Dum pluraj minutoj ili ĉiuj staris rigardante la nigran makulon sur la kanvaso de la Magia Bildo, tute ne komprenante kion ĝi signifas.

“Eble ni demandu la malgrandan Palruĝan Urson pri Ozma,” sugestis Trot.

“Pŝa!” diris Buton-Brilo, “li nenion scias.”

“Li neniam eraras,” deklaris la Reĝo.

“Li eraris antaŭe, certe,” diris Betinjo. “Sed eble li ne eraros denove.”

“Li ne havos oportunon,” grumblis la Reĝo de la Ursoj.

“Ni aŭdu kion li diros,” diris Doroteo. “Ne malutilos demandi al la Palruĝa Urso kie estas Ozma.”

“Mi rifuzas permesi ke vi demandu al li,” deklaris la Reĝo per malplezura voĉo. “Mi ne intencas lasi ke mia malgranda Palruĝa Urso denove insultiĝu per viaj malsaĝaj duboj. Li neniam eraras.”

“Ĉu li ne diris ke Ozma estas en tiu truo en la tero?” demandis Betinjo.

“Jes; kaj mi certas ke ŝi estis tie,” respondis la Lavenda Urso.

Ĉifoneroj ridis moke kaj la aliaj vidis ke ne utilas disputi kun la obstina Reĝo de la Ursoj, kiu evidente plene fidas sian Palruĝan Urson. La Sorĉisto, kiu scias ke kutime oni povas plene fidi magiilojn, kaj ke la malgranda Palruĝa Urso povis respondi demandojn per ia rimarkinda magia kapablo, kredis ke estas saĝe pardonpeti al la Lavenda Urso pro la malkredo de liaj amikoj, kaj samtempe li urĝis la Reĝon konsenti demandi la Palruĝan Urson denove. Kuknjo kaj la Ranulo ankaŭ petegis la grandan Urson, kiu fine akceptis, kvankam iom malgracie, denove provi la saĝon de la malgranda Urso. Do li sidigis la malgrandan sur sian genuon kaj turnis la krankon kaj la Sorĉisto mem faris la demandon per tre respektoplena voĉtono.

“Kie estas Ozma?” estis lia unua demando.

“Ĉi tie, en ĉi tiu ĉambro,” respondis la malgranda Palruĝa Urso.

Ĉiuj ĉirkaŭrigardis la ĉambron, sed kompreneble ili ne vidis ŝin.

“En kiu parto de ĉi tiu ĉambro ŝi estas?” estis la sekva demando de la Sorĉisto.

“En poŝo de Buton-Brilo,” diris la malgranda Palruĝa Urso.

Tiu respondo surprizegis ĉiujn, vi povas certi pri tio, kaj kvankam la tri knabinoj ridetis kaj Ĉifoneroj kriis “Hura!” moke, la Sorĉisto ŝajne kontempladis la aferon tre pensoplene.

“En kiu el la poŝoj de Buton-Brilo estas Ozma?” li baldaŭ demandis.

“En la maldekstra poŝo de la jako,” diris la malgranda Palruĝa Urso.

“La Palruĝa freneziĝis!” kriis Buton-Brilo, rigardante forte la malgrandan urson sur la genuo de la granda urso.

“Mi ne certas pri tio,” deklaris la Sorĉisto. “Se montriĝos ke Ozma vere estas en via poŝo, sekve la malgranda Palruĝa Urso parolis veron kiam li diris ke Ozma estas en tiu truo en la tero. Ĉar tiutempe ankaŭ vi estis en la truo, kaj kiam ni jam eltiris vin el ĝi la malgranda Palruĝa Urso diris ke Ozma ne estas en la truo.”

“Li neniam eraras,” asertis la Reĝo de la Ursoj, firme.

“Malplenigu tiun poŝon, Buton-Brilo, kaj ni vidu kio estas en ĝi,” petis Doroteo.

Do Buton-Brilo metis la enhavon de la maldekstra poŝo de sia jako sur la tablon. Montriĝis ke estas supro de turbo, iom da ŝnuro, malgranda kaŭĉuka pilko kaj ora kerno de persiko.

“Kio estas tio?” demandis la Sorĉisto, prenante la kernon de la persiko kaj zorge ekzamenante ĝin.

“Ho,” diris la knabo. “Mi gardis tion por montri ĝin al la knabinoj, kaj poste mi forgesis ĝin. Ĝi estis en sola persiko kiun mi trovis en la fruktarbaro antaŭ longe, kaj kiun mi manĝis dum mi estis perdita. Ĝi aspektas ora, kaj mi neniam antaŭe vidis tian kernon de persiko.”

“Nek mi,” diris la Sorĉisto, “kaj tio suspektigas.”

Ĉiuj klinis sian kapon super la oran kernon de persiko. La Sorĉisto plurfoje turnis ĝin kaj poste elprenis sian poŝtranĉilon kaj disapartigis la kernon.

Kiam la du partoj disfalis palruĝa, nubeca nebulo fluis el la ora kerno de persiko, preskaŭ plenigante la grandan ĉambron, kaj el la nebulo formo ekaperis kaj stariĝis apud ili. Tiam, dum la nebulo fadis, dolĉa voĉo diris: “Dankon, amikoj!” kaj antaŭ ili staris ilia bela knabina Reganto, Ozma de Oz.

Ĝoje kriante Doroteo rapidis antaŭen kaj ĉirkaŭbrakumis ŝin. Ĉifoneroj gaje transkapeniĝis multefoje tra la tuta ĉambro. Buton-Brilo fajfis pro mirego. La Ranulo deprenis sian altan ĉapelon kaj riverencis antaŭ la bela knabino kiu liberiĝis el sia sorĉiteco tiel surprize.

Dum kelka tempo neniu sono aŭdiĝis krom la mallaŭta murmurado de ĝojego kiu venis de la mireganta grupo, sed baldaŭ la grumblo de la granda Lavenda Urso plilaŭtiĝis kaj li diris per triumfa tono:

“Li neniam eraras!”