi tio estas ekzerca projekto. Tial ĝi povas enteni erarojn kaj mistradukaĵojn. Se vi rimarkas ion neĝustan aŭ eraran, bonvolu min sciigi pri tio. Dankon.