de I-LO en Tarnovo
Materialoj por geliceanoj
LIBRO DE L’ HUMORAĴO
Aŭtoro: Paul de Lengyel
©2024 Geo
I-LO en Tarnovo
|
La Edukada Servo de I-LO en Tarnovo
Materialoj por geliceanoj |
LIBRO DE L’ HUMORAĴOAŭtoro: Paul de Lengyel |
©2024 Geo
|
| La Enhavo |
– Vi donacis cigartranĉilon al Luciano? Li ja ne estas fumulo.
– Ĝuste tial; ĉar tiu cigartranĉilo estas tute difektita.
La juĝisto (AL JUĜOTO): Ĉu vi edziĝis?
La juĝoto: Ne, mi estas fraŭlo.
La juĝisto: De kiom da tempo?
La kuracisto: Ĝoju, sinjorino, en la stato de via edzo okazis mirinde bona ŝanĝo.
La sinjorino: Ĉu li ne mortos?
La kuracisto: Ne, li baldaŭ resaniĝos… Sed… Ĉu vi ne ĝojas?
La sinjorino: Jes, mi ĝojas. Sed vi tiel certigis min hieraŭ pri lia tre baldaŭa morto, ke pro tio mi vendis ĉiujn liajn vestojn.
La pentristo: Mi volonte aŭdus vian opinion pri mia nova pentraĵo.
La rigardinto: Sincere mi povas diri, ke ĝi ne estas ŝatinda.
La pentristo: Jes, mi scias, ke ĝi ne estas ŝatinda, tamen mi dezirus ĝin aŭdi.
La malliberejestro demandas krimulon, antaŭ lia ekzekuto, ĉu li deziras, ion.
– Nu, – diras la morte kondamnito – mi volonte manĝus persikojn.
– Persikojn! Sed ni estas en januaro! Ili malbaldaŭ maturiĝos.
– Ne estas grava; mi atendos.
aŭ: Okazaĵo en la Muzeo
En la vespero.
En la mateno de l’ sekvinta tago.
Riĉega bankiero veturis unu fojon per fiakro kaj donis unu frankon kiel trinkmonon al la fiakristo. Li malkontente diris al la riĉegulo:
– La filo de via moŝto havas la kutimon ĉiam kvin frankojn donaci…
– Ho, mia bona, – respondis la bankiero, – li povas tion fari tre facile; li havas riĉegan patron.
– Ha, via grafa moŝto, vi estas tie ĉi, en la ĉefurbo? Kaj en tia malnova, eluzita vesto!
– Kial ne? Estas io tre komforta portadi ĝin, kaj en la ĉefurbo neniu konas min.
– Sed vi ĝin portadas ankaŭ hejme.
– Nu, kial ne’? Hejme ja ĉiu min konas.
– Kial vi ploras? – demandas la sinjoro la ĉambristinon.
– La sinjorino diras, ke mi ŝtelis dek du kulerojn arĝentajn.
– Ĉu tio ne estas vera?
– Ho ne, sinjoro, – respondas ŝi, – unu jam delonge mankis el la dekduo.
La barbiro razas sian vilaĝan klienton per malakra razilo.
La kliento toleras tion iom da tempo, sed fine demandas:
– El kio estas fabrikita tiu ĉi razilo?
– El ŝtalo.
– Ha! nun mi komprenas, kial miaj okuloj vidas fajrerojn.
Ekzekutisto akompanas la kondamniton al la eŝafodo.
La vetero estas abomena: falas grandega pluvo.
– Kia vetero! – ĝemas la kondamnito.
– Ĉu vi plendas pri tio? – rediras malĝentile la ekzekutisto.
– Pripensu, ke mi devos ankaŭ reveni.
– Kial vi intencas vendi vian fortepianon?
– Pro manko de loko.
– Vi havas tamen vastegan loĝejon.
– Jes, sed ĝi ne estas sufiĉe vasta por savi min de l’ ludado per fortepiano.
Edzecmakleristo: Se tiu ĉi sinjorino ne plaĉas al vi, mi tre proponas la du fratinojn Durand. La pli juna estas efektiva ĉarmulino kaj havas doton da 20.000 frankoj. La pli maljuna havas 40.000 frankojn, sed ŝi havas unu ĝibon.
La edziĝonto: Ĉu ne ekzistas ankaŭ tria fratino Durand kun du ĝiboj?
– Vi havas, edzeto, tre malbonan kutimon: vi ĉiam parolas en via dormo.
– Estas tre ĝuste. Mi ja ne povas paroli dum la tago.
– Ĉu estas vere, ke vi intencas vojaĝi en Afrikon?
– Jes.
– Kial nun? kun tiu ĉi infera varmo, kiam eĉ en la ombro estas varmeco de 32 gradoj.
– Ĉu mi devos iradi en la ombro?
La instruisto: Fungojn oni trovas precipe en ombraj, malsekaj lokoj…
Knabo: Ha, nun mi komprenas, kial ili havas figuron de pluvombrelo.
– Diru, najbaro, kiom kostis la nova fortepiano, kiun via edzino aĉetis?
– Mian hejman trankvilecon.
Arbaristo:… La urso estas ja la plej danĝera besto. Se ĝi persekutas iun, li devas nepre morti. Se li forkuras, post li kuras ankaŭ la urso; se li rampas sur arbon, post li rampas ankaŭ la urso; se li saltas en akvon kaj penas sin savi naĝante, post li naĝas ankaŭ la urso…
Aŭskultanto: Kaj se oni sin kaŝas?
Arbaristo: Tiam kaŝas sin ankaŭ la urso.
– Ĉu vi efektive ne edziĝos je fraŭlino Terezio? Ŝi estas ja riĉa, kaj ankaŭ ne malbela.
– Sed ŝia estinteco…
– Mi certigas vin, ke ŝia estinteco estas senmakula kaj pura.
– Ho, amiko, tion mi kredas; sed ĝi estas tre longa.
La pastro: Ĉu vi ne hontas? Ne labori dum la tuta tago!
La mallaborulo: Ho jes, mi hontas.
La pastro: Kial vi tamen ne laboras?
La mallaborulo: Ĉar honti estas io pli facila ol labori.