Oni konstruas barikadon sur la insulo, kaj Gondoro praktikas pentroarton

En tiu nokto ili ne multe dormis. Ili pensis pri la morgaŭa tago, kaj pri la kruela bando de la kanibaloj. Kion fari, se la sovaĝuloj atakos ilin?

Andreo dum la tuta nokto ne fermis la okulojn. Li kuŝis senmove sur sia mato, kaj liaj okuloj gluiĝis al la ruĝa makulo, kiu konservis la eternan fajron en la fajrujo.

Antaŭ aŭroro li tamen endormiĝis por horeto, sed apenaŭ komencis heliĝi la ĉielrando, li tuj vekiĝis, kaj paŝis antaŭ la kabanon. Ankaŭ Kvanga kaj ŝiaj fratoj maldormis. Ili sidis ĉe la mangoarbo, kaj zorgoplene interkonsiliĝis, tamen videble ili pli ofte silentis, ol parolis.

– Bonan matenon, geamikoj! – salutis ilin Andreo, poste aldonis kun peza suspiro: – Se nur mi povus esti certa, ke hodiaŭ ni povos deziri ankaŭ bonan vesperon!

La mildaj okuloj Kvanga timzorge alrigardis Andreon.

– Ho, blanka fremdulo, – ŝi ekparolis kun petema voĉo – donu konsilon, kion fari?

Andreo sidiĝis apud la junulino sur la herbejo iom malseka pro la frumatena aero, kaj per trankvila voĉo, per pripensitaj vortoj komencis paroli:

– La pasintan nokton mi pripensis, pristudis ĉion: Ĉu ni forfuĝu? Ĉu ni kaŝiĝu, aŭ batalu kontraŭ la malamiko?... Do – ĉar ni ne havas eblon forfuĝi, nek kaŝiĝi – ni devas batali, kaj prefere mortfali en la batalo, ol fariĝi predo de tiu abomena hordo!

Liaj tri kunuloj kapjesis, kaj fide rigardis lin.

– Do ni devas batali, – li daŭrigis, – kvankam nia forto estas centono de la ilia. Kaj – ĉar malpli – nia sola helpo povas esti nur tio, se ni kompletigos nian forton per ruzaĵoj kaj sagaco...

Ŝokumo akceptis tiujn vortoj kun tia ĝojo, kvazaŭ li aŭdus konfirmi siajn proprajn ideojn.

– Blanka fremdulo! – li kriis saltleviĝinte. – Miaj skeletoj!... Ili defendos nin!

Andreo surprizite rondigis la okulojn, sed post mallonga momento, ankaŭ li komencis ekŝati la strangan ideon.

– Ili tre timas tiajn objektojn! – klarigis entuziasme ankaŭ Gondoro. – Ili timtremas la vidaĵon de mortinta homo!

– Kvankam la originalojn ili volonte formanĝus! – stariĝis nun jam ankaŭ Andreo.

Li pripensis naskiĝantan taktikon en si, kaj tuj komencis urĝi siajn kunulojn.

– Do ek! Al agado. Ni kolektu tiom da lancoj, ŝtonoj, sagoj, kiom ni nur povas, poste ni portu ilin al la golfo, ĉar kvankam ni ne estas ankoraŭ skeletoj, tamen ankaŭ ni ĉeestos por akcepti la kanibalojn!

Ili sendis Kvangan por priobservi la malamikon sur la supro de la alta roko, ili mem ekiris por armi sin. La kabano restis malpena, sole la ĉarma antilopino gardis la loĝejon kaj la ĉiopova fetiĉo, kaj estas tre oportuna afero, ke la fetiĉo ne estis ia stumpo de brasiko, ĉar la antilopino, kiu havis ĉiam bonan apetiton, nun povus formanĝi lian ĉiopovan moŝton.

Ili iris al la ruinoj de la malnova vilaĝo por kolekti armilojn. Sed Ŝokumo restis kun ili nur ĝis li kolektis brakplenon da malnovaj pafarkoj, poste kuris rekte al la bordo de la golfo por armi sian propran armeon.

Andreo kaj Gondoro zorge traserĉis ĉiun arbuston, ĉiun angulon, ĉiun ruinon en la malnova vilaĝo, kaj kolektis tiom da malnovaj pafarkoj, lancoj, kiom ili nur trovis. La kolektado havis konsiderindan rezulton, do ili ĉirkaŭbrakis la malnovajn armilojn, kaj ankaŭ ili iris al la marbordo, – kie ili renkontis tian surprizon, ke anstataŭ la malamiko unue ili mem teruriĝis.

Dum ili kolektadis la armilojn, Ŝokumo fakte armis sian armeon el skeletoj. Li metis pafarkojn en la manojn de la skeletoj, kiuj staris laŭ longa vico, paralele kun la bordo, kaj la brakojn de la skeletoj li aranĝis laŭ tia pozicio, ke ili ŝajnis fakte pafadi.

Ŝokumo kun silenta fiero atendis la efikon de sia kreaĵo, kaj kiam li vidis, ke en la unua momento eĉ Andreo mem kaj ankaŭ Gondoro ektimas la pafantan legion de skeletoj, li komencis saltadi kaj aplaŭdi pro la ĝojo.

– Tio estos oportuna, – li kriis ridante – ĉar se eĉ la blanka fremdulo ektimas, kiom pli multe la kanibaloj!

– Fakte estas tre bone, – laŭdis ankaŭ Andreo. – viaj soldatoj nur tenu la pafarkojn, ni pafados anstataŭ ili! Tiel niaj neinvititaj gastoj fakte opinios, ke la skeletoj defendas la insulon..., sed ni nepre tre zorge kaŝu nin. Ili ne rimarku eĉ la pinton de nia nazo!

Por realigi la aŭdacan ideon de Andreo, malantaŭ la linio de la skeletoj ili konstruis taŭgan barikadon el ŝtonoj. Inter la ŝtonoj ili lasis kaŝitajn aperturojn por elpafi tra ili, poste la konstruaĵon ili kovris per arbobranĉoj kaj herboj, ke oni ne rekonu, ke ĝi estas rezulto de homa laboro.

Kiam ili estis pretaj, kaj ili zorgis ankaŭ pri la municio, kolektinte sufiĉe da sagoj, Gondoro alparolis sian fraton iom solene:

– Venu, Ŝokumo, ni provizu unu la alian per militsimboloj, kiel niaj prapatroj faris tion antaŭ ol ekiri al batalo.

Andreo ne tre komprenis, kion signifas tiu alvoko, sed kiam Gondoro prenis la antaŭpreparitajn kaj kunportitajn blankan kaj ruĝan farbojn, li tuj ekkonjektis, kio estas tiuj militsimboloj.

Ŝokumo kuŝiĝis sur la dorson, kaj Gondoro kun granda rutino baldaŭ farbis lian vizaĝon per blanka farbo, tiel, ke ŝajnis, kvazaŭ ĝi estus ne homa vizaĝo, sed homa kranio, poste sur liaj brusto kaj dorso li desegnis zigzagajn figurojn – verŝajne kun magia potenco – per ruĝa kaj blanka farboj. Kiam la verko estis preta, ili ŝanĝis rolon, kaj Ŝokumo farbis sian fraton.

Kiam la defenda potenco de la insulo kompletiĝis eĉ per tiu majstroverko de la pentroarto, la batalantoj nun jam trovis aktuale priobservi la malamikon. La kanibaloj ankoraŭ certe ne aperis, ĉar Kvanga jam pli frue anoncus tion, do ili sen ia ajn urĝo, kaj dumvoje kelkfoje ekzercante la profesion de la celpafado, ĉiuj surgrimpis la observejon de la pasinta tago, sur la alta roko.

Tie supre Kvanga jam diligente observis la horizonton, sed ŝi rimarkis ankoraŭ nenion. Ili ĉiuj kuŝiĝis, kaj nun jam per komuna energio, sed post la zorgaj antaŭpreparoj trankvile atendis la malamikon.

La ĉielo kaj la maro brilis serene blue, kiel hieraŭ, kaj kiam Andreo rememoris la antaŭhieraŭan tagmezon, li sentis kvazaŭ dum tiu sola tago pli multe okazus, ol en la pasintaj cent tagoj entute.

Li observis la sunon, kiu kontraŭ ili jam leviĝis laŭ la unua etapo de sia vojo, kaj en si mem kalkulis tion, se la kanibaloj ĉe la sunleviĝo ekveturis per siaj boatoj de Ternate, iliaj boatoj jam estus en videbla proksimo.

– Ni necesas atendi, eble ili ekveturis pli malfrue – li diris, kiam ankaŭ Ŝokumo komencis kalkuli la tempodaŭron.

Ili kuŝis unu apud alia, kaj ne forturnis la rigardon de la horizonto, kaj mute atendadis. La suno atingis la supron de la ĉielo, poste ankaŭ tagmezo forpasis, la suno komencis subiri laŭ sia eterna vojo, kaj la malhelaj makuloj ankoraŭ ne aperis en la malproksimo.

Kelkfoje iu aŭ alia subite ektremis montris al la malproksimo kaj ekkriis:

– Tie!... Tie videblas io!

Sed ĉiufoje pruviĝis, ke trompis ilin la okuloj lacaj pro la streĉita longa observado.

Fine, kiam la suno jam preskaŭ malaperis en la maro malantaŭ ilia dorso, Andreo levis sin, kaj streĉis siajn artikojn rigidajn pro la longa kuŝado.

– Ek! Ni iru hejmen! – li diris laca pro la longa atendado – ŝajne ili jam ne venos hodiaŭ. La hieraŭa remado eble tre lacigis la bandon, hodiaŭ ili evidente ripozis unu tagon.

Ankaŭ la ceteraj rekonis, ke Andreo pravas. Oni povus pensi, ke ili eble ĝojis, ĉar la malamiko ne aperis post la tuttaga atendado, tamen ilin korpremo plenigis pro la dubo. Ili silente ekiris hejmen. Gondoro dum la vespermanĝo asertis, ke la kanibaloj maksimume malfruas, sed ili certe ne restos for. Liaj vortoj estis fideblaj, ĉar la gefratoj ekde infanaĝo tre bone konis tiun persistan, nelacigeblan penadon, kiu pelas la kanibalojn, dum ili persekutas predon, se foje ili trovis spuron.

– Do morgaŭ... – suspiris Andreo. – Ni dormu, ĉar morgaŭ ni bezonos verŝajne nian tutan forton.

La danĝero de la atako ŝvebis super la insulo, ĝiaj kvar loĝantoj tamen pasigis la nokton en profunda sonĝo. La maldormado en la pasinta tago kaj la longa atendado elĉerpis ilin, kaj la ripoziga sonĝo jam ne maltrafis iliajn okulojn.

Sed ĉe la matenkrepusko ili jam ĉiuj maldormis. Kvanga preparis la matenmanĝon, Ŝokumo kaj Gondoro zorge korektis la farbitajn dekoraciojn unu sur la alia.

Eĉ ne damaĝis tiu pentrado, ĉar pro tio revenis la gaja kaj esperoplena humoro, tiel ili grimpis denove sur la altan rokon.

Ŝokumo eĉ faris ĉirkaŭvojon, por kontroli la pretan staton de la apudbordaj defendaj instalaĵoj kaj la armeo de skeletoj. Kiam poste ankaŭ li surgrimpis la altan rokon, kaj la malhelaj makuloj neniel aperis ĉe la horizonto, Gondoro denove prenis la blankan farbon por perfektigi la defendan potencon. Li tre modeste prezentis sian ideon, ke ankaŭ Andreo permesu farbi lian korpon.

– Kion vi diras? – ridis Andreo. – ĉu farbi ankaŭ min?!... Poste eĉ mi mem ne rekonus min!

Gondoro neniel deziris rekoni, ke lia gaja reago estas prava. Iom ofendite li komencis asertadi, ke li povus pentri simbolojn sur la bruston kaj dorson de Andreo tiajn, kiuj defendas eĉ kontraŭ la venenita sago, sed ĉar Andreo neniel konsentis, fine li tamen estis sufiĉe modesta por rezigni pri sia propono.

Kaj dum ili tiel diskutante, atendante observis la malproksimon, la suno denove finis sian ĉiutagan porcion, kaj denove subiris malantaŭ ili en la maron, sed la malamiko ne prezentis sin. Vespere kvazaŭ trompiĝintaj ili revenis al la kabano kaj preskaŭ hontis pro la longa, vana atendado, sed kiel ajn okazis la afero, ili iomete denove trankviliĝis.

La trian tagon matene Andreo riskis tiun opinion, ke la kanibaloj eble tamen ne venos. Jen longa estas la distanco, laciga la penado, estas malfacile albordiĝi, kaj se ili tamen sukcesus fari tion, por ili ne estas certe, ke ili entute trovos iun sur la insulo – do povas esti, ke ili fine ŝanĝis sian decidon.

Ŝokumo kaj Gondoro skuis la kapon. Ili havis opinion tute malsaman. Post la matenmanĝo la viroj denove ekiris al la observejo, ili nur tiom faciligis la taskon, ke Kvanga nun jam povis resti hejme la tutan tagon.

Blovadis aŭroraj ventoj, kiam ili denove atingis la supron de la roko. La suno malrapide grimpis supren al la ĉielo. Komenciĝis la atendado, la observado. Ŝokumo foje etendis sian brakon kaj montris al la direkto de Ternate.

La tri viroj retenis sian spiron, iliaj koroj vigle ekbatis, kaj ili per siaj okuloj kvazaŭ traboris la malproksimon vualitan de arĝentaj nebuloj.

Nun ne trompis ilin la okuloj. La malhelaj makuloj ŝvebis sur la akvo en la malproksimo. Ili estis multope, pli multope, ol la unuan fojon. Post unu horo ili nombrumis dek du boatojn.

La sangavida hordo nun proksimiĝis pli rapide, ol en la tago de la unua vizito. Ankaŭ la vetero estis favora por ili, la facila vento blovis ĝuste el la direkto de Ternate. La korpon kaj animon de Andreo plenigis trankvilo kaj decidemo, kiel ĉiufoje, se li devis batali kontraŭ danĝeroj en sia vivkariero.

– Ili venas! – li diris per firma voĉo, kaj levis sin. – kaj nun jam certe ne kontentigos ilin ataki ĉi tie la rokmuron. Ili veturos al la golfo...

Ankaŭ Ŝokumo kaj Gondoro levis sin kaj ili konfirme kapjesis je la vortoj de Andreo.

– La insulon – daŭrigis Andreo siajn pensojn – ili povas ĉirkaŭveturi ĉe la dekstra flanko kaj ĉe la maldekstra.

Liaj du kunuloj denove kapjesis konfirme, kaj ili aŭskultis lin plu kun scivola rigardo.

– Ĉe la dekstra direkto la maro estas plena de rokopintoj, en tiu direkto ili povus veturi nur malfacile, sed ĉe la maldekstra flanko la vojo estas pli mallonga kaj la maro estas tute glata. Jen estas evidente, ke ili venos de la maldekstra direkto, do se ni estos en la golfo, la soleca roko estos tiu, ĉe kiu ni ekvidos aperi ilin...

– Ek! Ni iru al la golfo, kaj ni preparu nin, por defendi nian teritorion!

Ankoraŭfoje ili trarigardis la boatojn pli kaj pli proksimiĝantajn, poste ili ekiris malsupren de la roko.

Ili vizitis la kabanon, por informi ankaŭ la junulinon Kvanga.

La brava junulino ne ektimis aŭdinte la informon. Ŝi senvorte prenis sian pafarkon, per kiu ŝi iam instruis Andreon ĉasadi, kaj kune kun la viroj ŝi rapidis al la bordo de la golfo.

La longa vico de la skeletoj tie brilis blanke, laŭ longa linio paralela al la bordo. Ili atendis la malamikon en mistere senmova pozicio, kaj minace streĉis la ŝnuron de la pafarkoj per siaj ostofingroj.

Malantaŭ la barikado bone sin kaŝis kaj senvoĉe atendis la kvaropa grupo, ili persiste fiksis la rigardon al la svelta, soleca roko ĉe la angulo de la golfo.