Matene plugante foran kampon kun Gideon mi vidis flavajn nuksamentojn en heĝo ka hajmonportis in ka metis in en vazon sur mia ŝrank en mansardo. Mi plukis in frue ka ligis faskon al ĉiu korn de bovoj tiel ke dum tituta tago da mornaspekta veter blankaj bovoj ti’n ka r’en laŭiris ruĝan kampon de kiu kelkaj partoj stis blankaj tiel k’i aspektis flavaj kun tremantaj oraj tufoj sur kapoj kvaz ĉe foir’ Dum ni maljungis Gideon diris – “Kion celis v ornamante brutojn?”

“Hodi stas Majtago” mi diras.

Gideon aspektis kunpleksa sed li diris ke nu sendube m amas ŝerci ka l ne plendas se nur mi bone laboras.

“Kiam ĉititeda plugado finiĝos Gideon?” mi diris ĉar el ĉiuj taskoj mi plej multe malamis ti’n ne pro plugado mem sed ĉar ĝi tutetendiĝis super niajn vivojn ĝis n ekzistis spaco por i’alia. Li plugis febre. Tagiĝon ka noktiĝon en frosto ka pluv li stis sur ter laboregante k ofte li pli damaĝis ol maldamaĝis teron. Tutbien estu tritika. Tutgrenuj stu plenplena de tritiko. Ni nur kreskigu sfiĉe da gren li diris ka n’stos riĉaj tal konstati tion. Mi ne povis elteni tinovan leĝon kiu tiom profitigis tritikumadon.

“Tuj kiam ni sfiĉe profitis foren n’iros Pru ka nenjam denove vidos ĉilokon” li diris.

“Mi n povas kompreni tion Gideon” mi diris al li. “Se v fierus pri bien mi komprenus. Sed ja ŝajnas tre strange ke v elspezas vian tutan tempon ka forton por bien kiel patrin por infan sed n amas ĝin. Stas kvaz patrin n amas sian infanon sed nur celas vendi ĝin.”

“Ja’s jen tiel Pru. Domne mi n amas teron. Nek m amas monon. Ne monon mem.”

“Nu kion vi ja’mas?”

“Meti miajn dentojn en ian duraĵon ka meĉi^[50] ĝin. Konkroludi ĝis ne restos er nek konk aliol mia. Sti reĝo de tuto ka sola pom sur branĉo.”

“Sed pro ki Gideon?”

“Ĉiam vi demandas ‘pro ki’. Ĉar mi naskiĝis tia ka m ne povas ali’ĝi.”

Ĉiam ni reven’s al ti.

“Gravas restigi ĝustajn regantojn por k’on ne ŝanĝu leĝon tal n’akiros sfiĉan monon.”

Stis kvaz land estis lia pupo kiu komplezu lin ka metu monon en lian poŝon.

“Kiuj stas ĝustaj?”

“Kiuj daŭrigas altan prezon de tritiko.”

“Sed malriĉuloj senmanĝaj volas malaltan prezon.”

“I ridetu k eltenu. I laboru. Mi laboras ĉu n?”

Jadi li laboris! Li konsistis el nur ostoj ka muskoloj ka kvankam li stis senkompata li taŭ ĉi’ stis senkompata al si mem.

Mi diris ĉu l subtenos Skviron dum elektotempo malgre kion diris Frno Dorabella.

“Ja’s mi n dubas ke m dev’s. Li havas multe da tritiko-kampoj nenjam li permesos malaltiĝon de prezoj.”

“Ka kiam vi ĉesos plugi?”

“Ne tal n’aĉetis domon ka krome havas monon enbanke.”

“Sed kiam n’elplugos tutan bienon escepte de herbej kiun ni b’zonas por bestoj vi nepre devos ĉesi.”

“Ne. Se ni n havos sfiĉe da mon mi komencos plugi arbaron.”

“Ho ve ve ve!” mi diras ĉar mi volis plori. Li n povus pli tristige pensi ol pr’arbar. Ĉar nun stos nenjam ripoz por ni ĉar tutarbar ĉirke bien apartenis al ni ka tie troviĝos labor senfina. Larmoj ruliĝis sur miaj vangoj ka m sentis in fridaj ka lantaj kiel frida krespuska mallumiĝo.

“Ki ĝenas cin?” diras Gideon. “Plor? Benu min jen kia virin! Komprenu knanjo ni laboras por stonteco.”

“Mi malfidas stontecon” mi diris. “Ĝ estas kia branpasteĉo kiun on donas al infanoj en Lullingford je Kristnasko. On eble ricevas ion sed plejofte nur moton. Ka s on ja ricevas ion veteblas dek kontre un ke ĝ n estas kion on volas ĉar kion on volas n estas en pasteĉo.”

“Jadi! Ki’araĉo da sensencaj vortoj! Stontec estas kia on faras ĝin.”

“Tutne!” mi diras. “Ĝi smilas bluan pejzaĝon kiun veturanto vidas je tagiĝo ka l ne scias ĉu ĝ estos agrabla kun bienoj kiuj sorigas fumon kiam sun sobas ka kun manĝo s on petas aŭ ĉu ĝ estos sovaĝa erikej kie l mortos pro malsato ka frido taŭ maten.”

“Do jen” diras Gideon “vi malsatas profride jen via problem. Vi b’zonas tason da forta te ka grandan teleron da terpoj ka lardo. K aŭskultu! Patrin domne batas pleton.”

Povra Patrin amis vesperon ĉar ŝi sopiris kompanojn. Ŝi diris ke tagoj lantegas en silenta dom ka ŝ estis timema ŝin timigis folifal aŭ knar de pordo. Ŝi multfoje petegis min forlasi plugadon ka rest’iom da tempo kun ŝi. Sed mi dev’s plenumi volon de Gideon do m elpensis komfortigajn rakontojn por ŝi pri tago kiam ni stos riĉaj kun geservistoj ka kuireja knabin ka sen porkoj. T’iomete feliĉigis ŝin sed balde ŝ suspiris ka skuis kapon.

“Malbaldege malbaldege Pru. Eble mi n ĝisvivos. Mi preferas ke nuna vivo plifaciliĝu kara. M abomenas gardi porkojn enarbare. Miaj povraj kruroj doloregas ka kiam mi sidiĝas reŭmamismaĵ atakas min. Ka porkoj senĉese disvagadas en akvo ka sekve miaj piedoj ĉiam malsekas. Mi preferas men da geservistoj stontece ka men da porkoj nuntempe. Mi preferas men da kompanoj tiam k iom pli nun. Ti okazos tre malbalde ka nenjel pli kontentigos ol loĝejoj en Paradiz. Ti’diru lin Pru. Diru al Sarn mia fil ke m preferas kelketon nun ka men en venontaj jaroj.”

“Ja’s mi diros al li Patrin ka v pensu pri tempo kiam ni ĉesos plugadi.”

“Sarn nenjam ĉesos plugadi. Aŭ se jes tamen li trovos alian laboron. Tia li stas li n povas ripozi. Li smilas viron pri kiu m aŭdis kiu rajdis senhalte trans landon por liveri timigan informon eluzante ĉevalojn k aĉetante novajn sole kun pens atingi celatan lokon. Ka l atingis ti’n ka diris informon sed lia mens estis jam fiksita ka l ne povis halti ka rajdadis senĉese senripoze kaŭriĝinte ka vipante ĉevalon tage ka nokte nenjen irante kun nenj’inform.

On diras ke l ankore rajdas. Mi diras al vi Pru ke stus pli bone multpli bone por ni k anke por li se mia fil Sarn stus naskita idiota ka ludus per koloraj ŝtonoj ka tredus fadenon tra lekantojn.”

Ŝ aspektis stranga starante tie en gregej kun siaj longa stango ka ruĝa ŝal ka buŝ tremanta k okuloj brilantaj kiel de profeto ka grandaj malgrasaj porkoj gruntadis ka fosadis ĉirke ŝ ka lago Sarn stis fon kvaz bluvitro ĉirke figur en kirkfenestro. Mi demandis min ĉu iam troviĝas porkoj en kirkfenestraj bildoj pri Erarinta Fil ka m ne povis n iomete ridi kompate pensante ke jen Erarinta Patrin^[51] ka kiom ni ĝojus s anke Gideon stus iomete malavarema.

“Pro kial vi ridas?” ŝi diras.

“Nur pens ke v estas Erarinta Patrin.”

“Mi n komprenas. Mi n povas kompreni n eĉ un el mi’aj du infanoj. Ho ve! Sed stas kruele Pru ke v ridas dum mi ploras.”

Povra Patrin! Fojfoje ŝ prave parolis. Ŝi trovis vortojn por mia propra plendo pri mondo kiu ridas kvankam mi ploras.

“Nu nu mi diros al Gideon” mi diris.

Jen un el strangaj cirkonstancoj de nia vivo ke m estas peranto kiu portas mesaĝojn de Patrin al fil. Ŝi n kuraĝis ekparoli nek fronti lian fridan ŝtalan rigardon.

Sekvamatene mi parolis kun Gideon. Kiel ĉiam li stis en kampo taŭ mi. Stis froste ka nebule tiel ke plugita ter smilis senbrilan spegulon aŭ lagon kiam ĉiel’ stas nube kovrita glima sed ne solida.

Kie froste stis ka sun brilis kampoj stis poluritaj kiel akvo de lago glimanta.

Gideon ka bovoj marŝadis lante aspektante nana solida obskura bildo en solecaj kampoj. Ti enmensigis en mi nigrajn figurojn el kverkligno ĉizitajn sur gablo-pintoj de kelkaj domoj en Lullingford ĉiam aspektantaj tre malhelaj kontre ĉiel’. Spiraĵo de bovoj ka vapor el korpoj staris ĉirk i k enfermis in tiel k’irante ti’n ka re’n i ’spektis ronda k aparta bildo pr’iu moviĝanta en kampovasto.

“Gideon!” mi diras “Patrin mave fartas. Ŝi b’zonas ripozon. Dungu knabon por prizorgi porkojn en arbar.”

“Knabon! Domne kiknabon?”

“Eble Tim de Muelisto. Li stas nur sepjara sed li povus gardi porkojn ka m donus al li manĝojn.”

“Ki! Manĝigi grandan sepjaran knabon ĉiutage en semajn escepte dimanĉojn? Ĉu v frenezas Pru?”

“Patrin stas tre trista ka nebone fartas. Ŝi b’zonas ripozon ka kompanojn dum taŭmortaj jaroj k iom da komforto.”

“Ĉu mi n laboras por ti? Ĉu ŝ n havos geservistojn ka ĉion bonan ka benkon en kirko ka veran porcelanon?”

“Ja’s! En stontaj jaroj se ŝ ĝisvivos. Sed eblas ke n. Urĝas jam nun.”

“De nenjo ŝ s’feras. Ŝi povas tutsenĝene vivi. Ŝi spiras bonan aeron dum ŝi gardas porkojn ka ŝ povas klini sin super fajr vespere por mildigi reŭmamismon.”

“Sed ŝi mornas knaĉjo. Ŝi volas min pl’ofta en hajm.”

“Nu v estos tie post fin de plugado.”

“Tre longa tago. Sed okazu ki ajn vi dev’s dungi knabon por prizorgi porkojn.”

“Dev’s dev’s? Kiel vi rajtas diri tion al mi? Mi stas mestro de Sarn.”

“Vi ne rajtas peli Patrinon al morto kiam ŝ estas olda ka s’feranta.”

Gideon celigis al mi tivelkigan rigardon.

“Eble” li diras tre lante k amare “eble v akceptos edziniĝi ka tiel estigi knabon por gardi porkojn. S iu akceptos cin.”

Li prenis tenilojn de plugil ka laŭiris sulkon. Longa rest en mansardo necesis por ellavi tivortojn sed potenco tiea ellavis in fine. Mi pardonis Gideonon ĉar li maldormis dum tiom da noktoj pro ŝafnaskiĝoj. En noktonigrec dum plejmallum de jar kiam koboldas li devis maldormi ka laboradi tutsola. Dum nebul ĉirkas lin kiel mortotuko ka frostaj ventoj kiel mortofrido ka neĝo flustras k aŭdiĝas kri ĉiflanke d arbar k ulul aliflanke ŝafgardisto devas maldormi kvankam plaĉaj agoj de tag estas jam falditaj k enŝrankigitaj ka komfortigaj sonoj k okupiĝ en dom ka gregej kvietiĝis ka fantomoj stas fortaj k amasigas sin per orienta vento ka norda ka nenju povas kontr’in. Do kiam Gideon amare parolis al mi mi nur pasigis pli da temp enmansarde. Stis agrable tie dum printemp alproksimiĝis k estis teler da primoloj surtable ka varma vent enblovis. Kiam venis april n’ankor plugadis ka m tiom kutimiĝis al ti ke m ne plu laciĝis ka m ĝuis ĝin ka plugante kantis al mi. Stis plaĉege laŭiri ruĝan sulkon dum soko forte entranĉis rigidan teron k arĝente brilis. Stis bele rigardi blumontetojn de Lullingford k inter i ka mi vidi kverko- ka lariko- ka salik-arbarojn burĝonantajn kvaz varma vento blovis el tie k elvokis foliojn. Ank estis agrable rigardi frugilegojn laŭvice sekvi miajn kalkanojn kvaze poluritaj per morelobros’ ka denove vidi foririntajn birdojn k aŭdi turdon kanti sovaĝe ka dolĉe ka vanelojn ŝanĝi sian vintran krion kontr i’pli varma. Nun stis violoj eltirendaj por vendi ka dafodandiloj en angul sub hederheĝo ka falditaj ruĝetaj burĝonoj kiel pugnetoj de beboj en pomarboj.

Patrin iom gajiĝis k iun tagon dum ni trinkis teon apud fenestro kun bukedo da kierantoj sur tabl ŝi diris – “Ni venigos teksiston.”

Mi spasme spiretis ka singultis. Patrin demandis ki ĝenas min.

“Nenjo nenjo. Sed kial ne dungiton de teksisto? Stus men koste.”

“Mi ŝatas plej bonan teksadon.”

Mi enreviĝis ĉar se Kester teksos por ni li devos veni en mansardon paŝi ti’n ka re’n ĉirke teksokadron rigardi tra mian etan fenestron alproprigi al si lokon tiel ke m poste havos lin tie por ĉiam. Tamen m ankor ne povis toleri penson ke l vidos min ka m argumentis por venigi dungiton de teksisto ĝis Gideon kredis ke m amas lin kvankam on diris ke l stas stulta ka krom ti li havas dek kvar infanojn. Sed Patrin surmetis siajn okulvitrojn ka rigardis min ka sorŝovis in ka rerigardis min ka metis in en ĝustan pozicion por rigardi trian fojon.

“Ni venigos teksiston” ŝi diris ka ti stis definitiva.

Sekvan tagon Jancis enkuris tutafliktite por diri ke Beguildy ’ntencas irigi ŝin al dungfoir je Majtago krom se Gideon povos malebligi tion. Ŝ eniris laktejon kie mi faris buteron ka ŝ diris – “O Pru juna ĝentleman’ revenis ka min l obstine deziregas tamen pli vere vin!”

Ŝ iomete subridis en mez de plorado.

“Ka Patro diras ke stu l aŭ dungfoir. Por tri jaroj Pru. Mi devos kontrakti kiel melkistin aŭ kuireja knabin tri jarojn se Gideon ne proponos edzinigi min nun.”

“Ne Gideon kara l obstinas pri plugado. Nenjo formovos lin de ti.”

“Sed mi n haltigus ĝin.”

“Vi stus plia buŝo por manĝigi. Ka se v malsaniĝus – ”

“Ne mi. Mi stas pli forta ol m aspektas.”

“N eblas taŭsc’i Jancis. Kiam on edziniĝas on komencas Blindulan Ludon kiu finiĝas on ne povas taŭsc’i kie. Ka s ekestos etuloj ki okazos pri mon kiun Gideon insistas nepre akiri?”

“Ho ve! Mi n povas elteni Pru. M elkore amas Gideonon k apartiĝ estos eble sama kiel nenjam renkontiĝi.”

“Nu diskutu kun Gideon.”

“Ka ĉu v enmetos vorton saĝece?”

“Ja’s m enmetos vorton. Sed kion li n farus por vi sia kara konato li n farus por mi kiu stas nur lia sklavigita fratin.”

Ĝuste tiam Gideon transpaŝis gregejon por preni buterlakton por porkoj.

Li staris en pordo de laktej ka laŭ mi’opini stis ne mirige ke ŝ amas lin ĉar en sia kitel ka kulot el ledo ka nigra kapo senĉapa k okuloj brilantaj al Jancis li stis pli bela vir ol on renkontus en eĉ dek komunumoj. Ka m pensis ĉirkerigardante laktejon ke ĝ estas kiel eble plej dezirinda loko por edziĝpeto. Sun enbrilis oblikve kvankam dum plimulto de tago laktej stis en ombroj. Malseketaj ruĝaj plankŝtonoj ka grandaj brunaj pelvegoj donis multan koloron al loko ka flavaj krem ka buter ka stakoj da fromaĝoj stis brilaj kiel ranunkoloj ka primoloj. Jancis bone harmoni’s kun i pro sia bela flava harar ka vizaĝo ruĝiĝanta kiam ŝi vidis Gideonon. Ŝi smilis rozon en sia ruĝeta rob. Eksterfenestre en ruĝete burĝonanta majarbusto turdo kantis. M enmensas ĉion tutklare ka stus tiel eĉ se ĝ n estus skribita en mia libro.

“Vi fru’s” diras Gideon.

“Ka bonvena?”

“Ho ja’s! Certe vi stas bonvena.”

Ŝi rigardis min petoleme kvaz petante permeson ka staris sur siaj piedpintoj por ke Gideon kisu ŝin.

“Mi havas informon” ŝi diras. “Bonan informon aŭ mavan laŭ vi’opinio.”

“Mia?”

“Ja’s Sarn Pejtro diras ke m dev’s – ”

Ŝi rigardis min kvaz senhelpa.

“Beguildy volas vend ĉi’nfanon Gideon. Kial ne rekte paroli? Li volas vendi ŝin al juna Camperdine por ties plezur.”

Jancis kaŝis vizaĝon enmane.

“Ka se ŝ rifuzos ŝi devos iri kiel kuireja knabin al Majferi k esti metiligita tri jarojn.”

“Ki! Vendi mian knabinon? Beguildy vendos mian knabinon? Domne mi volonte dronigos lin pro ti.”

“L ankor ne vendis ŝin Gideon.”

“Des pli bone por li.”

“Sed ŝ estos ligita tri jarojn laŭkontrakte en fora loko preter Lullingford.”

Gideon klinis sin ka fortiris ŝiajn manojn ka rigardis furioze ŝian vizaĝon.

“Ĉu v estas fidela al mi?” li diras. “Domne se v perdis vian himenon per juna Camperdine mi hakbuĉos lin. Ja’s! Ka vin mi strangolos!”

“Ne ne Sarn! Mi ne mi ne” ŝi krias. “Mi stas fid’la al vi Sarn ja vere.”

“Sed kion ŝi faru Gideon? Se ŝ n estos amoranto de junul ŝi devos foriri.”

“Mi ne pov’s toleri foriri.”

Ŝi denove ekploris. M’ atendis por ke Gideon parolu sed li diris nenjon.

“Ekzistas alieblo Gideon.”

Mi parolis kaĵole ĉar mi sci’s ke l dev’s decidi ne nur por si sed anke por ŝi. Eblis al li ĉitage elekti bonan vojon por ambaj. Alvenis un el oportunoj en vivo de Gideon kiam li povus elekti sian benon vojon d am ka feliĉaj tagoj kie kreskas pajgloj ŝlosiloj de ĉiel’ aŭ vojon de strangaj serpentumoj kie troviĝas terura malben malbeno kara kielsuĉas vivsangon.

Anke Jancis ŝajne rekonis ke vivoj iel dependas de ĉitimomento. Ŝi klinis sin ka kisis lian manon ka diris per milda raŭka voĉo – “O estu mi’amanto Sarn!”

Gideon eligis ian ĝemon.

“Mi scias kien vi trenas min Pru” li diris “kun okuloj tiel fikse turnitaj al mi. Vi sobtrenas min al malriĉo ka perdo de ĉi’ pri ki mi rev’s.”

“Mi laborus duoble knaĉjo” mi diris.

“Kiel utilus? Vi ja bone scias ki okazus. Ĉu vir povus agi alie kun tibelulin kiel edzin? Buŝoj plenigendaj! Buŝoj plenigendaj!

Nenjam nenju luksa domego nek geservistoj nek benk en kirko.

Nenjom da mon por vi. Nenju ĉasbal por Jancis. Nenja saluton-miĝojas- revidi-vin inter junkroj por mi. S iam ni gajnus monon ti stus nur post jaroj ka jaroj. Ni perdus domon ka lante laborus ka formanĝus ĉion lukritan. Vir kun edzin ka famili nenjam prosperas. Li dev’s taŭe gajni monon.”

“Sed knaĉjo ĉu v n pli bone laborus se v estus feliĉa k anke Jancis feliĉus?”

“Nu ne. Feliĉo ka pigrem ĝemelas. S on volas labori on dev’s esti nek morna nek gaja. On dev’s pensi nur pri labor ka nenj alia. Plue se m nun prenus Jancison spite de dezir de juna Camperdine li mem kontrestarus min k incitus junkraron kontre min. Ne grave ki tiel amfrenezigis tiviron ti nun stas fakto ka n’dev’s gardi nin.”

Li rigardis Jancison suspekteme ka ŝ perokule petegis min klarigi ĉion. Sed tion mi n povis. Mi faris multon por Jancis sed ĉiti’ stus troa. Ĉar mi timis ke se m ion dirus rakont atingus Kesteron Woodseaves. Jancis jam promesis ke nenju scios krom s urĝe necesos informi Gideonon. Do m silentis ka m ne povis kredi ke gravis ĉar parol nur prokrastus agojn ka Beguildy jam decidis pri Jancis ka se n estus juna skvir stus aliul. Stis plej dezirinde ke Gideon decidu unfoje por ĉiam ka s l ĝustelektos li ka Jancis povos nupti ka Beguildy ne plu povos fari aliajn planojn.

“Vi nur kurtan tempon prokrastus riĉiĝon Gideon” mi diris.

“Ne. Ni prokrastus ĝin por ĉiam. Plej bon’estos prokrasti nupton. Ni ’tendos trijare. Ti donos al ni tempon por ŝanĝi ĉion. Kvankam mi n volas prokraston.”

L eksilentis ka rigardis Jancison. Mi povis vidi sopiron en lia vizaĝo ka l forte tremis. Stis strange vidi tian fortegulon tremi kiel virin kiu ĵus vidis fantomon.

Li komencis paŝi al Jancis ka m komencis eliri ĉar mi kredis ke l ĉirkebrakumos ŝin ka ĉi’ stos bona. Sed subite li murmuris – “Ne ne!” ka retiris sin. Post ti li diris – “Vi n havus robon el saten por danci ĉe ĉasbal Jancis. Vi tion b’daŭrus.”

“Ja’s.”

“Nu se v estos melkistin aŭ i’alia vi sopiros ĝin samkiel mi. Trijar n estas longa. Taŭ trijar plugter produktos bone por rikolti kion ni semis.”

“Ke kara Di malpermesu!” mi diras.

Gideon ekfuriozis kvankam mi nenjam povis diveni kialon k ekkri’s – “Kial ti do? Kial ti? Mi plene kontentas rikolti kion mi semis.”

“Sed ne malbenon Gideon? Ne se temas pri malbeno kara pri kiu mi legis en libro pruntita al mi de Vikari’. Knaĉjo vi n volas inter tritiko tion ki kreskas en infer?”

“Ki ajn ĝ estas” li diras “se m semos ĝin ka ĝ portos al mi kion mi volas mi bonvenigos ĝin.”

Venis softa plorsingulto de Jancis ka kiam mi rigardis ŝin mi vidis preter ŝi’ora kapo printempan tagon tutnubkovritan ka dornarbon batiĝi de subita vento.

“Plejbonus hajmoniri mia kara” mi diras.

“Pretiĝas tempesto.”

“Mi venos dimanĉe ka diros al via paĉjo kion m opinias pri li” diris Gideon.

“Ne ne kolerigu lin!”

“Kial gravas al mi lia koler?”

“O!” ŝi kri’s “ĉi’ stas kiel mi n volas. Kial on ne povas vivi trankvile ka pacame? Kial vi dev’s tiom obstini Sarn? Aŭdu venton leviĝantan! Mi taŭsentas mavon.”

Ŝi denove ekploris kaŝante vizaĝon per taŭtuko.

“O mi volis elsendi invitojn k esti anoncita en kirko” ŝi diris samkiel taŭe ŝ kutimis diri “O mi volis ludi Verda Gruzo”.

Gideon subite ĉirkeprenis ŝin ka kisis ŝin sed li n ŝanĝis sian decidon. Kiam li decidiĝis nenjo povis ali’gi lin.

“Mi devas foriri” ŝi diris. “Venu por adiaŭi min Sarn.”

Dum i eliris mi vidis ŝin tordi manojn k aŭdis ŝin diri – “O mi vidas senluman vojon kiu sobas en lagon. Ka sun estingiĝas. O Sarn ne d’vigu min laŭiri tivojon!”

Ka post minuto ŝ malaperis kiel fantom en sovaĝan senluman ŝtorman arbaron.