***

Kaj denove martas spite al desper'.
Mia amiko, kiel vi fartas
Ie sur la Ter'?
Ĉirkaŭ ni pasioj bobelas,
Ĉirkaŭ ni nescioj ribelas,
Sed varmigas korojn espere
Marta harmoni', do diru:
Ĉu ankaŭ vi – kun ni?

Estas nun karesoj ĉe l'raporta pint'.
Mia amiko, multis promesoj
Ankaŭ en pasint'!
Do, en la momento decida,
Rampu for el kvieto sida.
"Onklo diras, do, – onklo faros!" –
Vana opini', do, diru:
Ĉu ankaŭ vi – kun ni?

Urĝa en realo staras la problem', –
Mia amiko, – flugo aŭ falo –
Vi elektu mem.
Via voĉo kaj mia voĉo
Kunu en aprob' kaj riproĉo.
Ĉiuj kune por la voĉ' komune
Sonu en uni'! Respondu:
Ĉu ankaŭ vi – kun ni?

***

Jen – land' venenita, sopira socio,
Tusanta en ŝlim' de elasta moralo.
Kliniĝis, veninta pro tim' aŭ racio,
Ĉe sankta pordego de la katedralo.
Jen – knaboj aŭdacaj en tagoj minacaj
Sendube aspiras la fremdan heredon
Kun nomo de Dio, sed pravas la scio:
Ne havas la dubon – ne trovos la kredon.

Momentaj impetoj, turmentaj sekretoj
Nin pelas al pado, ŝancela, balanca…
La viv' kontinuas, kaj ni ekenuas
En iro ĉiame sencela kaj danca.
Ferminta l'okulojn, ŝtopinta l'orelojn,
Kudrinta la buŝon per firma fadeno,
Mi, certe, ĝisvivus la tagojn pli belajn,
Eĉ eble ĝis mem la mesia alveno.

Ne dubas la manoj, al ŝtipo ligitaj, –
Misagas, misgvidas en ajna aranĝo…
Por mi nur la planoj, jam realigitaj,
Fariĝas sendubaj – ne eblas la ŝanĝo.
Samkiel benato, prapatro Sokrato,
Ĉe sojlo de I'tombo kun kredo duobla
Mi diros konscie, ke ĉiam kaj ĉie
Mi preĝis al dubo, al Dubo, la nobla.

En nokto makabra
Sur ŝvita kusen'
Nestiĝis eterne
Mordanta inkubo.
Ne gajas mi kun,
Sed ne povas mi sen
Kreskantaj interne
Radikoj de l'dubo.

***

Bonan vesperon, karaj amikoj!
Plenas denove la festa salon'.
Post niaj vojoj, glataj kaj pikaj,
Vere hodiaŭ akceptas la bon'.

Kiel kutime tagoj rapidas…
Ni post la arboj arbaroj ne vidas, –
Venas la fuĝas venko kaj famo, –
Bonas iamo.

Sed – novaj vojoj, novaj impresoj.
Kuras antaŭen jaroj kaj prezoj, –
Fora feliĉo, nigra balzamo, –
Belas iamo.

Iam okazis: en via brusto
Trilas aŭtuno printempa koruso, –
Fajra fantomo flugas la amo, –
Dolĉas iamo.

Tamen ja multas gajnoj kaj perdoj.
Ŝajne aperas utilaj spertoj, –
Trompas la spert' – senripetas la samo,
Vokas iamo.

Kaj ĉio daŭras – plago kaj bono.
Plenos denove la festa salono, –
Daŭras la vivo, gardu esperon, –
Bonan vesperon!