La temoj elektitaj de Allan Kardec por la verkado de lia lasta libro estas vibraj kaj kondukas al demandoj, kiuj devas preni parton en la konstantaj rezonoj de la sinceraj adeptoj de Spiritismo, kiuj havas la firman decidon sin mem renovigi kaj kunlabori por la konstruo de pli bona mondo, gloro al kiu ni estas vokitaj en ĉi tiu Tria Jarmilo.

La libro estas dividita en tri partojn: La Genezo, La Mirakloj kaj La Antaŭdiroj.

En La Genezo, disetendita en 12 ĉapitrojn, estas pritraktataj temoj rilataj al la ekzisto de Dio, al la bono kaj malbono; al la ekesto de la Universo, de la Tero, de la materiaj elementoj kaj al ĉeesto de la spiritaj estuloj en nia planeda lernejo. Tio signas la unuiĝon de la scienco kun la spirito, kaj laŭ la vortoj de la kodiganto, skribitaj frontpaĝe de la verko: La Scienco estas vokita starigi la Genezon laŭ la leĝoj de la Naturo.

En La Mirakloj, dividita en tri ĉapitrojn, la temoj koncernas la ekziston de la mirakloj, de la fluidecaj elementoj kaj same la analizon de la tiel nomataj mirakloj de la Evangelio, ĉe kio ekzameniĝas la oftaj momentoj en kiuj Jesuo ĉiujn mirigis per fenomenoj tiuepoke neklarigeblaj.

Ĉi tie ni transkribas la jenajn vortojn de la liona majstro: Dio pruvas sian grandecon kaj sian povon per la neŝanĝebleco de siaj leĝoj, ne per ties nuligo.

Kaj fine, en La Antaŭdiroj, konsistanta el tri ĉapitroj, la temoj kunportas profundan introspektecon al ni ĉiuj, spiritistoj sindonaj al la celo renovigi tiel sin mem kiel nian planedan lernejon. Ĝuste pri tio la estimata Kodiginto pridiskutas la antaŭdirojn ekzistantajn en la Evangelio kaj tiujn alportitajn de superaj misiuloj de la Spirita Mondo, temantajn pri la novaj tempoj. Kiu estas la rolo de la tiam naskiĝanta doktrino? Fidi al la Kreinto kaj al la laboro planita de la Supera Mondo ne estas nura afero pri kredkonfeso, sed pri inteligenteco kaj komuna saĝo, laŭ tio kion ni perceptas.

Tiu fina kaj tria parto de la lasta libro de la kodigado, ĝuste prezentanta rezonojn pri la antaŭdiro, ke la tempoj estas alvenintaj, unu jaron antaŭ la reveno de Kardec al la spirita vivo, fermis per ora ŝlosilo la ellaboradon de la kodigado, signalante la komencon de fazo, en kiun ni eniris kaj ĉe kiu ni devas konsciiĝi pri nia kondiĉo de eternaj spiritoj, kvankam aljungitaj al forpasemaj situacioj, sklavigitaj de deziroj kaj malbonaj kondutoj tute forlasendaj.

La unua kaj ĉefa standardo de Spiritismo, la renaskiĝinta Evangelio, estas la AMO. Kaj la ĉefa vojo por ĝia disfaldo estas la interna memrenoviĝo, la morala-spirita renoviĝo. Danka glorkanto al la vivo kaj al nia kondiĉo de estuloj de Dio destinitaj al la feliĉo kaj al la perfektiĝado.

Neprokrastebla la studo de ĉi tiu fundamenta verko – LA GENEZO – al ĉiuj kiuj prenis sur sin la spiritisman idealon.

Tiuj kiuj ne studas Spiritismon fariĝas marionetoj kaj fanatikuloj, facile regataj de la malsuperaj interesoj de enkarniĝintoj kaj elkarniĝintoj. Ili estas tiuj kiuj ravlogiĝas de la mediumeco, kiuj eldiras erarajn kaj malseriozajn konceptojn, kaj sin opinias spiritistoj, kiuj multajn jarojn laboris ne donante sin al la propra renoviĝo kaj, post tuta laborvivo ene de spiritisma centro, ankoraŭ sentas sin seniluziiĝintaj kaj malplenaj, transigante la kulpon de sia spirita nekompetenteco al la Spiritisma Doktrino, al la spiritismaj domoj kaj al la gekunuloj kun kiuj ili dividis longajn jarojn da komuna laboro.

Same kiel ni agas rilate ĉiun seriozan studobjekton, la studo devas efektiviĝi laŭ du laborlinioj: unu koncernas la individuan studon kaj la alia la spiritisman grupan studon.

Per la individua studo – pli poste ni prezentos kelkajn sugestojn ĉe la ekzemplado pri la studo de iu temo – ni havas la okazon traesplori la verkon laŭ nia studritmo kaj kompreno, “interparolante” kun la libro, legante kaj relegante tiomfoje kiom necese, analizante, rezonante, pripensante pri la vortoj kaj konceptoj studataj, farante opinion kaj personan vidpunkton pri la demandoj tie trovataj. La parto kiun ni disvolvos ĉe individua studado ne estos esplorata en la grupa studado. Ni devas konstrui la bazon de la spiritismaj intruoj en nia menso, per konstanta kaj rafinita studo, sen malkuraĝo aŭ mallaboremo, sen malbonvolo aŭ fiera opinio, ke ni jam sufiĉe scias – vera eraro kaj terura danĝero –. Per tia bazo ni estos pli bone preparitaj por serĉi pli efektivan klarvidecon en la kolektiva studo de la spiritismaj tezoj.

La studo devas komence centriĝi en la propra verko, kun medito pri la elmontrataj ideoj, profitante la didaktitan strukturon proponitan de Allan Kardec pri la temoj, ĉiam komence de la malpli granda al la pli granda premiso, konstruante lernkondiĉojn por la simplaj ideoj ĝis la momento, kiam oni alfrontos tiujn pli kompleksajn kaj polemikajn.

Ni ne forgesu, ke al la sincera kaj sindonema spiritisto la individua studo estas esenca; tamen ĝi estas nesufiĉa por konstrui firman kaj solidan bazon de la vera laboranto por la Kristo.

Tiuj kiuj nur individue studas nian doktrinon, forirante el la frata kontakto kun la samdoktrinanoj kaj samdoktrinaninoj, evitante diskuti ĝiajn konceptojn ĉe la klara lumo de grupa analizo, estas la plej orgojlaj kaj vantaj, juĝantaj sin povosciaj pri Spiritismo, defendantoj de la doktrina pureco; tiuj kiuj alportas al la spiritisma movado ĉiajn politikajn altrudojn kaj uzas malnoblajn kaj bedaŭrindajn rimedojn por havigi al si povon kaj superregi aliajn. Menso plena de kulturo, tamen misgvidata, povas pli malbone efiki ol la manko de scio. La disperdoj estas pli grandaj, la malutiloj al personoj kaj al la grupoj estas pli profundaj, kaj pli ofendas la korojn.

Estas necese partopreni en la spiritismaj studgrupoj, kie oni respekte kaj fratece esprimas kaj diskutas la diversajn vidpunktojn, sen deziro pri superregado de ideoj kaj interpretoj. Kiam la plej diversaj personoj aktivantaj en la laborema “abelujo”, kiu estas la spiritisma centro, kunvenas por kolektive studi la instruojn de Spiritismo, kiam ĉiu kunlaboranto portas sian sperton kaj sian personan komprenon, ekvidiĝas en la grupo, ke la kolektiva intereso superstaras la individuan; la ideoj klariĝas; la interpreto ampleksiĝas kaj plilarĝiĝas, forviŝante la dogmojn kaj miskomprenojn; tiam ĉies opinio devas esti respektata kaj la plej klarvidaj ne instruas, sed, jes, helpas al la samideanoj kaj samideaninoj konstrui la propran lernadon. Tio estas la eduka kaj renoviga propono de Jesuo.

Estos pli bone se la spiritisma domo ebligos diversajn kunvenojn, konsidere al la neceso pri horaro kaj precipe aplikante variajn metodojn kiuj permesu atingi la celon havigi konon kaj komprenon al ĉiuj ĝiaj adeptoj. Komprenante tamen la malfacilaĵojn rilatajn al la nombro da kunlaborantoj kaj grandecon de la grupoj, ni scias, ke ni devas adaptiĝi al la cirkonstancoj. Sed tio neniam estu obstaklo por ke iu ajn institucio ne havu eĉ unu studkunvenon.

Rilate la spiritistojn, ili devas plejmulte strebi kaj provi partopreni en la kunvenoj, ĉar kontraŭe ili povos fariĝi neproduktivaj kaj senpreparaj por kontentigi la homamason alvenantan por serĉi konsolon kaj klarigon pri sia vivosperto. Cetere tiuj povos fariĝi senpreparaj por kontentigi eĉ siajn proprajn bezonojn. Ni konstante rimarkas la torenton da spiritistoj, kiuj plendas pri siaj malfacilaĵoj: kelkaj forlasas la barkon de la kristana servado; aliaj estas deprimitaj; aliaj priploras kaj bedaŭras la barojn de la vojo... Ne erariga signo, ke ili ankoraŭ ne komprenis la atingpovon de la spiritisma revelacio kaj ties implicajn rezultojn en la vivo de la homoj favorataj de ĝia renoviga blovo. Certe la nura studado ne havigas al ili komforton kaj konsolon, sed la laboro kune kun la plej bona preparo de la laboranto ebligas pli ampleksajn ekflugojn, donante al la servanto la kondiĉon esti fidela soldato en la armeoj de la bono kaj de la amo, komandataj de nia Majstro Jesuo.

Se eblas fari liston de aktivecoj por la studo de la Spiritisma Doktrino, ni povas sugesti, ke oni kreu kunvenojn uzante malsamajn metodojn.

Ekzemple, en kelkaj institucioj jam kunekzistas pluraj stud-kunvenoj, kiuj alprenas malsimilajn formojn, kiaj:

● Studrondoj, ĉe kiuj la lernado baziĝas sur la sinsekvo de la studata verko, privilegiante la fundamentajn verkojn de la kodigado. Tiamaniere, oni studas LA LIBRON DE LA SPIRITOJ demandon post demando; LA EVANGELION LAŬ SPIRITISMO laŭ la ordo de la ĉapitroj kaj paragrafoj, kaj tiel plu. Tiel, la studantoj ekkonas la intimecon de la libro kaj alproprigas al si la sciofonton elpensatan de la aŭtoro. Alia avantaĝo kuŝas en la fakto, ke per tiu metodo oni preferas ĉerondtablan studon kaj ĉiuj povas laŭvole sin esprimi. En ĝi partoprenas la prezentanto, kiu prezentas la temon kaj stimulas la diskutojn. Ĉirilate ĝi diferenciĝas de la Sistema Studado de La Spiritisma Doktrino (ESDE)^[9];

● Publikaj studkunvenoj, per kiuj oni disvolvas aron da temoj kaj oni proponas studojn kaj prelegojn ilin pliakcentantajn. Per tia metodo oni povas enkonduki kursojn, aŭ elekti la centran temon, kiu ĉiam estos celo de la parolantoj. Elvolvante la temon per tia elekto, la parolanto priesploros diversajn verkojn de malsamaj aŭtoroj, komparante opiniojn kaj konkludojn kaj riĉigante la konon pri difinita lernobjekto. Tiakondiĉe, oni studas temojn pri reenkarniĝo, mediumeco, familio, ktp;

● Publikaj kunvenoj specifaj por la studado de difinitaj verkoj, similaj al la studrondoj, sed malsamaj en tio, ke oni kalkulas je preleganto, kiu elvolvas kaj komentarias la temon laŭ la lernoĉambra ordinara stilo. Eblas al la ĉeestantoj fari komentojn, tamen la pli formala karaktero de la kunveno iom malpliigas la intervenojn. Sed tio ankaŭ gravas, ĉar estas multaj personoj kiuj sentas sin pli komfortaj meze de la publiko, sub garantio de diskreteco, dum aliaj preferas la metodon instruanto-lernanto;

● Sistema Studado de la Spiritisma Doktrino, laŭ lernokajeroj, ĉeronde de tablo, uzante bone ellaboritan lernomaterialon. Ni havas al nia dispono la lernokajerojn de la Brazila Spiritisma Federacio, de la Spiritisma Federacio de São Paulo^[10], kaj aliajn kursojn laŭ la sama sistemo, libroforme publikigitajn de kelkaj eldonejoj. Ekzistas bonkvalitaj publikaĵoj, el kiuj oni povas elekti iun ajn. Oni zorgu fari analizon de la lernokajeroj aŭ libroj, por ke la elekto celu verkojn pritraktantajn bazajn demandojn de la Doktrino, evitante tiujn, kiuj prezentas polemikajn temojn, iel gvidante la opiniojn de la studantoj.

Kio plej disvastiĝas kaj havas la aprobon de nia ĉefdomo, tio estas la lernokajeroj de FEB, kiu cetere realigis, antaŭ nelonge, kampanjon por ke ĉiuj brazilaj spiritismaj grupoj starigu ESDE-studgrupojn ĝis la jaro 2010. Temas pri metodo jam ĝenerale akcepita kaj kiu kunportas sennombrajn utilojn, stimulanta la studon kaj la kritikan analizon de la partoprenantoj. Ĝi ne utiligas la prelegrimedon, sed la gvidan legadon kaj konstantan partoprenon de ĉiuj por la kolektiva ellaborado de la konkludoj.

Ĉiaj supre menciitaj metodoj kaj aliaj eventuale uzataj en la institucio reprezentas flamon de amo kaj sincereco, kiun oni ekbruligas en la grupo.

Finante ĉi tiun parton ni atentigas, ke la grupa studado ne forigas la individuan studon.

Tiuj, kiuj ĉe la samideanoj kaj samideaninoj nur studas en grupo, multe lernas kaj pli kleriĝas, sed mankas al ili pli larĝa kritiksaĝo, ĉar ili fariĝas pli facile influataj kaj inklinaj absorbi jam pretajn aliulajn ideojn. La komenca bazo, kiun la individua studado estigas al la studanto, permesas al li pli bonan profiton kaj disvolvas lian kritiksaĝon, kiu, ĉe lia partopreno en studgrupo, naskas ian sankondutan kaj motivigan diskutkampon. Tiuj, kiuj partoprenas nur en la kolektiva studo, povas partopreni en la grupo de la “ŝajne bonaj” kaj seniniciatemaj, ĝenerale konsentemaj kun la pli studemaj kaj pli parolkapablaj. Tiuj treege plibonigas sian potencialon, sed tamen ne evitas misinterpretojn, kiuj ne postrestus ĉe pli saĝa vidpunkto. La punktoj ĉi tie specife konsiderataj iel kaŭzas malpli da problemoj, tamen kunportas tian eblecon.