LA SAMAJ, PERIKLO kaj ANAKSAGORO.

ASPAZIO

Kiel li fartas?

PERIKLO

Sidiĝu Anaksagoro. (Al Aspazio.) Li mortis.

ANAKSAGORO (eksaltinte de la seĝo)

Li mortis? Li jam ne vivas kaj neniam vivos? La ligiloj de l’ mondo krevas, ĝiaj muroj krakas, falas sur min la firmamento ĉiela!... Ke ĝi dispremu plej rapide mian bruston! Terure!

PERIKLO (sidigante lin)

Kvietiĝu, amiko.

ANAKSAGORO

Se min volus ĉirkaŭpreni la kvieto de tombo, se la tero min komencus ensorbi...

PERIKLO (al Aspazio)

Mi ne supozis, ke la morto de tiu infano tiel dispremos lin. Li volis sin mortigi. Kvietigu lian doloron, kiel vi povos; mi devas rapidi en la juĝejon, ĉar oni komencis kontraŭ li proceson kriminalan kaj alsendis alvokon aperi tuj. Teoro, Lejo iru al lia malsana edzino kaj helpu ŝin en la enterigo de l’ korpo. Sofoklo kaj Fidio jam estas tie. (Li eliras kun Lejo kaj Teoro.)