Andreo Jelky kaj Petro Portius baniĝas en malvarma akvo, kaj pro tio la grafo de Hessen perdas okdek talerojn

La grafo preferis nokte ekirigi la kaptitojn. Tage la afero kolerigus la honestajn homojn, sed nokte tio ne frapis la okulojn.

Estis bela, lunplena nokto, la kaptitoj silente marŝis sur la stratoj. Post iom da tempo ili forlasis la urbon ĝuste tra tiu pordego, kie Andreo alvenis. Li jam komprenis, kial la gardistoj estis tiel "fervoraj sinjoroj".

Baldaŭ ili iris inter tritiko-kampoj. La luno kovris la teron per oraj radioj, dolĉaj printempaj odoroj ŝvebis en la aero.

Post kelkaj horoj la grupo atingis densan arbaron. La vojo kondukis inter grandaj arboj, la lumo de la luno nur foje-foje trapikis la frondojn, kaj falis sur la vojeton, kiel helaj makuloj.

La soldatoj pli atente gardis la kaptitojn: neniel iu malaperu.

– Plaĉas al mi la arbaro, – flustris Andreo al Petro Portius.

Sed lia kamarado estis en filozofia melankolio.

– La sorto de la homo estas vagadi en mallumo. Jam sankta Aŭgusteno diris tion...

– Ni fuĝu nun! – tuŝis Andreo la malgajan filozofon. – Sankta Aŭgusto eble eraris. En nia situacio li dirus: La sorto de la homo estas fuĝi en mallumo.

Petro Portius murmuris ion kontraŭ la falsigo de la filozofio.

– Povas okazi, ke oni mortpafos nin! – li flustris, nun jam sen filozofia rimarko.

– Oni tute ne mortpafos nin! – diris Andreo jam gaje, ĉar li sukcesis veki la amikon el la melankolio. Ni kostas po kvardek talerojn! Oni certe ne mortpafos kvardek talerojn.

Petro Portius rigardis al Andreo kun respekto, kvazaŭ al nova filozofo.

– Vi pravas! Kvardek taleroj estas tro granda sumo por ĝin mortpafi. Tamen, kiel ni fuĝu? Kiu elemento helpos al ni? Ĉu la tero, la aero, la fajro aŭ la akvo?

La grupo elvenis el la arbaro, kaj atingis ponton el ŝtonoj. Ĝi kondukis super larĝa rivero. La paŝoj malaŭte klakis.

– Kiu elemento helpos? – demandis Andreo jam feliĉe. – La akvo! Jen ĝi venas rekte al ni!

– Denove vi pravas! – konsentis Petro, kaj li denove volis prezenti siajn klasikajn konojn. – Jam Pindaros, la glora poeto de la grekoj, diris: "Plej taŭgas do tamen la akvo..."

– Pli grava demando estas, ĉu vi povas naĝi? – flustris Andreo.

– Kiel mi ne povus? Mi naskiĝis en la urbo Bonn, ĉe la bordo de la rivero Rejno.

– Mi loĝis ĉe la bordo de la Danubo, mi naĝas, kiel fiŝo...

Post kelkaj momentoj Andreo flustris al Petro:

– Kiam mi puŝos vin, ni saltu kune en la riveron. Longe ni naĝu sub la akvo.

Li atendis ĝis la mezo de la ponto, kaj tie puŝis Petron. Ili ambaŭ saltis.

Laŭte ekplaŭdis la akvo. La gardistoj prenis la pafilon kaj kaose pafadis, sed jam vane. La akvo estis glata, kiel spegulo, la kaptitoj malaperis en la rivero, kaj la grafo de Hessen perdis okdek talerojn.

Dum ili saltis, Andreo demandis, kiel oni nomas tiun riveron?

Respondo ne venis, ĉar ilin ambaŭ englutis la akvo, kaj ili klopodis longe resti sub la akvo. Poste ili elŝovis la kapon nur por spiri, ĝis la soldatoj malaperis en la mallumo. Baldaŭ eĉ la ponto estis jam apenaŭ videbla.

– Kinzing, – diris subite Petro Portius, kiam ili trankvile naĝis.

– Kion signifas "Kinzing"? – demandis Andreo surprizite, kaj li pensis, ke lia kamarado freneziĝis pro la ĝojo.

– La nomo de la rivero! – respondis Petro, kaj nun li prezentis ne la filozofiajn, sed la geografiajn konojn. Ĝi fontas oriente de Schlüchtern, tuŝas la urbojn Salmünster, Wachsterbach, Gelnhausen, kaj post dek unu mejloj ĉe Hanau fluas en la riveron Majno.

Andreo ne sciis, ĉu li miru aŭ ridu pri la detalaj konoj de la germana junulo.

Poste Petro denove ekparolis, por ke li prezentu klasikan poemon, kiu klarigas la situacion.

– "Jen liliputaj naĝantoj en akvo giganta", kiel diris Vergilio...

– Kien ni naĝas fakte? – demandis Andreo.

Portius tiel respondis post kelkaj momentoj, kvazaŭ la libero multigus lian sciencan emon.

– Se ni naĝas ĝis la enfluo de Kinzing, ni atingos la riveron Majno, laŭ Majno ni povas naĝi al Rejno, poste al la Norda Maro kaj Atlantiko, fine ni atingos Amerikon, kaj tie ni povas fariĝi soldatoj en la kolonia armeo, kion ni ĵus evitis per tiel malseka rimedo.

– Jes ja! – ridis Andreo leĝere. Kinzing estas vere humida rivero. Ni jam naĝu al la bordo!

La eminentaj filoj de Rejno kaj Danubo baldaŭ atingis la bordon per kelkaj movoj. Ili ambaŭ estis humidaj ĝis la ostoj.

– "Kaduka pro salo de maro", kiel Odiseo ĉe Homero, – notis Petro.

Laŭ la bordo estis arbaro. Estis ĉirkaŭ noktomezo, kaj la vetero estis tiel varmeta, ke la junuloj deprenis la vestojn kaj pendigis ilin sur la arboj por sekigi.

– La luno ne sekigas tiel rapide, kiel la suno, sed ni ja havas tempon, – notis Andreo, ĉar ankaŭ li deziris prezenti sian filozofian kapablon.

Ili kuŝiĝis sub la arbedoj, kovris sin per sekaj arbofolioj, kaj post la friska bano la knaboj baldaŭ dolĉe ekdormis.

La suno jam estis alte sur la ĉielo, la ardaj radioj trapikis la frondojn, kiam ili vekiĝis. La arbofolioj gluiĝis al ilia korpo, do ili bezonis denove bani sin en la rivero. Poste, kiam ankaŭ la vestoj sekiĝis, ĉirkaŭ tagmeze ili ekiris al la vojo.

– Ni iru al mia hejmo, – proponis Petro, – ni elektos vojojn malproksimajn de Hessen.

Du semajnojn ili migris laŭ sekretaj vojoj, mallarĝaj arbaraj vojetoj, helpe de la mirindaj geografiaj konoj de la germana knabo, ĝis ili atingis la urbon Bonn, kaj la domon de la gepatroj de Petro Portius. Post unu semajno Andreo sufiĉe ripozis ĉe la gastama familio. Kvankam ili petis lin resti, li preferis daŭrigi la vojaĝon al Parizo, al la firmao Dupont.

Iu konato de la familio Portius preparis sin veturi per sia ŝarĝita ŝipo al Nederlando, al la urbo Rotterdam. Petro konvinkis Andreon, ke li veturu al Nederlando, tiel li pli multe vidos la mondon, kaj trovos pli proksime Parizon.