Patrino, kiam vi ternas, kien malaperas la terno, kiun vi ĵus eligis?

– Ĝi iras en la aeron, mia filo.

– Kaj se pro ia kaŭzo ĉesiĝas la terno?

– Mi ne scias, mia filo. Lasu min trankvila.

– Diru, ĉu ĝi reiras tien, de kie ĝi komencis elveni?

– Estas eble. Sed nun eliru kaj ludu ion..

– Je tia okazo vi devas ĝin alifoje elterni; ĉu ne vere?

– Verŝajne…

– Ĉu vi ne ternos plu, kiam vi estos elterninta ĉiujn viajn ternojn enhavataj en via korpo, aŭ ĉu vi ricevos novajn ternojn?

– Vilhelmo, ne turmentu min per viaj demandoj. Mi diras al vi, eliru…

– De kio devenas la terno?

– Mi ne scias… Vilhelmo mia, jam… – 

– Kio kaŭzas, ke iuj homoj, kiam ili ternas, diras ”hap-ci”, kaj aliaj ”hap-cu”?

– Vilhelmo, se vi ne eliros tuj…

– Mi tuj eliros. Patrino mia, Petro diris, ke, se mi donos al li moneron, li ternos per sia orelo. Ĉu tio estas kredebla?

– Ne, tio ne estas ebla.

– Ĉu vi certe scias, ke tio ne estas ebla?

– Jes, mi certe scias. Sed nun ne demandu plu, ĉar…

– Kiu klarigis vin pri tio ĉi?

– Pro la ĉielo! mia filo, silentu!

– Kara mia patrino, en kio konsistas la terno?

– Vilhelmo, se vi eldiros eĉ unu vorton…

– Kio okazos, se mi eldiros ankoraŭ unu vorton? Ĉu vi volas terni?

Vilhelmo senprokraste sciiĝis pri ĝi. Li plore ekkriis pro ricevo de ŝatinda vangofrapo.