Por omaĝi al d-ro Kolomano Kalocsay – kiu naskiĝis antaŭ 120 jaroj ni kolektiĝis en lia naskiĝloko: Abaújszántó (abau:jsa:nto:) en Norda Hungarujo, la 6-an de oktobro 2011.

Ni la festantoj renkontis unu la alian unue en la Kulturdomo Petıfi Sándor (Aleksandro Petofi), kie atendis nin la urbestraro kaj Kulturdomanoj kun salaj kukoj, refreŝigaj trinkaĵoj, kafo, kaj freŝe presitaj koloraj prospektoj pri Abaújszántó. La prospektojn eldonis la urbestraro, la tekstojn kompilis s-ino Beáta Szúnyog(bea:ta su:njog), freŝe diplomita pri lingvoscio de Esperanto.

Kiam jam ĉiuj aliĝintoj alvenis, ni trairis en la Lokhistorian Muzeon, en kies korto estis starigitaj unu apud la alia urboflago, kaj hungara flago, la Eŭropunia flago kaj ĉiuflanke unu Esperanto flago. Apude staris sub la memorpiceo: sinjoro urbestro György Madár, s-ino Adri Pásztor(pa:stor), s-ro Imre Szabó(sabo:), s-ino Anna Bartek (Anjo Amika), popolkantisto kaj urba poeto István Nagy (iŝtvan (Sterfano) nadj) kiel la unuaj rolantoj de la solenaĵo. Vid-al vide staris cirkle la partoprenantoj.

Post aŭskulto de la Himno Esperanta parolis la sinjoro urbestro pri vivo kaj verkaro de doktoro profesoro Kolomano Kalocsay. Sinjorino Adrienne Pásztor parolis pri tio, kial ĝuste en Abaújszántó estis preparitaj la memorlokoj pri nia granda esperantista verkisto, poeto, arta tradukisto, kuracist-profesoro. Ŝi faris mencion pri la salutmesaĝoj alvenintaj por saluti kaj gratuli la organizantojn, la rolantojn de la programoj kaj la ĉeestantojn.

Mesaĝoj alvenis de s-roj: doktoro profesoro Humphrey Tonkin el Usono, de Herbert Mayer de la Aŭstria Nacia Biblioteko – Esperanto-Muzeo kaj Biblioteko de Planlingvoj, nome de la bibliotekistoj, de Leopold Patek: ĉefdelegito de Aŭstrio, de prezidanto de la Fervojistaj Esperantistoj: Jindřik Tomíŝek l Ĉeĥujo, de Bronislav Ĉupin el Udmurtio (la Udmurta apartenas al familio de la lingvoparencoj de la hungara lingvo) kaj de sinjoro Tivadar Löwenkopf (loevenkopf) el Israelo de la Jordano. Post la evento alvenis mesaĝo de sinjorino Barbara Pietrczak de UEA. La mesaĝoj belsonaj estis kaj ĝojdonaj, honorigaj. Mi dankas ilin en ĉies nomo.

Sinjoro Imre Szabó prezidanto de HEA, lerte atentis la antaŭ li parolantojn, kaj li rakontis pri tiuj datumoj pri vivo de d-ro Kolomano Kalocsay, pri kiuj la pli fruaj parolantoj nenion diris. Tiel sukcesis eviti, ke certaj indikoj ripetiĝu. Ĉiu parolanto diris iun novaĵon. La paroloj tiel iĝis multflanke koloraj.

Lian parolon sekvis neimiteble belega esperantlingva kantado de hungaraj popolkantoj, pere de s-ino Anjo Amika. Ŝia esperantlingva kantado estis bona ekzemplo antaŭ la neesperantistaj ĉeestantoj kaj parencoj de d-ro Kolomano Kaloĉay, kiel matura estas la internacia lingvo. La kantadon sekvis vizitado de la Kalocsay-memorĉambro kaj de la aliaj muzeaj ĉambregoj.

La dua fazo de la festo okazis ĉe la busto de nia granda sampatrujano. Tie ni povis sperti, ke la regule nian lingvon nelernantaj ok jaraj infanoj kiel bele, lerte prezentis dulingve versaĵajn fabelojn esperantigitajn de d-ro Kalocsay. La urba popolkantisto unue prezentis sian poemon porokazan, poste aliajn hungarajn popolkantojn. Sinjoro Wacha (vaha) de la Societo Kalocsay vigle kaj bonhumuron igante parolis pri sistemigo de la vortoparoj en la Esperanto gramatiko, pere de d-ro Kolomano Kalocsay. Poste okazis la florkronado, meĉobruligado ĉe la busto, kaj la komuna fotado parte de kaj pri la ĉeestantoj.

La tria fazo de la programo, okazis stratangule de la strateto Kalocsay, antaŭ la memortabulo estanta surmure de la supozita iama domo de la familio Kalocsay. Tie sinjorino Adri Pásztor rememoris unue pri la iamaj, la pioniraj esperantistoj de Abaújszántó kaj pri Barnabo Batta prezidanto de la iama Borsod-Abauj-Zemplén departementa Esperanto Komitato. Sinjorino Adri Pásztor rakontis ankaŭ pri tio, ke la unuajn spurojn de la familio Kalocsay esploris sinjoroj d-ro László Molnár kaj Barnabo Batta. Menciita estis ke doktoro Ladislao Molnár estis la unua esperantisto en la urbo, kiu esperantolingvokursojn gvidis inter la jaroj 1981.kaj1982, sed post lia transklokiĝo en urbon Sárospatak el la entuziasma 20 membra grupo preskaŭ neniu restis. Tamen ĝojinda estas, ke la instruistrino sinjorino Ildikó Széphalmi al la nuna festo instruis 15 infanojn, kiuj bele rolis montrante, ke la instruistino tre lertas. Tamen ni bedaŭras, ke ŝi regule ne instruas la internacian lingvon, estante ŝi pensiulino. Ŝi finante multajn aliajn kulturajn farendaĵojn, nehavante helpanton en la instruo, ankaŭ ĝin entrepreni jam ne scias, kvankam la elementa lernejdirektorino volonte instruigus la gelernantojn por fundamentigi la lingvoscion antaŭ komenco de la anglalingva instruado.

Same parolis ĉe la tabulo s-ino Margit Evva, kiu estas prezidantino de la Encs-urba Lokhistoria kaj Patrujkoniga Asocio. Samideanino Margit Evva rakontis ankaŭ pri sia memoraĵo pri doktoro Kolomano Kalocsay. Ŝi alvenis kun la parlamenta deputito de urbo Enĉ, kaj ili florkronis. Florkronis ambaŭloke la urbestraro de Abaújszántó, HEA, doktoro Ernesto Gaál prezidanto de Societo de la Montosubaj Kreantoj (verkista societo) el urbo Szerencs, la Elementa Lernejo de Abaújszántó, la Societo Kalocsay, s-ro István Mészáros je la nomo de la KEA, s-ro László Pásztor je la nomo de la „Király Lajos” Esperanto Amika Rondo Miskolc, kaj de la Amikeco Esperanto-Asocio s-ro Jozefo Eszényi (ese:nji), Jozefo Gulyás(gujaŝ) el urbo Ózd, Ernı Könczöl(Ernesto Koencoel) el urbo Eger. Se ni rigardas la florkronantojn, ni povas konstati, ke la tuthungara esperantistaro estis tie reprezentata, el urboj de duono de Hungarujo, de Abaújszántó ĝis Budapeŝto.

Post la florkronado ni povis aŭskulti la blovinstrumentan prezentadon de belegaj popolkantomuzikoj pere de sinjoro István Ringler el urbo Szerencs. La lastan muzikon ni kune kantante akompanis. Ĝi estis la hungara preĝo, la proklamo de Vörösmarty:

„Dio benu la Hungaron…”

Je tempo de la irado en la publiktombejon, mi jam ne povis marŝi pro pied-doloroj. Min portis la urbestrara aŭto. Tiam anstataŭigis min mia edzo Ladislao Pásztor, kiu alten tenante la niakluban esperanto-flagon gvidis la venantojn al la tombeja pieta vizito. Tie mi parolis pri tio, ke sinjoroj Jozefo Lénárt, Barnabo Batta kaj D-ro Ladislao Molnár serĉis la tombon de la patrino de d-ro Kolomano Kalocsay, kion signas granda nigra marmorobelisko prepariigita de mem de la filo, tamen trovi ĝin en la tomebejo estis tasko de la tri esperantistoj. Barnabo Batta eksciis, ke kaŭzo de morto de la patrino Jolán Panda estis la tn. cerboinflamo, kiu tiutempe estis notita kiel mortiga malsano. Ni surtombigis niajn florkronojn, bruligis meĉon, esperantlingve preĝis la Patro Nia-n. Per tiu ago finiĝis la oficiala parto de la programo. Poste ni tagmanĝis en la loka restoracio, kiel gastoj de la urbestraro. Dankojn nianomajn pro ĉi komplezo.

Mi devas mencii, ke estis kelkulojj, kiuj pli multe oferis, ol tiuj, kiuj vojaĝis aŭtobuse aŭ trajne. Ja el inter ili du malfrue vekiĝis kaj por atingi la necesan trafikilon ili jam ne sciis. Do: doktoro Ernesto Gaál(ga:l), atingis urbon Abaújszántó per taksio el urbo Szerencs.

Sinjoro Jozefo Gulyás (kormalsanulo) vojaĝis permotorbicikle 200 kilometrojn tie-reen por atingi nian feston. Geedzoj Parkánszki (parka:nski) el urbo Miskolc vojaĝis pere de ili luita malsanulojnportanta aŭtomobilo de la Servo Por Movorganaj Gemalsanuloj en Miskolc. Tiu aŭtomobilo portis la puŝĉaron de s-ino Suzana Parkánski (parka:nski), kiu nenimaniere volis resti hejme en Miskolc. Ŝi, nia amikrondanino partopreni rememori volis ĉi eventon.

Mi dankas al ili ilian entuziasmon kaj grandan oferon esti kun ni, por kune partopreni ĉi belan eventon.

Post finiĝo de la programo kun gaja parolado ni pasigis la tempon ĝis nia adiaŭo, kiam ni hejmeniris sed konstatis kiel bela estas la senegoisma agado por la komuna celo; Esperanto.

Bela estas la unueco de la geesperantistoj de nia lando Hungarujo zonitaj kun niaj geamikoj en la mondo.